CJ Tudor Ze is onlangs aangekomen om de vitola op te hangen van de auteur van thrillers die openlijk verbonden zijn met het puurste horrorgenre. In ieder geval die angst die samenhangt met angsten uit de kindertijd, die ervoor zorgen dat we onder het bed blijven kijken of snel naar de lichtknop zoeken.
Zo kwam het tot uiting in De krijtman en dat pad volgt hij in deze nieuwe roman die, ondanks het terugkerende, weer weet te verrassen en te verontrusten.
Een ogenschijnlijk kalme stem, die van Joe Thorne, brengt ons vanaf een aanvankelijk veilige afstand het verhaal van de verdwijning van zijn zus Annie over. Gisteren en vandaag keren terug naar rubber over een tijd die verbonden lijkt door het sinistere gevoel dat het kwaad alles regeert, verleden, heden en toekomst, tenzij het touw uiteindelijk breekt.
De sleutel, de plaats waar de verstikkende knoop van angst zou kunnen worden doorgesneden, is in Arnhill. Alleen dat Arnhill toevallig een plek is die bedekt is met het stof van gisteren, als de ergste herinneringen aan ons leven, als de ergste momenten van angst.
Joe aarzelt. Hij weet niet of hij gelijk heeft om terug te keren en dat maakt hij ons duidelijk. Iets in hem drijft hem om nog een keer weg te rennen, zoals toen hij vijftien jaar oud was en zijn zusje terugkeerde uit de afgronden waarin haar ziel gevangen zat in de amper twee dagen dat ze vermist bleef.
Maar wie over de schaduwen, angst en waanzin heerst, weet dat Joe maar een beetje aan het touw hoeft te trekken om hem opnieuw onder ogen te zien in de meest onrechtvaardige strijd. Want in de blokkade die voortkomt uit angst kan er geen tegenstander zijn, alleen bezit van de ziel als uiteindelijke prestatie van het krankzinnige werk.
Maar er is niets beters om ervoor te zorgen dat Joe naar Arnhill terugkeert dan zijn toevlucht te nemen tot de herinnering aan schuld. Omdat hij altijd wist dat als hij de oude mijn niet had bezocht, er niets zou zijn gebeurd. Annie zou niet in die staat van angstaanjagende shock zijn geweest en hij zou haar dagen in de duisternis onder haar bed niet hebben verpand.
Het verhaal gaat natuurlijk van meer naar minder in intensiteit. Maar het is ook waar dat het verschijnen van de post die Joe indirect citeert met zijn verleden zo'n krachtig idee is dat het al genoeg haak is om pagina's te blijven verslinden terwijl we de galerijen van die mijn betreden, de perfecte metafoor van het pad naar de introspectie van de atavistische terreur die Joe beschermt.
Het bovennatuurlijke verdwijnt beetje bij beetje, zonder de fanfare van zogenaamde werken van gemakkelijke horror. De beschrijvingen rond Arnhill zijn genoeg om die vezel van de meest gekmakende spanning te raken, degene die voorkomt dat je de lezing verlaat.
En het gebeurt weer... Dat tweede deel van de e-mail is degene die een spanning met zich meebrengt die alles dekt. Joe is opnieuw het kind dat zich zorgen maakt over zijn zus, nog steeds niet op de hoogte van wat hem te wachten staat, zijn zus, al zijn oude vrienden en iedereen in die stad die al vervloekt is dankzij de avontuurlijke geest van enkele arme kinderen.
Je kunt nu de roman De verdwijning van Annie Thorne, het nieuwe boek van CJ Tudor, hier kopen: