Er is iets aan de optredens van Mario Casas dat me piept. Het is alsof elk van zijn personages de ene film naar de andere kan binnenkomen en verlaten zonder het te onderscheiden. Het goede ding is echter dat in die profielen van constante symmetrie het welzijn van Mario op een niveau van grote intensiteit blijft voor noir-achtige uitvoeringen. En precies deze onschuldige die de roman van Harlan coben, past perfect bij hem zodat de verontrustende Mat ons naar de donkere kant leidt.
Als ik de hoofdacteur van deze serie een schop onder de kont geef, moet ik zeggen dat ik het een geweldige serie vind die de spanning vasthoudt en die je zo kan boeien dat je middernacht verliest met de gretigheid om «kom op, nog een hoofdstuk en Ik laat het ... »En dat de sprong tussen het eerste en het tweede hoofdstuk enigszins radicaal is, alsof je een fout hebt gemaakt bij het selecteren van dat nieuwe hoofdstuk, alsof de Netflix-mensen geen stoom meer hadden en aan het streamen waren twee opeenvolgende afleveringen van een reeks verschillend.
Maar het moet verschijnen Alexandra Jimenez (Lorena) daarbuiten met haar blik die de camera kruist en onmiddellijk een blijk van vertrouwen geeft aan de zaak. Hoewel, als het is om de ballen een beetje te raken met details, de pruik waarmee Lorena van de Chinese bazaar is uitgerust, kan het je soms verwarren ...
En na het tweede hoofdstuk, afwijkend maar noodzakelijk om de plot van de twee takken rond Mateo en Lorena met elkaar te verbinden, komen we in een wiel van emoties waarin elk personage wordt voorgesteld als het dienstdoende slachtoffer. Omdat het leven pijn doet, verslijt, verandert en zelfs martelt, afhankelijk van welke onderwerelden je moet leven of welke willekeurige hel je moet doormaken...
Vrouwen die uit de prostitutie proberen te komen; een machtige vader, op zijn zachtst gezegd een geweldige chirurg (grote Gonzalo de Castro), met een ingehouden haat die tot alles kan leiden; Schaars geklede nonnen die missen afwisselen met profane parochies... Zo eindigt het klooster, vol haardoeken om schuldgevoelens en geheimen te sussen.
We voegen daar natuurlijk corruptie en zwart geld aan toe, handel in blanke vrouwen en onvoorstelbare misstanden voor verdorven witteboordengeesten. Een tinderbox maakte een plot als een bloemlezing van amoraliteit.
Onderzoekers uit een UDE die nooit echt weten waar ze naar op zoek zijn. Zoiets als de CIA wanneer ze de crimineel lijken te voeden om uiteindelijk andere gebieden van grotere misdaad te bereiken. Een José Coronado die schaamteloos de leiding heeft over de ellende van rechters of politici of iemand anders die heeft deelgenomen aan de ruige wilde kant van de wereld.
Je weet niet waar alles kapot gaat. Maar de zaak wijst op onverwachte wendingen. Omdat we verraad blijven toevoegen terwijl de levens van Lorena en Mateo ons worden gepresenteerd met hun gepaste flashback, zodat we de punten kunnen verbinden of in ieder geval kunnen proberen. Rond hen twee schijnen de rest van de personages in de serie ook met dat licht dat typerend is voor uitvoeringen, perfect geplakt met scenografie en karakterisering van psychologische profielen in een wereld vol beproevingen, verdriet en schuld ...
Maar er zijn geen twee fundamentele karakters zonder een derde in de strijd die op hun hoogtepunt wordt geplaatst. Dat is het geval met Olivia, Mat's vriendin, met een eveneens essentiële rol waarin dat smerige aspect van pimpen met uitlopers nooit had kunnen draaien en die de komende bochten ondersteunt. Want het plan dat Olivia bedenkt om uit haar leven te geraken, brengt vitale breuken met zich mee, zoals aardbevingen die zich zullen herhalen in een toekomst die totaal onverenigbaar is met het stormachtige verleden.
En ja, alles explodeert met de precisie van een takedown. Pas als het gebouw instort en we tussen het puin onze protagonisten min of meer levend ontdekken, is er nog steeds de laatste explosie, degene die als een echo in ons bewustzijn blijft weerklinken ...