Terwijl ik schrijf...

Als schrijver in de dop, leerling of latente verhalenverteller die wacht op iets te vertellen, heb ik altijd al enkele auteurs in hun presentaties willen vragen naar hun motieven, hun inspiratie om te schrijven. Maar als de rij verder gaat en je vindt ze met hun vulpennen en ze vragen je dat ding over, voor...

Lees verder

Verloren generatie

We hadden het fout. Wat ga je doen. Maar we hebben het met opzet gedaan. Ze noemden ons de verloren generatie omdat we nooit wilden winnen. We spreken af ​​om te verliezen nog voordat we hebben gespeeld. We waren defaitisten, fatalisten; we vielen in de easy descensus averni Van alle ondeugden waar we ons leven aan besteden We werden nooit oud of decadent, we waren altijd zo levend... en zo dood.

We spraken er alleen over vandaag omdat het was wat we nog hadden, een hele immense vandaag van jeugd, vitaliteit en verbannen dromen, uitgeput, uitgeroeid met medicamenteuze chirurgie. Vandaag was weer een dag om te branden in de snelle verbranding van het leven. Jouw leven, mijn leven, het was gewoon een kwestie van tijd om te verbranden als vellen van een waanzinnige kalender.

Lees verder

Verhaal in een ander verhaal

Een eindeloze lus. Een prachtig decoratief motief voor de binnenplaats van wat een synagoge was, eeuwen later herrezen als een landelijk huis, genaamd: «Virila's dream».

Eindeloze lasso uit Virila's Dream 1

Toen ik de naam van mijn roman koos: «El sueño del santo», Ik was nieuwsgierig om dit toeval op internet te vinden. Het geheel voor de rol, een synecdoche om te spreken van hetzelfde personage, Sint Virila, en zijn droom naar een mystieke ervaring, een soort repetitie voor de eeuwigheid.

Bij de presentatie van de roman in Sos del Rey Católico sprak ik met Farnés, de persoon die samen met Javier verantwoordelijk was voor het rehabiliteren van de oude synagoge en het vullen van die eeuwenoude intramurale muren met passerende zielen die kunnen blijven en genieten van de prachtige stad van Sos del Rey Católico.

Lees verder