A Samuel Beckett Hij kan pessimistisch, nihilistisch, duister en symbolisch worden genoemd, een beoefenaar van het absurde. En toch is niets belangrijker dan overleven om het te vertellen. Niets menselijker dan proberen interne demonen en algemene angsten die typisch zijn voor oorlogen en naoorlogse oorlogen te kalmeren. Voor rusteloze geesten als Beckett was een optie om met literatuur te experimenteren op zoek naar nieuwe horizonten, verdwijnpunten waarmee ze konden ontsnappen aan een realiteit die overal lekte: Europa in het midden van de 20e eeuw.
Als promiscue schrijver in verhalende genres cultiveerde hij poëzie, romans en dramaturgie. Maar altijd met die ontwrichtende intentie. Bij Beckett bespeur je een soort ontgoocheling over de menselijke conditie zelf die oorlogsrampen kan veroorzaken. De veranderingen in het register en die experimentele intentie, die in het geval van Becket uiteindelijk leidden tot zijn erkenning als literair genie, zijn grotendeels gebaseerd op ontgoocheling, wantrouwen, verveling, het zoeken naar verandering, het belachelijk maken van de vormen, oneerbiedigheid en rebellie. ...
Becket lezen veronderstelt deelname aan die afschuwelijke confrontatie van de creatieve geest met de hardheid van vernietiging en de daaruit voortvloeiende ellende die het spirituele, het morele en zelfs het fysieke in zijn greep kreeg.
Ja, de wereld van die twintigste eeuw leek achteruit te gaan (ik weet niet of het echt vele malen is geëvolueerd). De decadentie leek alles over te nemen. Maar de kunst en in dit geval de literatuur van de twintigste eeuw was er op zoek naar de wereldresetknop.
Top 3 aanbevolen werken van Samuel Beckett
Wachten op Godot
Het lezen van een toneelstuk heeft een speciaal punt. Het overwicht van de dialoog, met de annotaties van de dramatisering, laat je intellectueel volledig naakt voor de personages staan. Er is geen alwetende verteller, noch de eerste noch de derde persoon ... alles ben jij en sommige personages die voor je spreken.
Het is jouw taak om de set te lokaliseren en je de bewegingen van elk personage op de tafels voor te stellen. Het lijdt geen twijfel dat het ding zijn charme heeft.
In het geval van Waiting for Godot brengt de existentialistische achtergrond van het verhaal je in hetzelfde vlak van directe observatie van de zwervers Vladimir en Estragon en laat je deelnemen aan hun zinloze, absurde wachten, aan de rand van een weg. Godot komt nooit en je vraagt ​​je af of het was omdat de daklozen nooit het bericht voor de date hebben gekregen.
Andere personages zoals Pozzo en Lucky profiteren van het nutteloze wachten om de aankomst aan te kondigen die nooit zal plaatsvinden. En uiteindelijk begrijp je dat we allemaal van die zwervers zijn.
En dat lot houdt ons in de war, als het bestaat en dat het leven, ondanks alles, echt wacht op iets dat misschien nooit zal komen ... Ironie, bijtende humor en waanvoorstellingen waar we echter allemaal van kunnen genieten, met de zure nasmaak van de ware waarheid.
molloy
Als het begin van "The Trilogy", Becketts meest iconische reeks romans, is de waarheid dat de roman een raadsel was en nog steeds puzzelt.
Het experimentele plot wordt gevoed door monologen, met de normale associatie die deze bron heeft voor evocatie, voor willekeurig denken, voor wanorde... maar ook voor briljante synthese, voor het overbruggen van barrières van de gebruikelijke denkstructuren die ons naar logica, etikettering leiden en vooroordelen.
Molloy is een zwerver die ons door het eerste deel van de roman leidt. Jacques Moran is een soort politieagent die Molloy op het spoor zit. De motieven die hem in de voetsporen van Molloy brachten, verwarren de lezer die een duidelijke draad zou verwachten. De verwarring is precies de rode draad, de plot, de compositie die de moeilijke chronologie mogelijk maakt.
En het fundamentele is dat je het boek uitleest zonder de basis van Molloy en Moran te begrijpen. Misschien dezelfde persoon, misschien slachtoffer en moordenaar in een verhaal dat in omgekeerde volgorde wordt verteld. Wat belangrijk is, is de vreemde tussentijd waarin je je in de huid hebt gegraven van personages waarvan je het doel niet hoeft te hebben begrepen.
De naamloze
Ik sla het tweede deel van de trilogie over om het geweldige einde te redden. Met deze roman sloot Beckett zijn meest indringende experimentele weddenschap af. Het einde van een trilogie als deze kon alleen worden afgemaakt zoals Beckett deed.
De laatste zinnen wijzen op een meer theatrale, overgeacteerde monoloog, dezelfde die iedereen in deze wereld kan stellen als het gordijn naar beneden gaat en de zuurstof stopt met het bereiken van waar het moet gaan, waardoor de belangrijkste twijfels, de vragen, ontstaan. waar ... het licht.
De rest van de roman gaat verder met de vorige monoloog die het subjectieve bestaan ​​is, onder het fatalistische, ruwe en heldere prisma van Beckett. Opnieuw negeren we de volgorde en de plot, we raden de chronologie omdat we het nodig hebben om na te denken bij het lezen, al het andere maakt deel uit van het experiment.
