De nieuwe bestseller koning, Joel Dicker keert terug met de moeilijke missie om opnieuw zijn miljoenen lezers te veroveren die verlangen naar nieuwe plots van verhalende tempo's die even variabel als magnetisch zijn.
Ontsnappen aan de formule voor succes zou niet gemakkelijk moeten zijn. Zeker als deze formule frisheid en vindingrijkheid brengt in een van de meest populaire literaire genres: suspense.
Het vermogen van Dickër om de chronologie van een plot te deconstrueren terwijl de lezer perfect gepositioneerd blijft in elk van de tijdelijke instellingen, is het bestuderen waard. Het is alsof Dickër op de hoogte was van hypnose, of psychiatrie, en alles in zijn romans heeft toegepast voor het uiteindelijke plezier van de lezer die verslaafd is aan de verschillende hangende problemen zoals de tentakels van de octopus.
Bij deze nieuwe gelegenheid keren we terug naar de lopende rekeningen, naar de problemen van een min of meer recent verleden waarin de overlevende personages uit die tijd veel te verbergen hebben of eindelijk over de waarheid te weten komen.
En dat is waar een ander echt opmerkelijk aspect van deze auteur in het spel komt. Het gaat over het spelen met de subjectieve perceptie van zijn personages met betrekking tot de overweldigende objectiviteit die zijn weg vindt naarmate het uiteindelijke verhaal wordt gecomponeerd. Een soort symmetrische lezing waarin de lezer naar het personage kan kijken en een reflectie die wordt aangepast naarmate het verhaal vordert. Het dichtst bij magie dat literatuur ons kan bieden.
Op 30 juli 1994 begint alles (wat is gezegd, de formule van een in het verleden gemarkeerde datum in rood, zoals de dag van het drama van de baltimore of de moord op Nola Kellergar uit de Harry Quebert-zaak)
We weten dat de realiteit er één is, dat na de dood van de familie van de burgemeester van Orphea samen met de vrouw van Samuel Paladin er maar één waarheid, één motivatie, één ondubbelzinnige reden kan zijn. En soms bedrieglijk van ons lijken we die objectieve kant van de dingen te kennen.
Totdat het verhaal zich ontvouwt, geraakt door die magische personages die zo empathisch zijn dat Joel Dicker creëert.
Twintig jaar later staat Jesse Rosemberg op het punt zijn pensioen als politieagent te vieren. De oplossing van de macabere zaak van juli 94 klinkt nog steeds als een van zijn grote successen.
Tot Stephanie Mailer wakker wordt in Rosemberg en in haar partner Derek Scott (de andere die verantwoordelijk is voor het ophelderen van de beroemde tragedie) enkele sinistere twijfels die met het verstrijken van zoveel jaren schokkende twijfels oproepen.
Maar Stephanie Mailer verdwijnt en laat ze half achter, met de beginnende bitterheid van de grootste fout van haar carrière...
Gun jezelf dat moment, je kunt het je nu al voorstellen, heden en verleden rukken op in die maskerade aan de andere kant van de spiegel, terwijl de directe en openhartige blik van de waarheid wordt gevoeld in het schemerige licht aan de andere kant van de spiegel. Het is een blik die direct op jou, als lezer, is gericht. En totdat je het gezicht van de waarheid ontdekt, kun je niet stoppen met lezen.
Hoewel het waar is dat de bovengenoemde bron van flashbacks en de destructie van het verhaal opnieuw de hoofdrolspelers van het plot zijn, geeft het me deze keer de indruk dat deze zoektocht naar het overwinnen van eerdere romans, soms eindigen we schipbreuk in een pandemonium van potentiële criminelen die worden weggegooid met een zekere indruk van duizelingwekkende vastberadenheid.
De perfecte roman bestaat niet. En de zoektocht naar wendingen kan meer verwarring veroorzaken dan glorie van het vertellen van verhalen. In deze roman wordt een deel van de grote aantrekkingskracht van Dicker opgeofferd, die onderdompeling meer... Hoe zeg je het..., humanist, die grotere doses emotie bijdroeg voor een smakelijkere empathische implicatie in het geval van Harry Quebert of de hand van de Baltimore .
Misschien zijn het mij en andere lezers die de voorkeur geven aan die duizelingwekkende aanloop tussen scènes en mogelijke moordenaars met een reeks moorden erachter, dat je lacht om elke seriemoordenaar. Toen ik echter merkte dat ik het boek uit had en zweette alsof het Jesse zelf of zijn partner Dereck was, dacht ik dat als het ritme de overhand had, ik me eraan moest onderwerpen en de ervaring was eindelijk bevredigend met die kleine bittere droesem van goede wijn ook blootgesteld aan de risico's van de zoektocht naar het grote reservaat.
Met een kleine korting voor toegang via deze blog (altijd gewaardeerd), kun je nu de roman The Disappearance of Stephanie Mailer, het nieuwe boek van Joel Dickër, hier kopen: