Waarschijnlijk heb je daar recht op raadpleeg de wil van het volk in de Catalaanse zaak. Maar er zijn enkele nuances die naar verluidt op perverse paden leiden. Namelijk:
- Als juist de regering die om het recht op overleg vraagt de straat op gaat onder de vlag van 'Ja tegen de onafhankelijkheid', zelfs op de dag van de regio die iedereen vertegenwoordigt, wordt het idee verdraaid tot onbetaalbare niveaus.
- Als de goedkeuring van de Grondwet die ons allemaal verenigt en die werd gesteund door een grote meerderheid van de Catalanen, wordt genegeerd... gaat de doos van Pandora open voor al het overleg dat is geweest en zal plaatsvinden.
- Als het noodzakelijke uitgangspunt van gelijkheid uiteindelijk wordt vertekend doordat de publieke media schaamteloos een van de facties steunen, raakt het toneel doordrenkt met duistere propaganda.
- Als de geschiedenis op flagrante wijze wordt ontwricht, als economische aspecten als basis worden gebruikt wanneer die regio herhaaldelijk de voorkeur heeft gekregen (goed voor hen, voor alle Catalanen die erin zijn geslaagd te floreren, slecht voor de separatisten die deze progressieve winst achterwege laten door aan te kondigen dat in de momenteel meer betalen dan ze ontvangen) wordt de beslissing uiteindelijk gericht op gemanipuleerde en verkeerd weergegeven driften.
En tot hier is mijn mening, die niet gering is...
Joan Coscubiela Het is niet zo dat hij het met mij eens is, maar hij durft tenminste zijn stem te verheffen, net als veel andere politici, denkers en schrijvers (niet zozeer voetballers of voetbalcoaches met familieleden betaald door het onafhankelijkheidsapparaat) die met de nodige gelijkwaardigheid spreken tegenover radicalisme. (Equidistantie wordt gedemoniseerd, maar tussen de bipolariteit van het proces en de Spaanse regering zal het altijd nauwkeuriger zijn, ondanks hoeveel we vandaag de dag worden geleid in de richting van een positionering voor het een of het ander in welk opzicht dan ook).
Joan bevestigt opnieuw dat het stemrecht iets onmiskenbaars is. Maar op dezelfde manier bevestigt het dat unilateralisme, zelfs boven de meerderheid van de mensen, duidelijk niet de juiste weg is.
De straffeloosheid die de voorstanders van de ontkoppeling dachten, was niet zo. Ongeacht het feit dat preventieve gevangenissen altijd en in ieder geval als min of meer oneerlijk kunnen worden beschouwd (argumenten over de mogelijkheid van vluchten en andere factoren zijn altijd subjectieve elementen die de rechter motu proprio aan de wet zelf toevoegt), is gerechtigheid te danken aan waar dat aan toekomt, zonder enige vorm van discriminatie. Velen van ons zouden graag willen dat de heer Rajoy eindelijk beschuldigd wordt van corruptie, maar de uiteindelijke demonstratie is niet zo eenvoudig als de duidelijke beschuldiging van de independentistas die met licht en stenografen de onafhankelijkheid uitriepen met hun rug naar de meerderheid van de Catalanen en voor de ogen van de wet.
Opnieuw heb ik mij laten meeslepen door mijn specifieke gedachte. Coscubiela ziet de oplossing niet in de rechtbank. In dit boek Bogged Down wordt politiek opgeroepen (ik zal niet zeggen hooghartigheid, want het is een term die, gebruikt door onfatsoenlijke politici, alle waarde heeft verloren).
Coscubiela riep op 7 september 2017 op tot politiek toen hij verzekerde dat hij zijn gezicht zou laten breken voor een stemming, maar zonder de rechten van alle Catalanen over te slaan (we moeten niet vergeten dat onafhankelijke Catalanen altijd Catalaans zullen zijn). En toch met zijn ontkoppeling probeerden eenzijdig de Catalanen van hun Spaanse identiteit te beroven, die zich, evenveel als zij of meer, nog steeds Spaans voelden)
Coscubiela kon het niet beter omschrijven. Alles zit vast. Het is zo noodzakelijk om de grondwet te hervormen en nieuwe scenario’s te openen, aangezien dit wordt bereikt via juridische, politieke of zelfs populaire drukkanalen. Alles, elk argument is geldig, behalve de machada van het kiezen van de middenweg door te overwegen dat de enige waarheid beschikbaar is, van authentiek Catalaanisme en van een autoriteit die is gesmeed door het bloed van een land dat in zijn verbeelding is meegetrokken.
Coscubiela heeft ook gelijk als hij bepaalde Spaanse ruimtes als muf definieert. De vraag is of de botsing van blinde legitimiteiten wordt gediend. En geen van degenen die dat wel zijn, dient de zaak van het gezond verstand.
Het boek Empantanados van de Catalaanse politicus Joan Coscubiela kun je nu hier kopen: