La escritora caribeña Maryse Condé (digo caribeña porque apuntar a su condición francesa por reductos coloniales aún vigentes, pues como que se me hace raro) hacía de su literatura, casi siempre en clave de historische fictie, un auténtico escenario teatral donde cada uno de sus personajes declama su verdad. Intrahistorias hechas rabiosas certidumbres como de soliloquios a media luz. Reivindicación que consigue alcanzar sus dosis de revancha respecto a relatos oficiales u otras crónicas que exilian nombres que debieran ocupar grandes páginas.
Alle verhalen die in Condé zijn gemaakt, bieden vergelijkbare glimpen van de wereld die bij de een of de ander in het krijt staat. Van zijn eigen figuur in zijn uitbarstingen van biografische boventonen tot de weergave van een van zijn emblematische karakters. Bewustzijn van de authenticiteit die alle mogelijke twijfels wegneemt over hoe de gebeurtenissen die door Condé opnieuw zijn bezocht, zijn gebeurd, met de meest intense doses empathie om, indien van toepassing, geschiedenis opnieuw te kunnen leren.
La bibliografía con sello de Maryse Condé se incrementó durante sus fértiles 90 años. Tanto en volumen como en reconocimientos y alcance internacional. Porque más allá de géneros más aferrados a la ficción pura. Las semblanzas de vida de Condé también aportan suspense desde la mera supervivencia. Tramas vívidas hacia la resolución que la vida misma ofrece con sus dejes de crudeza o de insospechado esplendor.
Top 3 beste romans van Maryse Condé
Ik, Tituba, de heks van Salem
Seguramente el más delirante de los casos de machismo histórico sea lo de las cazas de brujas repetidas en medio mundo como un verdadero tic misógino exacerbado bajo el paraguas de la religión (peor me lo pones). En alguna ocasión escribí un relato bastante extenso sobre los autos de fe de Logroño y recordé en esta historia ese mismo ambiente de revanchismo porque sí. Solo que en esta ocasión la esclava Tituba puede llegar a ser la bruja que todos más temían…
Maryse Condé zingt de stem van de mystieke Tituba, de zwarte slaaf die werd berecht in de beroemde processen voor hekserij die eind XNUMXe eeuw plaatsvonden in de stad Salem. Tituba, het product van een verkrachting aan boord van een slavenschip, werd ingewijd in de magische kunsten door een genezer van het eiland Barbados.
Niet in staat om te ontsnappen aan de invloed van mannen met een lage moraal, zal ze worden verkocht aan een predikant die geobsedeerd is door Satan en zal ze terechtkomen in de kleine puriteinse gemeenschap van Salem, Massachusetts. Daar zal ze worden berecht en opgesloten, beschuldigd van het betoveren van de dochters van haar meester. Maryse Condé rehabiliteert haar, ontwortelt haar uit de vergetelheid waartoe ze was veroordeeld en brengt haar ten slotte terug naar haar geboorteland ten tijde van de kastanjebruine zwarten en de eerste slavenopstanden.
Het evangelie van de nieuwe wereld
Un nuevo Dios llegado a este mundo, hecho carne para ofrecer, quizás, una segunda oportunidad al ser humano advertido de su remota llegada. Pero el hombre actual es descreído por imperativo de sus más hondas contradicciones. Dios no puede existir más allá de las iglesias como la moral solo puede caber en una urna.
La madrugada de un Domingo de Pascua, una madre recorre las calles de Fond-Zombi y un bebé abandonado llora entre las pezuñas de una mula. Ya adulto, Pascal es atractivo, mestizo sin saberse de dónde, y sus ojos son tan verdes como la mar antillana. Vive con su familia adoptiva, pero el misterio de su existencia no tarda en hacer mella en su interior.
Waar kom je vandaan? Wat wordt er van hem verwacht? Geruchten vliegen over het eiland. Er wordt gezegd dat hij de zieken geneest, dat hij op wonderbaarlijke wijze vist... Er wordt gezegd dat hij de zoon van God is, maar van wie? Een profeet zonder boodschap, een messias zonder redding, confronteert Pascal de grote mysteries van deze wereld: racisme, uitbuiting en globalisering versmelten met zijn eigen ervaringen in een verhaal vol schoonheid en lelijkheid, liefde en liefdesverdriet, hoop en nederlaag.
Lachend hart huilend hart
Een natuurlijke oefening in de richting van het verhaal van elk leven bevat dat specifieke evenwicht tussen de vitale ingrediënten die bij geluk of ongeluk bij iedereen terechtkomen. In het geval van Maryse lijdt het geen twijfel dat de mix is wat hij is. Omdat idealisatie een reflectie is om de slechte momenten te vervagen, als dat nodig is. Terwijl realisme dat getuigen is van iemands doorgang door de wereld. En een schrijver als Maryse die zich bezighoudt met de meest schokkende getuigenissen, maakt ons aan het lachen of huilen met dezelfde paradoxale sensatie die erop wijst Sabina over Chabela Vargas.
Het is niet gemakkelijk om tussen twee werelden te leven, en het meisje Maryse weet dat. Thuis op het Caribische eiland Guadeloupe weigeren haar ouders Creools te spreken en zijn ze er trots op door en door Frans te zijn, maar wanneer de familie Parijs bezoekt, merkt het kleine meisje hoe blanken op hen neerkijken.
Eeuwig schrijlings op tranen en glimlachen, tussen het mooie en het verschrikkelijke, in de woorden van Rilke, zijn we getuige van het verhaal van Condé's vroege jaren, vanaf zijn geboorte midden op Mardi Gras, met het geschreeuw van zijn moeder vermengd met de drums. de eerste liefde, de eerste pijn, de ontdekking van de eigen zwartheid en de eigen vrouwelijkheid, het politieke bewustzijn, het ontstaan van de literaire roeping, de eerste dood.
Dit zijn de herinneringen van een schrijfster die vele jaren later terugkijkt en in haar verleden duikt, op zoek naar vrede met zichzelf en haar afkomst. Diep en naïef, melancholisch en licht, Maryse Condé, de grote stem van de Antilliaanse brieven, verkent haar jeugd en jeugd met ontroerende eerlijkheid. Een meesterlijke oefening in zelfontdekking die een belangrijk onderdeel vormt van al zijn literaire productie, die hem in 2018 de Alternatieve Nobelprijs voor de Literatuur opleverde.
