Juanita Narboni, de hoofdpersoon van deze roman, speelt bij uitstek de rol van de huidige gefrustreerde. Een personage dat verankerd is in valse moraal en die zichzelf van binnen in elkaar slaat als hij ontdekt dat hij alles verlangt wat zijn rede verwerpt.
Juanita wordt een fascinerend personage dat zich voor iedereen en voor zichzelf verbergt om te genieten van de bipolariteit waartoe emoties en rede haar leiden. Klinkt het je bekend in de oren? Het is niet zo'n atypisch en afstandelijk geval. Ongeluk is grotendeels een zelfopgelegde straf, een zijdelingse blik in de spiegel van de ziel, angst voor gevoelens, een blokkade van alles wat naar voren komt als het hart klopt. De weg naar nietigverklaring op eigen beslissing.
Maar ongelukkig zijn is ook het ontdekken van het verstrijken van de jaren, onbeweeglijkheid, gemiste kansen en jezelf wijden aan het snuffelen in de levens van anderen en het bekritiseren van alles wat anderen doen in hun verkeerde levensstijl.
En de cirkel wordt steeds dichterbij. Rechtvaardiging is noodzakelijk voor bekrompen geesten; hoe zouden ze anders een leven kunnen verdragen dat ondergedompeld is in absoluut ongeluk? Terwijl anderen hun hersens pijnigen om de vluchtige momenten van het enige echte geluk te vinden, geven ongelukkige mensen als Juanita er de voorkeur aan om dag na dag weg te kwijnen, wat hetzelfde is als elke seconde de dood voelen.
Juanita heeft, tot overmaat van ramp, haar zus. Een vrouw bevrijd van dat alles. Alsof ze uiteindelijk haar gif in zijn wezen had losgelaten. Zijn zus geniet openlijk van de omringende moderniteit, van wat de omstandigheden haar bieden. Uiteindelijk weet je niet of je medelijden met Juanita moet hebben of dat je hem moet haten, maar je hoopt alleen maar dat je niet zo iemand wordt.
Je kunt het boek kopen Het tevenleven van Juanita Narboni, de nieuwe roman van Ángel Vázquez, hier: