De 3 beste boeken van Amélie Nothomb

Met een ietwat excentrieke uitstraling, waarrond ze een krachtig beeld heeft opgebouwd van de creatieve en vindingrijke schrijfster die ze zeker is, Amélie Nothomb hij is gewijd aan literatuur met een grote diversifiërende kracht in de thematische.

Een verscheidenheid aan bronnen ondergedompeld in een formele esthetiek die kan doorgaan voor naïef, allegorisch en zelfs gotisch. Deze Belgische schrijfster benadert elk boek met haar natuurlijke voorliefde voor verrassing en afstandelijkheid van werk tot werk.

Dus het benaderen van Nothomb in een van zijn romans zal nooit een laatste indruk zijn op de rest van zijn creatie. En als wat echt relevant is, zoals ik af en toe heb verdedigd, variatie is als creatieve basis, dan zul je met Amélie meer dan twee kopjes verwarring nemen in een eclectische smaak om het juiste verhaal te vertellen.

Men mag niet vergeten dat Nothomb de vitola deelt van een schrijversdochter van diplomaten (Isabel Allende, Tijdelijke afbeelding voor Carmen Posadas, Elizabeth San Sebastian en anderen). Een optelsom van merkwaardige voorbeelden van schrijvers gewiegd door hun reizende bestemming die in de literatuur een soort toevluchtsoord zouden vinden, een existentiële continuïteit in dat komen en gaan over de hele wereld.

In het geval van Nothomb bleef reizen een onderdeel van haar essentie toen ze volwassen was. En in dat komen en gaan ontwikkelde hij op 50-jarige leeftijd een duizelingwekkende literaire carrière.

Top 3 beste boeken van Amélie Nothomb

stupor en tremoren

Iemands leven herzien om dat boek te schrijven over wat we waren, kan veel idealisering of komedie hebben, afhankelijk van hoe het je betrapt. Het Nothomb-ding heeft veel van de tweede. Want je eigen leven plaatsen in scenario's die totaal niet stroken met je werkelijkheid kan alleen maar leiden tot een vreemd, onthutsend, komisch en kritisch verhaal. Een visie die in deze roman werd gemaakt, een referentie onder het meest ware en noodzakelijke feminisme, veerkrachtig vanwege het overwinnen dat de kwestie van niet wanhopen in eerste instantie heeft, en episch vanwege wat elke poging om te overwinnen in het aangezicht van ontkenning al heeft vertrek.

Deze roman met een uitgesproken autobiografische lading, een indrukwekkend succes in Frankrijk sinds de release, vertelt het verhaal van een 22-jarig Belgisch meisje, Amélie, die in Tokio begint te werken bij een van 's werelds grootste bedrijven, Yumimoto, de typische Japanse bedrijf. .

Met verbazing en beven: zo eiste de keizer van de rijzende zon dat zijn onderdanen voor hem zouden verschijnen. In het huidige zeer hiërarchische Japan (waarin elke superieur in de eerste plaats de inferieur is van een ander), verloor Amélie, geteisterd door de dubbele handicap om zowel vrouw als westerling te zijn, zich in een zwerm bureaucraten en onderworpen. vanwege de zeer Japanse schoonheid van zijn directe meerdere, met wie hij ronduit perverse relaties heeft, lijdt hij aan een waterval van vernederingen.

Absurde jobs, krankzinnige bevelen, repeterende taken, groteske vernederingen, ondankbare, onbekwame of waanvoorstellingen, sadistische bazen: de jonge Amélie begint in de boekhouding, schenkt vervolgens koffie, gaat naar het kopieerapparaat en daalt de trappen van waardigheid af (zij het met een zeer zen onthechting), zorgt uiteindelijk voor de toiletten ... mannelijk.

stupor en tremoren

Klop je hart

De oude, vreemde maar beruchte natuurlijke compensatie voor elk geschenk. Niemand is mooi zonder tragedie of rijk zonder ellende van een andere soort. In de paradox van het bestaan ​​in volheid, op onmogelijke en aanhoudende golftoppen, worden uiteindelijk de verstikkende diepten van alles ontdekt, zoals de druk van een hele oceaan op het zijn.

Marie, een jonge schoonheid uit de provincie, wekt bewondering, ze weet dat ze gewild is, staat graag in het middelpunt van de belangstelling en laat zich het hof maken door de knapste man in haar omgeving. Maar een onvoorziene zwangerschap en een haastige bruiloft maakten een einde aan haar jeugdige omzwervingen, en wanneer haar dochter Diane wordt geboren, stort ze al haar kilheid, afgunst en jaloezie over haar uit.

Diane zal opgroeien gekenmerkt door een gebrek aan moederlijke genegenheid en proberen de redenen te begrijpen voor de wrede houding van haar moeder tegenover haar. Jaren later bracht de fascinatie voor het vers van Alfred de Musset dat aanleiding geeft tot de titel van het boek haar ertoe om cardiologie te gaan studeren aan de universiteit, waar ze een professor genaamd Olivia ontmoette. Met haar, waarin hij zal geloven de felbegeerde moederfiguur te vinden, zal hij een dubbelzinnige en complexe relatie aangaan, maar Olivia heeft ook een dochter, en het verhaal zal een onverwachte wending nemen...

Dit is een vrouwenroman. Een verhaal over moeders en dochters. Een heerlijk zure en kwaadaardige hedendaagse fabel over jaloezie en afgunst, waarin ook andere complexiteiten van menselijke relaties naar voren komen: rivaliteit, manipulaties, de macht die we uitoefenen over anderen, de behoefte die we voelen om bemind te worden...

Deze roman, nummer vijfentwintig van Amélie Nothomb, is een perfect staaltje van haar duivelse intelligentie als verteller, het inzicht van haar blik en de aangename lichtheid vol geheime dieptebommen van haar literatuur.

Klop je hart

Sed

Jezus Christus had dorst en hij kreeg azijn. Misschien zou het meest accurate zijn geweest om te zeggen: "Ik ben het water van de wereld", en niet het licht... Het leven van Jezus, voorbij het grote boek van de Bijbel, is voor ons beschreven door een groot aantal auteurs in literatuur en film, sinds JJ Benitez met zijn Trojaanse paarden tot de Monty Pythons in Brian's leven. Buigen of crashen. Nothomb combineert alles in een bezit van Jezus zelf die, aan de hand van zijn woorden, vertelt wat dat was over zijn aankomst en zijn opstanding.

Een aangrijpende, Nothombiaanse herwerking van het heilige verhaal, herwerkt door een van de grootste schrijvers van onze tijd. Het testament volgens Jezus Christus. Of het testament volgens Amélie Nothomb. De Belgische romanschrijver durft de hoofdrolspeler een stem te geven en het is Jezus zelf die zijn Passie vertelt.

Op deze pagina's verschijnen Pontius Pilatus, de discipelen van Christus, de verrader Judas, Maria Magdalena, wonderen, de kruisiging, dood en opstanding, Jezus' gesprekken met zijn goddelijke vader... Personages en situaties die iedereen welbekend zijn, maar voor wie hier een wending is: ons wordt verteld met een moderne uitstraling, een lyrische en filosofische toon met een vleugje humor.

Jezus spreekt tot ons over de ziel en het eeuwige leven, maar ook over het lichaam en het hier en nu; van het transcendentale, maar ook van het alledaagse. En er ontstaat een visionair en bedachtzaam personage dat liefde, verlangen, geloof, pijn, teleurstelling en twijfel kent. Deze roman herinterpreteert en vermenselijkt een historische figuur met een misschien grensoverschrijdend uiterlijk, misschien iconoclastisch, maar die helemaal niet op zoek is naar provocatie om de provocatie of om een ​​gemakkelijk schandaal.

Een heiligschennis, een godslastering? Gewoon literatuur, en de goede, met de kracht en het verleidingsvermogen waaraan we gewend zijn Amélie Nothomb. Speelde de auteur in sommige eerdere boeken oude fabels en sprookjes met een hedendaags tintje, hier durft ze niet meer of minder dan Heilige Geschiedenis. En zijn zeer menselijke Jezus Christus zal niemand onverschillig laten.

Dorst, Amelie Nothomb

Andere aanbevolen boeken van Amèlie Nothomb

De aerostaten

Overgeleverd aan de wind, maar altijd wachtend op de beste stroming. De menselijke wil is zelfs nog wispelturiger als hij anders blijkt in zijn benadering van volwassenheid. De reis heeft zojuist zijn eerste tonen gezet en je weet niet of de horizon een bestemming of een einde is zonder meer. Jezelf laten gaan is niet het beste, en overgave ook niet. Iemand vinden die je leert ontdekken, is het grootste geluk.

Ange is negentien jaar oud, woont in Brussel en studeert filologie. Om wat geld te verdienen, besluit hij privéliteratuurlessen te gaan geven aan een zestienjarige tiener genaamd Pie. Volgens zijn despotische vader is de jongen dyslectisch en heeft hij problemen met begrijpend lezen. Het echte probleem lijkt echter te zijn dat hij boeken net zo haat als zijn ouders. Zijn passie is wiskunde en vooral zeppelins.

Ange geeft lezingen aan haar leerling, terwijl de vader clandestien de sessies bespioneert. In eerste instantie genereren de voorgestelde boeken niets anders dan afwijzing bij Pie. Maar beetje bij beetje beginnen Rood en Zwart, de Ilias, de Odyssee, de prinses van Kleef, de duivel in het lichaam, de metamorfose, de idioot... effect te krijgen en vragen en zorgen op te roepen.

En beetje bij beetje wordt de relatie tussen de jonge lerares en haar jongste leerling sterker, totdat de band tussen hen verandert.

Eerste bloed

De figuur van de vader heeft in laatste instantie iets van een biechtvader. Er is geen zonde die niet eindelijk met een vader mag worden losgelaten op het noodlottige moment van afscheid. Nothomb schrijft in deze roman zijn meest intense treurzang. En zo krijgt het afscheid uiteindelijk de vorm van een boek, zodat iedereen de vader kan leren kennen als de held die hij kan worden vanuit zijn meest menselijke en angstige achtergrond.

Op de eerste pagina van dit boek vinden we een man die voor een vuurpeloton staat. We zijn in Congo, in 1964. Die man, samen met vijftienhonderd andere westerlingen ontvoerd door de rebellen, is de jonge Belgische consul in Stanleyville. Zijn naam is Patrick Nothomb en hij is de toekomstige vader van de schrijver. 

Uitgaande van deze extreme situatie, Amélie Nothomb hij bouwt het leven van zijn vader voor die tijd weer op. En dat doet het door het een stem te geven. Het is dus Patrick zelf die zijn avonturen in de eerste persoon vertelt. En dus zullen we weten over zijn militaire vader, die stierf tijdens sommige manoeuvres als gevolg van de explosie van een mijn toen hij nog heel jong was; van zijn afstandelijke moeder, die hem naar zijn grootouders stuurde; van de dichter en tiran grootvader, die buiten de wereld leefde; van de aristocratische familie, decadent en geruïneerd, die een kasteel had; van honger en ontberingen tijdens de Tweede Wereldoorlog. 

We zullen ook op de hoogte zijn van zijn lezingen van Rimbaud; van de liefdesbrieven die hij voor een vriend schreef en die haar zus namens de geliefde beantwoordde; van de twee echte schrijvers van de brieven, die uiteindelijk verliefd werden en trouwden; van zijn vrees voor bloed, waardoor hij zou kunnen flauwvallen als hij een druppel zag; van zijn diplomatieke carrière... Totdat hij terugkeerde naar die verschrikkelijke momenten in het begin, toen hij wegkeek om te voorkomen dat hij het bloed van andere gijzelaars zag vloeien, maar de dood in de ogen moest kijken.

In First Blood, zijn dertigste roman, bekroond met de Renaudot-prijs in 2021, Amélie Nothomb brengt hulde aan haar vader, die net was overleden toen de auteur aan dit werk begon. En zo reconstrueert ze de oorsprong, de geschiedenis van haar familie voor haar geboorte. Het resultaat is een levendig, intens, snel boek; soms dramatisch en soms erg grappig. Zoals het leven zelf.  

Eerste bloed

Zwavelzuur

Een van die dystopische verhalen die zweven over het heden, over onze levensstijl, over onze gebruiken en onze culturele referenties. Een avant-garde televisienetwerk vindt in zijn programma Concentración de realiteit die de krul krult om een ​​publiek te vangen dat mentaal opgeblazen is, over-geïnformeerd en niet in staat om verrast te worden bij elke stimulus.

Willekeurig gekozen burgers tijdens hun dagelijkse tocht door de straten van Parijs stellen een cast samen van personages uit de meest afschuwelijke show. Vergeleken met echt televisienieuws, waarin we na het eten zien hoe de wereld ernaar streeft om met onze absolute zelfgenoegzaamheid elk spoor van de mensheid te vernietigen, gaat het programma Concentración in op het idee om het sinistere dichter bij kijkers te brengen die geweld al hebben genaturaliseerd en dat zij zelfs genieten van haar en haar morbiditeit.

De meest bewogen gewetens verheffen hun stem voor het programma als we personages zoals Pannonique of Zdena benaderen, met flitsen van een vreemde liefde tussen schande en vijandigheid die zegevieren in het aangezicht van elke andere manier om de mens te begrijpen.

Zwavelzuur

De misdaad van graaf Neville

De focus van deze roman van Amélie Nothomb, de omslag, de synopsis, deed me denken aan de setting van de eerste Hitchcock. Die esoterische toets die begin twintigste eeuw door het kosmopolitische leven van steden glipte.

En de waarheid is dat er op het eerste gezicht niets mis was met mijn interpretatie. Graaf Neville, belast door zijn verslechterende financiële situatie maar vastberaden in zijn wil om de schijn van weelde en aristocratische pracht te behouden, komt in ernstiger problemen wanneer zijn jongste dochter verdwijnt.

Alleen de gelukkige ontmoeting van de tiener met een paranormaal begaafde redde de jonge vrouw van een dood door onderkoeling in het midden van het bos. De scène anticipeert al op iets mysterieus, aangezien de jonge vrouw opgerold lijkt te zijn, alsof ze vervreemd is, van streek door iets dat we op dit moment niet weten ...

Mister Henri Neville bereidt zich voor om zijn dochter op te halen, maar de ziener biedt hem eerder een gratis voorgevoel aan dat hem in een toekomstige moordenaar verandert tijdens een feest dat hij bij hem thuis zal vieren.

Het eerste idee is om deze toekomstige moord te associëren met iemand die de dochter van de graaf heeft gestoord, geschonden, en de lezer heeft misschien gelijk, het punt is dat je op deze eenvoudige manier, met een setting niet zonder fantasie, verstrikt raakt in wat is gebeuren.

Een mysterieus punt, zekere druppels terreur en het goede werk van een pen die karakterprofielen en mogelijke motivaties voor het kwaad toont in het schemerige licht, dat de scènes siert tot op het punt waar de beschrijving een smaak is en geen lading, iets essentieel voor een roman die is ontworpen om intriges te behouden.

Wanneer de dag van het tuinfeest aanbreekt, een gemeenschappelijke herdenking in het kasteel van Neville, wordt de lezing gelanceerd op een hectische reis, in de wens om dat moment te bereiken waarop de voorspelling al dan niet wordt vervuld, de redenen voor de mogelijke moord, terwijl de set personages mysterieus door het plot dwaalt, met een soort sinistere elegantie van de hogere klasse.

De misdaad van graaf Neville

Riquete degene met de pompadour

In haar toch al productieve werk heeft Amélie een veelvoud aan stromingen bevaren, waaraan ze uiteindelijk schaduwen toevoegt tussen het fantastische en het existentiële, met die paradoxale lichtheid die deze mengeling van tendensen die zo ver van het creatieve niveau staat altijd bereikt.

In Riquete el del pompano ontmoeten we Déodat en Trémière, twee jonge zielen die geroepen zijn om zichzelf te sublimeren in hun mix, zoals Beauty and the Beast of Perrault (Een verhaal dat in Spanje beter bekend is dan de titel zelf waarnaar deze bewerking verwijst).

Omdat het een beetje van dat is, van het overbrengen van het verhaal naar het heden, het transformeren van de fabel naar zijn pasvorm in onze huidige tijd, veel smeriger dan de melancholische en magische herinnering aan de klassieke verhalen.

Déodat is het beest en Trémière is de schoonheid. Hij, die al geboren was met zijn lelijkheid en zij, heiligde met de meest fascinerende schoonheden. En toch beide apart, ver uit elkaar, gekenmerkt door zielen die niet in staat zijn te passen in een materiële wereld waaruit ze aan beide uiteinden opvallen ...

En vanuit deze twee personages behandelt de auteur het altijd interessante thema van normaliteit en zeldzaamheid, van de briljante excentriciteit op de rand van de afgrond en de middelmatige normaliteit die de geest kalmeert terwijl hij de ziel zelf negeert.

Het moment waarop de werkelijkheid van de wereld met geweld losbarst, met haar neiging tot gemakkelijke etikettering, tot beeldvorming en tot verwerping of esthetische aanbidding, is reeds de kindertijd en meer nog de adolescentie. Via Déodat en Trémière zullen we die onmogelijke overgang beleven, die magie van degenen die weten dat ze anders zijn en die, diep van binnen, vanuit het risico van aangetrokken extremen, het geluk van de meest authentieke kunnen benaderen.

Ricote degene met de Copete

5 / 5 - (12 stemmen)

3 reacties op «De 3 beste boeken van Amélie Nothomb»

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.