Er gebeurt iets vreemds met mij met Mario Casas. Aan de ene kant vind ik hem een goede acteur, maar aan de andere kant portretteert hij voor mij altijd hetzelfde personage, ongeacht de rol die hij speelt. Het moet een kwestie zijn van zijn opvallende aanwezigheid of van zijn nogal lage toon, alsof hij zijn interpretaties probeerde te fluisteren.
Ik zou zeggen dat hij een efficiënte acteur is, die resultaten levert, een geluksvogel, die goede rollen krijgt, die hij uiteindelijk met succes speelt. Maar het lijkt mij dat hij nog iets anders mist, en dat en dat zou hem tot een acteur kunnen maken met een groter acteerbereik.
Toch breng ik hem, omdat hij een van de meest gewaardeerde en gevraagde acteurs in de Spaanse filmscene is, naar deze blog om zijn beste films te redden, altijd naar mijn mening.
Top 3 aanbevolen Mario Casas-films
de beoefenaar
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Voor mij slaagt Mario Casas er in deze film bijna in om uit zijn eigen lus te komen om ons een interpretatie te bieden die heel dicht bij de huid van de hoofdpersoon ligt. Hij zou alleen die monotone toon, die vaste stembuiging moeten parkeren om hier als veelzijdiger acteur te breken.
De rest van de aspecten zijn overtuigend in hun interpretatie. Omdat er een punt van transformatie is zoals Dr. Jekyll en Mr. Hyde, of zoals een Phantom of the Opera, of Dorian Gray... Ik neem aan dat je begrijpt wat ik bedoel... Het type dat uiteindelijk in zijn eigen schaduwen terechtkomt . De gelukkige man die eindelijk door het lot wordt gerustgesteld.
Uiteindelijk bereikt Ángel, de naam van de jonge beoefenaar die verlamd is na een ongeval, ons met die wrok over zijn eigen bestaan, over zijn levensplannen met zijn meisje en de harde realiteit van wat er van hem overblijft. En ondanks deze frustratie besluit Ángel volledige wraak te nemen.
Zijn vriendin raakt steeds verder van hem verwijderd. Omdat zijn leven alleen door de rolstoel gaat die zich vastklampt aan een onvermoede bestemming waarvan hij niet kan overwinnen. En wanneer Ángel zich laat meeslepen door zijn demonen, wordt zijn hele leven en dat van de mensen om hem heen een verontrustende hel...
El inocente
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Omdat deze serie zo lang is, kan het worden beschouwd als een film om te worden beoordeeld. Sterker nog, als je het meteen bekijkt, duurt het langer dan een film. Ook hier bereikt Mario een niveau van grote intensiteit, behalve de details die zijn aangegeven rond zijn meer tekstuele interpretaties en uitspraak, waarop ik niet constant wil zinspelen. In deze Inocente versie van de roman van Harlan coben, Mario Casas, de verontrustende Mat leidt ons naar de meest labyrintische donkere kant.
Een geweldige serie die de spanning vasthoudt en die je tot het punt kan haken dat je de halve nacht verliest met dat verlangen om "kom op, nog een hoofdstuk en ik zal het verlaten..." En dat de sprong tussen de eerste en de tweede hoofdstuk is iets radicaals, alsof je een fout hebt gemaakt bij het selecteren van dat nieuwe hoofdstuk, alsof die van Netflix over de top zijn gegaan en twee opeenvolgende afleveringen van een andere serie hebben geüpload naar streaming.
Maar het moet verschijnen Alexandra Jimenez (Lorena) daarbuiten met haar blik die de camera kruist en onmiddellijk een blijk van vertrouwen geeft aan de zaak. Hoewel, als het is om de ballen een beetje te raken met details, de pruik waarmee Lorena van de Chinese bazaar is uitgerust, kan het je soms verwarren ...
En na het tweede hoofdstuk, afwijkend maar noodzakelijk om de plot van de twee takken rond Mateo en Lorena met elkaar te verbinden, komen we in een wiel van emoties waarin elk personage wordt voorgesteld als het dienstdoende slachtoffer. Omdat het leven pijn doet, verslijt, verandert en zelfs martelt, afhankelijk van welke onderwerelden je moet leven of welke willekeurige hel je moet doormaken...
Vrouwen die uit de prostitutie proberen te komen; een machtige vader, op zijn zachtst gezegd een geweldige chirurg (grote Gonzalo de Castro), met een ingehouden haat die tot alles kan leiden; Schaars geklede nonnen die missen afwisselen met profane parochies... Zo eindigt het klooster, vol haardoeken om schuldgevoelens en geheimen te sussen.
We voegen daar natuurlijk corruptie en zwart geld aan toe, handel in blanke vrouwen en onvoorstelbare misstanden voor verdorven witteboordengeesten. Een tinderbox maakte een plot als een bloemlezing van amoraliteit.
Onderzoekers uit een UDE die nooit echt weten waar ze naar op zoek zijn. Zoiets als de CIA wanneer ze de crimineel lijken te voeden om uiteindelijk andere gebieden van grotere misdaad te bereiken. Een José Coronado die schaamteloos de leiding heeft over de ellende van rechters of politici of iemand anders die heeft deelgenomen aan de ruige wilde kant van de wereld.
Je weet niet waar alles kapot gaat. Maar de zaak wijst op onverwachte wendingen. Omdat we verraad blijven toevoegen terwijl de levens van Lorena en Mateo ons worden gepresenteerd met hun gepaste flashback, zodat we de punten kunnen verbinden of in ieder geval kunnen proberen. Rond hen twee schijnen de rest van de personages in de serie ook met dat licht dat typerend is voor uitvoeringen, perfect geplakt met scenografie en karakterisering van psychologische profielen in een wereld vol beproevingen, verdriet en schuld ...
Maar er zijn geen twee fundamentele karakters zonder een derde in de strijd die op hun hoogtepunt wordt geplaatst. Dat is het geval met Olivia, Mat's vriendin, met een eveneens essentiële rol waarin dat smerige aspect van pimpen met uitlopers nooit had kunnen draaien en die de komende bochten ondersteunt. Want het plan dat Olivia bedenkt om uit haar leven te geraken, brengt vitale breuken met zich mee, zoals aardbevingen die zich zullen herhalen in een toekomst die totaal onverenigbaar is met het stormachtige verleden.
En ja, alles explodeert met de precisie van een takedown. Pas als het gebouw instort en we tussen het puin onze protagonisten min of meer levend ontdekken, is er nog steeds de laatste explosie, degene die als een echo in ons bewustzijn blijft weerklinken ...
De bar
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Nog een film om te redden van Mario Casas, hoewel deze keer meer te danken is aan het stokje van alex kerk, in staat om spanning te geven aan de meest onverwachte scène...
Claustrofobisch zoals die Cabina de Antonio Mercero. Alleen hier gaat het niet om een monoloog, maar om een koorlied van sinistere persoonlijkheden. Zoiets als die films van personages die opgesloten zitten in een huis met een dode man op tafel.
Maar natuurlijk, als Álex de la Iglesia die de show runt, wordt de zaak naar behoren uitgehard om het slechtste en slechtste (ja, het slechtste en het slechtste) van elk van zijn diverse karakters naar voren te brengen. Niemand kan de bar verlaten die hen daar heeft gebracht, zoals alleen de meest onvermoede middelpuntzoekende krachten dat kunnen. Beetje bij beetje zakt de verstrikking tussen de personages weg, waardoor alles zwart wordt. Omdat ze allemaal deze hangende schuld hebben, de reden die hen daarheen heeft geleid als zondaars in het aangezicht van hun laatste marteling...
Mario Casas slaagt er hier ook in om zijn karakter spanning te geven (verdomd, hij hoeft alleen maar een uitspraakcursus in Demosthenes-stijl te volgen om vocale middelen te verwerven) en wordt uiteindelijk een van de hoofdrolspelers met het grootste "stremsel" van de geatomiseerde representatie.