Laten we realistisch zijn. Als er een mythische club bij uitstek in Spanje is, dan is dat Atlético de Madrid. De mythe is gesmeed uit overwinningen op tegenspoed en uit de hel na een rampzalige val. Dit is de enige manier om glorie te bereiken en wat daarbij komt kijken: de mythe.
Sportmythes worden niet alleen vastgelegd in trofeeën. Naast wat je hebt kunnen winnen of verliezen, is er altijd hoe je het deed, hoe je meedeed en hoe je mensen zich elk moment geïntegreerd voelden met je manier van denken en spelen.
Na een halve eeuw neemt de Calderón afscheid. En veel fans voelen het verlies en het verdriet. Omdat elke atletische man zichzelf daar maakte, zich vastklampend aan de hand van een vader of een grootvader, met gefascineerd kijken naar de tribunes, de grote onvolmaaktheid en het gevoel van zoveel kelen en zoveel harten. Vanaf de tribunes, op de radio of op de televisie, magnetiseerde de Calderón al zijn volgelingen.
Dit boek Hasta siempre, Vicente Calderón is toevallig de beste lofrede. Een koorrede tussen emoties en herinneringen, tussen openhartig gelach en ontroerende tranen. Kiko, Abelardo, Futre, Torres of Gabi delen hun verhalen tussen deze pagina's, tussen het anekdotische en het transcendentale, met de trots te behoren tot degenen die altijd wisten waar hun thuis was.
Het is de wet van het leven. Het stadion vertrekt. De Manzanares-rivier zal wees worden. Een vleugje melancholie zal de atletische vergezellen. Maar de waarheid is dat niets nieuws is. Atletisch zijn is dat punt van melancholie hebben van een glorie die altijd wordt aangeraakt, soms bereikt en natuurlijk continu wordt verlangd als een rood-witte horizon.
Je kunt het boek kopen Tot ziens, Vicente Calderón, Patricia Cazón's boek, hier: