In de halve wereld is arbitrage geïnstitutionaliseerd. Arbitrage-uitspraken zijn die oplossing om niet tot een rechtszaak te komen die vol zit met procedures, deadlines en kosten.
En ook op dit specifieke gebied kan literatuur worden gemaakt als een weerspiegeling van verontrustende realiteiten, net als andere vertellers van juridische ficties zoals John Grisham ze gaan over ons in verband brengen met dat spanningspunt over zoiets alledaags als het zoeken naar de bescherming van gerechtigheid.
Bij deze gelegenheid spettert het fictieve personage met de nabijheid van een realisme dat voortkomt uit de bijzondere casuïstiek van arbitrage in Peru. En het personage van dokter Héctor Céspedes leidt ons door een verontrustende getuigenis die de plot, indien mogelijk nog meer, laadt van die droge impact van de ruwste realiteit.
Omdat De afschaffing van de wetten Hij vertelt het ons in de vorige link, in zijn huidige vorm als een fictieve serie, samen gecomponeerd door de schrijver Gimena Maria Vartu, de illustrator Sam slikar en de redacteur Hector Pittman Villarreal, details die verband houden met arbitrage als excuus, als alternatieve formule om verplichtingen te verbergen en publieke middelen uit te persen.
Maar het grootste succes van deze roman ligt in deze dubbele personalisatie, in het dumpen van het gewicht van de wereld op de schouders van Héctor Céspedes en in de noodzakelijke figuur van de aanklager, die ondanks alles zijn werk uitoefent. Héctor weet dat de belangen het tempo van deze voorafgaande arbitragerechter beheersen met de laatste schijn van standrechtelijke aankoop van testamenten. De aanklager is bereid zwart op wit te zetten, met het zegel van gerechtigheid, de wandaden die zijn ontstaan door jarenlange verwaarlozing en beschuldigingen van duistere gunsten.
In de beproevingen van Hectors geweten, soms tussen het poëtische en het symbolische, vinden we de mens die wordt geconfronteerd met een van de grote vormen van kanker van de beschaving: corruptie.
In het evenwicht tussen goed en kwaad dat dit personage op elk moment aanvalt, is de dramatische kritische visie van deze corruptie gestructureerd, waarbij altijd de goede wil van elke figuur of instelling wordt aangetast, inclusief arbitrage.
Er zijn geen wondermiddelen, wonderoplossingen. Nog minder bij het ministerie van Justitie. En hoeveel alternatieven er ook worden gevonden voor een langzame gerechtigheid en het vermoeden dat de procedures niet altijd volgens de wet worden gevolgd, de schaduw van corruptie komt uiteindelijk zijn weg, doemt in principe langzaam op en onderwerpt alles aan duisternis zodra wordt ontdekt dat het kan terugkeren om de wereld te verduisteren.
De casus die in de roman aan de orde komt, ontleend aan die onoverkomelijke realiteit, wordt ons gepresenteerd tussen reflecties van zijn personages en die open dialogen die plaatsvinden in een rechtszaal waarin iemand uiteindelijk naar de waarheid zoekt zonder na te denken over prijzen.
Ondertussen, tussen het heen en weer gaan naar de kijkkamer, de rijke details van wat werkelijk kan zijn in deze cynische wereld. Het instellen van de misdaad om alle arbitrale vonnissen te controleren waarmee publiek geld wordt gestolen dat in de basisbehoeften van de bevolking moet voorzien. En ook bijkomende schade.
Niets gekmakender en niets meer vergelijkbaar met een misdaadroman dan deze compositie van het handschrift van degenen die weten wat er in die rechtvaardigheid wordt gekookt naar de smaak van de consument, volgens de betaalde prijs ...