Er zijn perfecte acteurs voor verschillende genres. Luis Tosar en spanning in de breedste zin van het woord zijn een van de gelukkigste ontmoetingen in de Spaanse cinematografie. En deze Galicische acteur kan het kwaad belichamen in al zijn uitvoeringen; of aan de andere kant, tegenover de meest onheilspellende als de meest waardige alledaagse held. Altijd met dat gevoel van gewonde karakters, belast met schuldgevoelens, turend in de afgrond of geconfronteerd met bepaalde demonen...
Het fysieke helpt natuurlijk. Omdat zijn uiterlijk uitnodigt tot etikettering gekoppeld aan dat donkere punt. Maar buiten de eerste indrukken blinkt Tosar enorm uit in zijn vermogen om elke interpretatie die op zijn pad komt tot het uiterste te nemen.
Naast de algemene erkenning en populariteitsbaden die in zijn geval zeker hun hoogtepunt bereikten met Celda 211, heeft een goede acteur als hij al lang les gehad. Een acteercarrière vol successen die alleen te danken zijn aan het vermogen om elk personage zijn eigen rol te laten spelen. Omdat het niet eenvoudig is om onszelf bij elke nieuwe film ervan te overtuigen dat hij niet langer het vorige personage is. En Tosar bereikt het vanaf de eerste scène.
Top 3 aanbevolen films van Luis Tosar
Terwijl je slaapt
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Deze film maakte me bang met een vleugje van de meest verontrustende Hitchcock. Een ingenieuze productie waarin ontdekt wordt dat er met weinig meer talent voor nodig is om een plot aan te pakken dat tot permanente spanningen leidt. Natuurlijk, rekenend op het verontrustende optreden van Tosar lijkt de zaak eenvoudiger.
Hij is César, een "vriendelijke" portier die zich uitslooft voor de bewoners van de gemeenschap waarin hij zijn diensten verleent. Natuurlijk zijn hun prestaties zeer twijfelachtig door de manager van het bedrijf dat dergelijke diensten levert. Nog een randje dat de persoonlijkheid van César tot onverwachte grenzen verbergt.
Soms kan zijn relatie met de grootmoeder die in een van de appartementen woont zelfs een zekere mate van komedie opwekken. Omdat de arme vrouw, met haar zachtaardige geest, zich weinig kan voorstellen van het monster dat Caesar huisvest...
Maar als hij zich concentreert op de essentie van de film, wijst zijn relatie met Clara al snel op een zieke obsessie, vijandigheid en frustratie. Want in haar ziet César zoiets als zijn onmogelijke geluk. Hij wilde haar zeker het hof maken, hoewel hij nooit zo extreem uitdrukt. Maar wat hij uiteindelijk doet, is zich met haar leven bemoeien tot werkelijk waanzinnige grenzen.
De goede Clara kan niet vermoeden wat César van plan is. En de toeschouwer is sprakeloos van het perverse plan dat César uitvoert. Uiteindelijk, hoe kan het ook anders, wijst alles op een fatale afloop. Het punt is dat het nog veel erger is dan we ons kunnen voorstellen...
wie doodt met ijzer?
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Er is enige poëtische rechtvaardigheid te ontdekken in de plot. Mario is een goedhartige verpleegster die zijn uiterste best doet voor de patiënten in de kliniek waar hij werkt. Ze verwacht haar eerste kind en haar relatie met haar partner verloopt normaal, in die vreedzame opmaat naar het vaderschap.
Tot er een heel bijzondere bewoner in het ziekenhuis arriveert. Hij is de patriarch van een drugsfamilie. Dezelfde die jarenlang verantwoordelijk zou kunnen zijn voor de dood van zoveel jonge mensen die aan drugsverslaving zijn blootgesteld. En natuurlijk biedt Mario een zekere terughoudendheid om zijn diensten te verlenen aan zo'n berucht personage.
Alleen de kinderen van de gangster staan ver boven de oude man. Omdat ze hopen de geneesmiddelenindustrie daaruit te kunnen uitbreiden, waarbij ze de richtlijnen en standaarden overslaan die uiteindelijk zijn opgesteld, ondanks de passiviteit ten aanzien van nieuwe instructies.
De "arme" man verliest vermogens naarmate de film vordert. En het is dat Mario hem misschien niet de beste zorg geeft. Er ontstaat iets verontrustends in deze relatie tussen patiënt en verpleegkundige. Mario wordt geleidelijk donkerder, alsof hij wegzakt in verre stormen. Zelfs zijn zwangere vrouw merkt in hem dat karakter plotseling ondergedompeld is als in de oude nevels van de Galicische kust.
Niets kan goed uit de relatie tussen beide personages komen. De baas en de verpleegster. De echo's van wraak wijzen op fatale gevolgen. Uiteindelijk ontstaat het gevoel dat geweld alleen maar meer geweld met zich meebrengt en dat gerechtigheid soms op zichzelf te ongrijpbaar is om degenen die gestraft hadden moeten worden, op tijd te straffen.
Cel 211
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Ik ontdekte ook Luis Tosar met deze interpretatie die, zelfs na zijn grote succes bij de algemene critici met "Te doy mis ojos", die grotere reikwijdte als amusementsfilm betekende. Noch beter noch slechter, ik zeg gewoon dat het een groter bereik had onder filmfans in het algemeen.
En het is dat de opsluiting in de gevangenis waar Luis Tosar de onvergetelijke "Malamadre" maakt, ons dichter bij een wereld van gevangenissen brengt die in een hel zijn veranderd sinds een rel die zelfs aansluit bij de meest patriottische bijzonderheden van de ETA-gevangenen.
Een ontwikkeling van maximale spanning waarbij Malamadre (Tosar) de hoofdrol deelt met Juan (gespeeld door Alberto Ammann). Juan speelt beide kanten en doet zich voor als een andere gevangene, terwijl hij in werkelijkheid een ambtenaar is die verdwaald is in het midden van het conflict.
3 reacties op “De 3 beste films van de verontrustende Luis Tosar”