Het is merkwaardig om na te denken over de eerste benaderingen van de Bijbel toen we heel jong waren. In een realiteit die nog steeds in wording is en grotendeels wordt beheerst door fantasieën uit de kindertijd, werd aangenomen dat scènes uit de Bijbel volkomen waar waren, zonder enige metaforische betekenis, en dat was ook niet nodig. Volgens Dat heeft Eduardo Mendoza zelf toegegeven in een interview, die primaire literaire inval in het heilige in samenspanning met het fantastische, ingezaaide deel van de schrijver die hij vandaag is.
En de waarheid is dat het gevoel van literaire schuld merkbaar is in dit boek. Tijdelijke afbeelding voor Eduardo Mendoza hij blijft bewegen met de beheersing van zijn pen, maar deze keer had hij natuurlijk te maken met passages die al uit heilige testamenten waren geschreven. Alleen zijn briljante afdruk kon een nieuwe invalshoek bieden om te waarderen wat al was verteld en geïnternaliseerd als een doctrine met de eigenaardigheden van het contrast dat typerend is voor volwassenheid.
Omdat een meester als Eduardo Mendoza altijd nieuwe aspecten en nuances weet te vinden om zo bekende scènes opnieuw samen te stellen. Om sommige huidige sociale patronen te rechtvaardigen die nog steeds (misschien steeds minder) drinken van geïmporteerde moraliteit uit heilige teksten, slaagt de auteur erin om actuele gebeurtenissen te verbinden met wat wordt bestudeerd als heilige geschiedenis. Om eindelijk een soort "niets nieuws onder de zon" te beschrijven in termen van menselijk gedrag en sociale realiteit vanaf een mogelijke dag 0 tot vandaag.
Hoe doordringt de passage van verdrijving uit het paradijs een kind? Wat betekent die oude schuld aan God, dat schuldgevoel, voor het christendom?
Een paar vragen bij wijze van voorbeeld. Want zelfs met de scepsis die kenmerkend is voor de volwassenheid, blijft wat ons wordt verteld als we kinderen doordringen. En voor beter of slechter wordt het een identiteitskenmerk. Uiteindelijk, als je ontdekt dat je alles wat de Bijbel vertelt in twijfel kunt trekken, als je je eigen vrije interpretaties kunt geven, ga je literatuur misschien meer waarderen dan wat er zoveel jaren geleden werd geschreven.
Eduardo Mendoza werpt veel verhandelingen op in deze nieuwe kijk op de heilige geschriften. Van metaforen tot de ware morele waarde van het beeld, van mystiek tot fictie, van literatuur tot de ziel. Samengevat, een suggestief boek dat ons allemaal verbindt met die jeugd doordrenkt met de geur van wierook.
Je kunt nu Las barbas del profeta, het nieuwste boek van Eduardo Mendoza, hier kopen:
Voor mij respecteert deze man uit Mendoza de overtuigingen van honderden miljoenen mensen niet en hij doet het schriftelijk. Hij maakt de Heilige Drie-eenheid en de profeten van de Bijbel belachelijk, niet iedereen omdat hij een lafaard en een ellendeling is en katholieken niet doden, maar de profeet Mohammed is natuurlijk niet in diskrediet gebracht, niet uit vergeetachtigheid, maar uit ANGST, dat is dat dit boek alleen maar nuttig kan zijn als toiletpapier voor die man die het hard nodig moet hebben.