In de Harry Quebert-reeks, afgesloten met dit geval van Alaska Sanders, is er een duivelse balans, een dilemma (dat begrijp ik vooral voor de auteur zelf). Omdat in de drie boeken de plots van de te onderzoeken zaken parallel lopen met die visie van de schrijver, Marcus Goldman, die speelt met zichzelf te zijn Joël Dicker in elk van zijn romans.
En het gebeurt dat, voor een reeks spannende romans: "The Harry Quebert Affair", "The Baltimore Book" en "The Alaska Sanders Affair", de meest briljante uiteindelijk degene is die het meest vasthoudt aan de intriges zelf in rond de leven van Marcus, dat is "Het boek van de Baltimore". Ik denk dat Joel Dicker dat weet. Dicker weet dat het reilen en zeilen van het leven van de beginnende schrijver en zijn evolutie naar de toch al wereldberoemde auteur de lezer nog meer boeien. Omdat echo's resoneren, verspreiden zich rimpelingen in het water tussen realiteit en fictie, tussen de Marcus die ons wordt gepresenteerd en de echte auteur die veel van zijn ziel en zijn geleerdheid lijkt na te laten als de buitengewone verteller die hij is.
En natuurlijk moest die meer persoonlijke lijn worden voortgezet in deze nieuwe aflevering over de dodelijke slachtoffers van Alaska Sanders... Zo kwamen we weer dichter bij het oorspronkelijke werk, met dat arme meisje vermoord in de Harry Quebert-zaak. En toen moest Harry Quebert ook weer bij de zaak worden betrokken. Vanaf het begin van het plot voel je al dat die goede oude Harry elk moment kan verschijnen...
Het punt is dat het voor fans van Joel Dicker (waaronder ikzelf) moeilijk is om in dezelfde of grotere mate van dat spel tussen realiteit en fictie van de auteur en zijn alter ego te genieten dan wanneer het Baltimore-drama zich afspeelt. Omdat, zoals de auteur zelf zegt, de schadevergoeding altijd in behandeling is en dat is wat het meest introspectieve deel van de schrijver die onderzoeker is geworden, beweegt. Maar de hoge niveaus van emotie (begrepen in verhalende spanning en puur meer persoonlijke emotie bij empathie met Marcus of Joel) bereiken in dit geval van Alaska Sanders niet wat werd bereikt met de levering van de Baltimore Goldman. Toch blijf ik erbij dat alles wat Dicker over Marcus in zijn eigen spiegel schrijft pure magie is, maar gezien het bovenstaande lijkt het erop dat er naar iets meer intensiteit wordt verlangd.
Wat betreft de plot die de roman zogenaamd rechtvaardigt, het onderzoek naar de dood van Alaska Sanders, wat wordt verwacht van een virtuoze, verfijnde wending die ons hakt en bedriegt. Perfect omlijnde personages die in staat zijn om in hun natuurlijke creatie elke reactie op de verschillende richtingsveranderingen die de gebeurtenissen aannemen te rechtvaardigen.
De typische "niets is wat het lijkt"-aanklachten in het geval van Dicker en voor zijn elementaire substantie Alaska Sanders. De auteur brengt ons dichter bij de psyche van elk personage om te praten over dagelijkse overleving die eindigt in een catastrofe. Want buiten de bovengenoemde schijn, ontsnapt iedereen uit hun hel of wordt er door meegesleept. Ondergrondse passies en slechte versies van de beste buur. Alles spant samen in een perfecte storm die de perfecte moord schetst als een spel van maskers waarin iedereen zijn ellende transformeert.
Uiteindelijk kan het, net als bij de Baltimores, worden begrepen dat de zaak Alaska Sanders perfect overleeft als een onafhankelijke roman. En dat is nog een van Dicker's opmerkelijke vaardigheden. Want jezelf in Marcus' schoenen plaatsen zonder de achtergrond van zijn leven te hebben, is alsof je God kunt zijn die schrijft, verschillende mensen benadert met de natuurlijkheid van iemand die net iemand heeft ontmoet en aspecten van hun verleden ontdekt, zonder grote storende aspecten. dompel je onder in de plot.
Zoals zoveel andere keren, als ik een maar moet plaatsen om Dicker uit de verhalende luchten van het suspense-genre te laten dalen, zou ik wijzen op aspecten die kraken, zoals de defecte printer waarmee het beroemde "Ik weet wat je hebt gedaan" staat geschreven en dat wijst toevallig op de vermeende moordenaar. Of het feit dat Samantha (maak je geen zorgen, je kent haar vast al) zich een laatste zin uit Alaska herinnert die zeker niet fú noch fá is in termen van relevantie om te onthouden. Kleine dingen die misschien zelfs overbleven of op een andere manier benaderd konden worden...
Maar kom op, ondanks dat punt van lichte ontevredenheid omdat je het niveau van de Baltimore niet hebt bereikt, zit je in de zaak Alaska Sanders vast zonder te kunnen loslaten.
Je kunt nu de roman "The Alaska Sanders Affair" van Joel Dicker hier kopen:
