De onmetelijkheid fascineert evenzeer als het gevoel van eentonigheid kan vergroten. Het hangt allemaal af van de observatietijd. Omdat het niet hetzelfde is om de zee in te gaan om jezelf onder te dompelen in het kalme water schone slag of om op de golven te komen, boord in de aanslag, dan om een paar dagen te gaan werken in een habitat die niet de jouwe is.
Vissen happen naar adem uit het water, de mens weet dat een zware storm het verschil kan maken tussen het bevaren van de zeeën of er in duiken. Ondertussen is elke reis een reis naar nergens, vertrouwend op instrumentals en veel geluk. De karweien van de diepzeevisser nemen hem weg van die "natuurlijke vervreemding" van de mens die naar adem snakkend het vasteland verlaat.
De verteller van Goede zee begint, op de meest letterlijke manier mogelijk, aan een zakenreis. Hij doet het omdat hij journalist is en wil ontdekken hoe die mannen die hun leven op volle zee doorbrengen, leven en werken, zodat we verse vis kunnen eten. Deze reis naar het onbekende - hij heeft nog nooit gevaren en kent de zee nauwelijks meer dan het strand - is ook een reis naar zijn eigen binnenland, want wat hij op het vasteland weet lijkt te zinken: zijn werk, zijn partner, zijn huis, zijn roeping, zijn hele leven.
Hoe te leven omringd door water, hoe de dagen verstrijken tussen de ringen die aankondigen dat het netwerk vol is, hoe de horizon eruitziet van een reis die anders is dan alle andere, wat te verwachten op de reis naar Gran Sol, een van de de meest gecompliceerde visgronden ter wereld. Met deze ervaring, beleefd door zijn eigen onschuld maar ook door de blik en de wijsheid die de bemanning hem beetje bij beetje leent, brengt Antonio Lucas ons het epos van uitputtend werk dat even onbekend als opwindend is.
Je kunt nu de roman "Buena mar", door Antonio Lucas, hier kopen:
