Een actrice die interpretatieve registers verzamelt alsof haar kameleontische deugd iets is dat gemakkelijk in de praktijk kan worden gebracht. Ongetwijfeld zou Jennifer Lawrence een geweldige regisseur van weleer in verrukking brengen als Hitchcock. Want daarin vinden we die onvermoede achtergrond die cinema altijd als verrassingsfactor zoekt. Zoiets als het ontdekken van onverwachte breuken in die gemakkelijke veronderstelling van welk psychologisch profiel dan ook dat voor je neus wordt gezet.
Daarin ligt de essentie van interpretatie. Maar het kan nooit kwaad om hem te herinneren voor een paar vermoeide gezichten in zijn herhaalde formules voor elke nieuwe film, zoals afleveringen van een fanzine. Lawrence maakt echter gebruik van alles, zijn fysionomie, zijn veranderlijke rictus en zelfs zijn gebaren. Als we het moeilijk vinden om haar te herkennen in haar verschillende uitvoeringen, is dat omdat ze die mimiek bereikt die ons fascineert en ook verontrust.
Enerzijds bevindt deze actrice zich op de drempel tussen charme en vervreemding. Want totdat hij de teugels van zijn rol overneemt, weet je niet waar hij heen kan. Een natuurlijkheid die ervoor zorgt dat alle films waaraan hij werkt in de richting van volledige waarheidsgetrouwheid gaan.
Er is geen Lawrence-film waarin je niet eindigt met het heerlijke gevoel dat de plot zich volgens een patroon van spontaniteit heeft ontwikkeld. Iets dat, hoewel het vanwege de strakheid van de scripts niet waar kan zijn, tegelijkertijd een noodzakelijk contrapunt is dat in de handen wordt gelaten van goede acteurs en actrices als Lawrence... Je begrijpt me zeker.
Top 3 aanbevolen Jennifer Lawrence-films
Passagiers
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:De wereld van paarrelaties wordt meegenomen naar een fascinerend scenario waarin vervreemding, vervreemding en de oneindige kosmos die verder reikt dan het schip waarin de hoofdrolspelers wonen, alles ontwrichten.
En nee, de film gaat zeker niet over koppelrelaties met hun ruwe kantjes en dagelijkse fricties vanwege allerlei vonken van passie of conflict. Het gaat om kansen voor onsterfelijkheid in een bedreigende ruimte waar alles langzaam op weg is naar een missie om de mensheid te redden.
De mens wordt alleen, op geïmproviseerde wijze, geconfronteerd met de eeuwigheid. En zijn beslissing om Eva uit zijn capsule te redden en hem te vergezellen zodra zijn eigen capsule faalde als voertuig dat hem in winterslaap hield naar een nieuwe planeet...
De grote leugen verspreidde zich als een vlek tussen hun relatie. Totdat de waarheid doorbreekt en liefde wordt gekanaliseerd in haat. En dan kan er van alles gebeuren, waarbij de enige getuige een androïde barman is die ze mogelijk allemaal overleeft. Voor mij een fascinerende film
kijk niet omhoog
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Een wetenschapper genaamd Kate Dibiasky (onze Jennifer) die een groot rotsblok ontdekt dat op weg is naar onze planeet. Een gekke klootzak, volgens de rest van de wereld die geen tijd heeft om na te denken over de apocalyps of in termen van verdwijning zoals dinosaurussen. Je tegenspeler, DiCaprio (Dr. Randall Mindy) als directeur van het onderzoek
Kate heeft geen andere keuze dan zelf ontslag te nemen. De kei zal zijn naam dragen en het lijkt erop dat onheil zijn naam draagt voor de rest van de wereld. Want oké, nou, misschien zullen mensen toegeven dat onze dagen geteld zijn. Maar waarom zou je in dat geval omhoog kijken?
Terwijl Dr. Randall aan vertrouwen en populariteit wint, wijkt onderzoeker Kate Dibiasky af van het hart, van het beslissingspunt waarbij zelfs de president van de Verenigde Staten betrokken is. En dus zien we in Lawrence dat ultieme punt van realisme. Zij is de enige die ziet hoe weinig er van de wereld over is en geeft zich over aan nieuwe avonturen waarin ze de wetenschap achter zich laat en gewoon heerlijk leeft in het dagelijks leven.
Voor anderen is er die glorie van televisie, interviews, bijeenkomsten en vluchtige seks met vrouwelijke presentatoren in Prime Time, altijd meer betrokken bij de Share dan in de Boom van de rock.
Zelfs met de monsterlijke DiCaprio als danspartner, is het Jennifer die ons allemaal boeit met dat ontslag als de enige optie in het aangezicht van een navelminnende wereld, omgezet in memes op sociale netwerken en afgeleverd aan hoofdsteden die in staat zijn om de voordelen van het rotsblok dat de aarde bereikt, verandert in een ader van minerale goedheid...
De goede kant van de dingen
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Ik vind Lawrence leuker als ze ons uitnodigt naar die donkere en wilde kant waar alles kan gebeuren. En misschien moet ik voor moeder kiezen! (naast Javier Bardem) om te wijzen op die authentieke leer van deze actrice in de meest dramatische veldslagen. Maar als het er om gaat een compendium van deugden te maken, laten we dan ook een meer komische benadering benaderen tegenover een open graf. Natuurlijk is er een onderstroom van tragedie, zoals de heropleving van een feniks in het hart van de plot. Maar het is dat de humor zo beter binnenkomt, na het voelen van de tranen of de chaos.
Met hun afgezaagde plot kunnen Lawrence en ook Bradley Cooper ons nog geloofwaardiger maken over tweede kansen, of over serendipiteit die wacht om ontdekt te worden, zoals in de doos van een pandora die het leven zelf is...
Na acht maanden in een psychiatrische inrichting te hebben doorgebracht voor het aanranden van de minnaar van zijn ex-vrouw, keert Pat (Bradley Cooper) terug met zijn kleren om bij zijn ouders (Robert De Niro en Jacki Weaver) te gaan wonen; Gediagnosticeerd met psychische problemen, moet hij elke week een psycholoog bezoeken, en hij heeft een politieverbod van zijn ex-vrouw. Vastbesloten om een positieve houding aan te nemen en zijn ex-vrouw Nikki terug te winnen, staat zijn wereld op zijn kop als hij Tiffany (Jennifer Lawrence) ontmoet, een meisje dat ook psychische problemen heeft.
Dan ontdekt Pat een mogelijkheid om via Tiffany met Nikki te communiceren, aangezien ze aanbiedt een brief aan Nikki te bezorgen, als hij in ruil daarvoor ermee instemt haar partner te zijn in een aanstaande danswedstrijd. Ondanks het aanvankelijke wederzijdse wantrouwen, zal er al snel een heel speciale band tussen hen ontstaan die hen zal helpen de positieve kant van de dingen in hun leven te ontdekken.
Andere aanbevolen Jennifer Lawrence-films
Rode mus
BESCHIKBAAR OP ELK VAN DEZE PLATFORMS:Ik selecteer deze film als weer een geweldige film om te zien, omdat de actrice ons daarin boeit met een kilheid alsof ze uit een andere wereld komen. En soms beschuldigt Jennifer Dominika, haar personage, van een vervreemding die varieert van een blik die voortdurend de werkelijkheid lijkt te doorboren, tot gebaren en bewegingen die ons op het eerste gezicht doen geloven dat ze een lui wezen zou kunnen zijn. pijn.
Dominika is een jonge Russische vrouw die naar zijn wil is gerekruteerd om haar in een "mus" te veranderen, dat wil zeggen een verleidster van de Russische geheime dienst. Ondanks zijn weerstand tegen het verlies van zijn identiteit, wordt hij een van de besten. Zijn eerste doelwit is Nate (Joel Edgerton), die de leiding heeft over geïnfiltreerde CIA-agenten bij de Russische inlichtingendienst. De spiraal van aantrekking en bedrog waaraan zij zullen worden onderworpen, zal hun veiligheid en die van hun eigen regeringen bedreigen.
2 reacties op "De 3 beste films van Jennifer Lawrence"