Het is merkwaardig hoe in de afwezigheid van de dienstdoende auteur, wat een ontwrichtende publicatie had kunnen zijn, een extravagantie in het leven, na zijn dood een zeldzaamheid wordt voor mythomen. Maar ook een hele benadering van leken die misschien nooit de schrijver hebben gelezen die nog niet zo lang geleden het toneel verliet en die hier dat beroemde waarom synthetiseert? van schrijven.
Het punt is dat, zoals in het geval (hersteld door nabijheid in hun dood) van Ruiz Zafon met zijn postume werk «The city of steam», verschijnt nu dit unieke boek van Camillery die wordt gelezen met dat punt van afgoderij en verlangen van waaruit alles een nieuwe betekenis krijgt.
En dus heeft alles een plaats in een boekdeel dat verhalen en ervaringen verzamelt, de laatste van allemaal, in die mengeling van realiteit en fictie die uiteindelijk de schrijver definieert die zich jarenlang inzet voor de uitbreiding van de handel ...
Ondanks dat hij op zijn eenennegentigste blind was geworden, was Andrea Camilleri niet geïntimideerd door het donker, net zoals hij nooit bang was voor de blanco pagina. De Siciliaanse auteur schreef tot het einde van zijn leven dicterend en vond mondeling een nieuwe manier om verhalen te vertellen. Vanaf het begin van zijn blindheid legde hij zich toe op het oefenen van het geheugen met dezelfde ijzeren discipline waarmee hij zijn hele leven had gewerkt. Met aanhoudende helderheid wijdde hij zich aan het aaneenrijgen van de herinneringen aan een lang en vruchtbaar leven, waarbij hij een unieke mentale scherpte en zijn specifieke visie op de wereld liet zien.
Dit boek is geboren als een oefening om deze nieuwe manier van schrijven te oefenen, een soort vakantieboekje: drieëntwintig verhalen die in drieëntwintig dagen zijn bedacht. Daarin haalt de auteur de belangrijkste afleveringen van zijn leven terug, portretteert hij de kunstenaars die hij het meest waardeert en bespreekt hij de recente geschiedenis van Italië, dat hij in de eerste persoon heeft geleefd. Een literair spel waar geluiden, gesprekken en beelden met elkaar verweven zijn die je nooit meer uit je hoofd krijgt.
«Ik zou willen dat dit boek is als de pirouette van een acrobaat die van de ene trapeze naar de andere vliegt, misschien een drievoudige salto maakt, altijd met een glimlach op zijn lippen, zonder uitdrukking te geven aan vermoeidheid, dagelijkse toewijding of het constante gevoel van risico dat heeft maakte die vooruitgang mogelijk. Als de trapezeartiest zou laten zien hoeveel moeite het hem heeft gekost om die capriolen uit te voeren, zou de toeschouwer zeker niet genieten van de show."
Je kunt nu "geheugenoefeningen", door Andrea Camilleri, hier kopen: