De suspense, die thriller met een diversiteit aan argumenten, past zich steeds aan nieuwe patronen aan. De laatste tijd lijkt de huiselijke thriller voorstander te zijn van het presenteren van verontrustende verhalen, nooit beter dan vanuit het epicentrum van het bekende om twijfels te zaaien over degenen die het dichtst bij ons staan.
Maar bepaalde patronen blijven altijd behouden. Want als een denkbeeldige al zijn referenties heeft, geladen met atavistische emoties, zorgt het erop toevlucht nemen voor een perfecte contextualisering en nabootsing. Het ding over het huis weg van de wereld, tussen het bucolische en het sinistere is iets dat steeds terugkeert. Bij deze gelegenheid zou de zaak meer wijzen op een "Glans" van Stephen King alleen dat veranderde in nieuwe focussen, zelfs psychedelisch.
Het huis herbergt niet alleen nachtmerries en waanzin, maar transformeert ook alles. Hij is niet langer alleen maar de gestoorde schrijver in zijn onvermoeibare zoektocht naar verhalen. In dit huis bezwijkt iedereen voor zijn duistere trompe l'oeil, tot op het punt om erdoor verslonden te worden, als een wezen begiftigd met een verscheidenheid aan dimensies waar zielen voor altijd kunnen worden opgesloten. Daniel Kehmann Hij neemt geen blad voor de mond van de titel... misschien was er een optie, een moment voor het point of no return. Precies het moment waarop een innerlijke stem, een instinct dat aandrong op de noodzaak om te ontsnappen om eenvoudig te overleven.
Een scenarioschrijver die midden in een creatieve en huwelijkscrisis zit, is zojuist ―vergezeld van zijn vrouw en dochter― aangekomen in een gloednieuw berghuis. Het is december. De blauwwitte kou van de gletsjers, de bossen verborgen door een dikke mist, de stroom van een rivier en een diepe en stille vallei beloven eindelijk een nieuw begin. Een nieuwe kans om een script af te maken dat hem tegenwerkt en om te proberen zich te verzoenen met zijn vrouw.
Er gebeurt echter iets in huis. Beetje bij beetje beginnen de contouren van de werkelijkheid te vervagen en wat een idyllisch uitje leek, verandert in een verontrustende spiraal van disfunctioneel gedrag. You Should Have Gone is een meeslepend boek. Een claustrofobisch verhaal waarin de realiteit doordrenkt is met surrealisme en terreur niet met schokken wordt gepresenteerd, maar als een sinistere droom waarvan de stukjes niet helemaal in elkaar passen.
