Materiële dingen kunnen op een gegeven moment de betekenis van de meest levendige herinnering bereiken. Melancholie, verlangen of liefde kunnen met hun aroma die kledingstukken doordringen die de lichamen bezetten die er niet meer zijn.
En dit gebeurt voor elke persoon op een heel andere manier. Voor Eleonora vormen veel van haar kledingstukken, beschermd tegen mottenballen, een verleden dat bedekt is met schuldgevoelens en teleurstelling. Veel van deze blouses, rokken of jurken bezetten de kasten van een appartement in Florence, waar Eleonora een groot deel van haar leven doorbracht.
Nu is het haar dochter, Corinne, die in Italië woont, deels op zoek naar fysieke en emotionele afstand van haar moeder. Hun geheimen, hun openstaande schulden en hun wederzijdse fouten verbergen de weg naar verzoening.
Maar een moeder geeft nooit toe aan het verlies van een dochter. Om zichzelf te rechtvaardigen, worden haar kledingstukken uit Florence overbrengers van haar waarheid, van de vitale drijfveren die haar van nederlaag naar nederlaag hebben geleid.
Voor Corinne is het begrijpen dat haar moeder Eleonora is zoals ze is en dat ze was zoals ze was, een emotionele en rationele afgrond. De ongelijkheid van karakters maakt deze empathie onmogelijk, altijd moeilijker onder degenen die verenigd zijn door vertrouwdheid.
Misschien komt er begrip. Op een gegeven moment, tussen de oude kledingstukken uit het verleden van haar moeder, kan Corinne misschien een positieve boodschap vinden, een echte liefde op de manier waarop haar moeder kon en kan liefhebben.
Uiteindelijk wordt deze unieke relatie, volledig vol kantjes, helemaal de onze. Liefde is complex, het idee van familie veronderstelt altijd, op een gegeven moment, een noodzakelijke breuk waar liefde en individuele vrijheid nauwelijks in evenwicht zijn.
Je kunt het boek kopen De kaart van de kleding waar ik van hield, de geweldige roman van Elvira Seminara, hier: