Er was een tijd dat Europa een ongemakkelijke wereld was om geboren te worden, waar kinderen ter wereld kwamen te midden van nostalgie, ontworteling, vervreemding en zelfs de angst van hun ouders. Vandaag is de zaak verplaatst naar andere delen van de planeet. De vraag is om terug te kijken op een recent Europa om die empathie te herwinnen die tegenwoordig steeds meer geparkeerd staat. En het terugvinden van een werk als dit van Marina Jarre zorgt voor dat terugtrekken van de tijd naar de noodzakelijke herinnering.
Voorbij etnocentrisme en grenzen, baant het leven zich altijd een weg door de vochtige doeken van de enige koninklijke vlag, van het enige huis dat gevoeld kan worden, als een oud instinct, bij het bereiken van een wereld in puin. Moederschap en vaderschap waren toen harde verplichtingen in plaats van eenvoudige vragen om een toekomst op te bouwen. Maar de natuur volgde altijd haar loop en de meest verre hoop rechtvaardigde de komst van nakomelingen. Een ander ding was de manier om later te overleven, een opleiding gericht op de Spartaan laden met de nodige hardheid of emotionele aspecten weglaten om niet te bezwijken voor verdriet. Hoewel hij natuurlijk meer van zichzelf hield dan van wat ook ter wereld.
Wat is het thuisland van degenen die het niet hebben of van degenen die er meer dan één hebben? Deze unieke herinneringen beginnen in de jaren 1920 in de hoofdstad van het levendige en multiculturele Letland en breiden zich uit naar de transalpiene valleien van Mussolini's fascistische Italië. Met een onderscheidend en nauwkeurig handschrift beschrijft Marina Jarre het proces van desintegratie van een gezin dat even uitzonderlijk als conflicterend is: haar knappe en onverantwoordelijke vader, een Duitstalige Jood, slachtoffer van de Shoah; zijn beschaafde en strenge moeder, een Italiaanse protestant die Russische literatuur vertaalde; zijn zus Sisi, zijn Franstalige grootouders ...
verre oudersEen delicate hedendaagse klassieker van de Italiaanse literatuur, het onderzoekt met prachtige helderheid kwesties zoals de eeuwige reconstructie van de eigen identiteit of de altijd onstabiele kloof tussen geografisch en emotioneel territorium. Een fascinerende levensreis onderbroken door familiebreuken en historische tragedies die briljant naar voren komen in deze prachtige oefening in herinnering en hereniging, vaak vergeleken met de meest persoonlijke boeken van Vivian Gornick of Natalia Ginzburg.
Je kunt nu het boek «De verre ouders», door Marina Jarre, hier kopen:
