De beste Claudel is terug met een van zijn typische misdaadromans met die onverwachte mengcomponent die alleen het creatieve vermogen van deze Franse auteur kan laten werken.
De voorliefde voor het zwarte genre wordt deels verklaard door zijn connectie met dat atavistische en donkere deel van de menselijke ziel in zijn ergste instincten getemd door moraliteit en de behoefte aan co-existentie geïmplementeerd vanuit de rede.
En dat is bekend bij de goede oude Claudel en hij manifesteert het in veel van zijn verhalen en vooral in deze nieuwe roman.
We reisden naar een nieuw Ithaca in het hart van de Middellandse Zee, alleen in zijn meest sinistere aspect. Want de bewoners van de Dog Islands zijn ook personages in een moderne odyssee, met een grotere dosis tragiek die wordt gevoeld tussen de windvlagen van de siroccowind die echo's van geweld met zich meebrengt.
De dood, de typische misdaad van alle zwarte romans, wijst in dit geval op bepaalde tragedies van emigranten op zoek naar dat geluk half Russische roulette tussen de golven van de zee. En nee, het geluk houdt niet op. De lichamen van de laatste slachtoffers van de zee, helaas in het geweten van de eilandbewoners, belanden op hun stranden.
Dit zijn dagen van hoop voor de lokale bevolking. Misschien besluit een hoofdstad te investeren in het eiland als een nieuwe vrijetijdsbesteding voor de rijken die op zoek zijn naar avontuur. En de slachtoffers zijn het slechtste marketingimago in dergelijke onderhandelingen.
Alleen dat de doden het conflict tussen buren met zich meebrengen, de spanningen en de woede die losbarst in die ruimte die steeds verstikkend wordt.
En dus raakt fictie ons met geweld. Want uiteindelijk zijn we niet zo anders dan die beruchte jongens die op hun kleine eiland wonen en naar hun navels kijken, ongevoelig voor pijn en dood, in staat om het land te verdedigen met wapens en bloed ...
Je kunt het boek The Dog Archipelago, de nieuwe roman van Philippe Claudel, nu hier kopen: