Lara vindt die seizoensbaan waarmee ze wat geld kan verdienen dat haar rode cijfers blauw kleurt. Een eenvoudige baan als receptioniste op een camping in Madrid. De figuur van Asier, een tennisleraar met zijn flirterige uiterlijk en zijn spraakzaamheid trekt al snel de aandacht van Lara, die, hoewel ze gewend is aan dat soort jongens met een air van grootsheid en zich bewust van hun aantrekkelijkheid, niet kan stoppen hem uit traagheid toe te wijden. jouw glimlach.
Een simpele ontmoeting die toch een storm zal ontketenen, zoals de zachte bries die op de storm anticipeert, en het schipbreuk van emoties in de zee van verlangen. Lara heeft geluk, ze heeft een comfortabele baan gevonden en een zomerliefde die haar in die ideale wolk van sensaties houdt, omringd door plezier en haar endorfinehormonen.
Maar dat soort liefdevolle tussenzinnen die typisch zijn voor de zomer kent altijd momenten van twijfel. Naarmate de dagen verstrijken en het einde van de zomer nadert, begint Lara na te denken of die liefde een eiland is geweest of dat ze echt het vasteland van een groot continent heeft kunnen betreden. Een tijdlang schept de liefde een tijdloze ruimte, vooral in de zomer, een terrein waar men instinctief en onbewust vooruitgang boekt.
Het grappige is dat hij die twijfels ook heeft. Asier voelt aan dat er misschien nog iets anders is, dat dit misschien een kans is op iets onverwachts en duurzamer. Het oude, tegenstrijdige, magische en melancholische idee van het vergankelijke, van lichtheid als romantische weerspiegeling of als onmiskenbaar teken van totale verbondenheid.
Een dilemma tussen sensaties en realiteit, tussen de mogelijkheid van een vluchtige liefde en een eeuwige liefde, die oude twijfels die ons allemaal op een zomer overvielen, vooral die zomer waarin we leerden vliegen.
Je kunt het boek kopen De zomer leerden we vliegen, de nieuwe roman van Silvia Sancho, hier: