Het is een aantal jaren geleden dat ik las «De val van de reuzen«, Het eerste deel van de trilogie «De Eeuw», Ken Follet. Dus toen ik besloot dit tweede deel te lezen: "The Winter of the World", dacht ik dat het moeilijk voor me zou zijn om zoveel personages te verplaatsen (je weet dat die goede oude Ken een specialist is in het creëren van een overweldigende kosmos van personages en situaties) .
Maar deze Welshe schrijver heeft een grote deugd die verder gaat dan zijn literaire gave. Follett kan je kennis laten maken met elk personage in een vervolg alsof je het vorige boek gisteren had gelezen. Halverwege tussen magie en literatuur wekt de auteur enkele oude bronnen uit zijn eerdere verhalen die hij op de een of andere manier onuitwisbaar in je geheugen heeft gestoken.
Dus, in hoofdstuk 16, wanneer plotseling een Russisch personage genaamd Volodia Peshkov verschijnt, stelt hij hem aan je voor door aan dat detail te trekken dat in je geheugen is verankerd en zijn hele bestaan aan je wordt getoond. Plotseling herinner je je zijn vader, zijn betreurenswaardige ervaringen in het eerste deel, waar zijn broer naar de Verenigde Staten vertrok, zijn vriendin zwanger achterlatend zodat hij het allemaal alleen aan kon.
Het is maar een detail, maar het komt in het hele boek voor. Elke nuance dient als een excuus om een personage uit de vorige aflevering te onthouden. U hoeft niet te verdwalen in beschrijvingen of meer details. Ken Follet lanceert zijn sonde in de bron van je geheugen en brengt naar de huidige pagina's en meer pagina's die gisteren of 5 jaar geleden zijn gelezen.
Voor de rest toont de plot van de roman die onovertroffen kunst om van elk hoofdstuk een roman op zich te maken. Elke nieuwe scène ontvouwt onvergetelijke vitale momenten van personages uit de jaren dertig en veertig. Met de Spaanse Burgeroorlog, de Tweede Wereldoorlog, met de daaropvolgende politieke spanningen tussen de geallieerden ...
De karakters van het verhaal vermengen zich op een fascinerende manier met de werkelijkheid. Door hen worden echte aspecten van de geschiedenis gekend, perfect afgewisseld met een intrahistorie die even echt als smerig en wreed is, die overeenkomt met die jaren in een Europa badend in bloed, haat en angst.
Ik denk niet dat er een auteur is die die plots kan creëren die verfijnd zijn in hun achtergrond en vereenvoudigd in hun vorm, zodat de lezer geniet van het graven in de historische omstandigheden, in de zeer reële ervaringen van de personages ..., De het meest verrassende aan deze vorm van literaire schepping is dat de draad nooit wordt verbroken, de geloofwaardigheid van personages en scènes altijd standhoudt. De banden die elke scène, elke wending en elke reactie binden, sluiten perfect aan bij de profielen van de personages.
Om je te laten geloven dat een jongeman die aan het eind van de jaren dertig bij de nazi-jeugd was aangesloten, na de oorlog in de communistische gelederen zou kunnen komen, wordt zo piepend verteld, ruw. De magie van Follet is dat alles geloofwaardig is. Wat de personages beweegt tot enige houding of verandering wordt wonderbaarlijk gerechtvaardigd op een natuurlijke en consistente manier. (In principe is het slechts een manier om de tegenstrijdigheid aan te tonen die in ieder mens kan leven).
In mijn gebruikelijke regel om overal maren te plaatsen, moet ik zeggen dat, geconfronteerd met een snel plot dat je niet kunt stoppen met lezen en dat hele hoofdstukken op zich opent en sluit, het einde vervaagt in lichte, schemerige scènes, half licht. Het is waarschijnlijk een noodzakelijk einde om te anticiperen op een nieuwe aflevering, maar er ontbreekt ongetwijfeld een vonk.
Ik ga binnenkort beginnen met "The Threshold of Eternity". Bij deze gelegenheid, met nog maar een paar dagen over, zal ik me alle details kunnen herinneren, hoewel ik het volgens de locatie van deze Welshman ook niet nodig zou hebben.
Je kunt nu The World's Winter, een van de beste romans van Ken Follett, hier kopen:
Hoe werkt het?