De grens tussen jeugd- en volwassenenliteratuur markeert soms een diffuse grens. Omdat het niet hetzelfde is om romans te lezen JK Rowling en zijn Harry Potter dat naar a Suzanne Collins of bezit Neal Shustermann, veel verder gevorderd in de richting van die drempels waarin het fantastische evenzeer geldt voor een tiener als voor een veertigjarige nerd. Misschien is dat wel de vraag, dat de nieuwe veertigers van onze tijd toch echt slecht genezen tieners kunnen zijn 😛
Hoe het ook zij, Shusterman's is het voorbeeld van de bestseller die alles bereikt, van dat fantastische dat in twee richtingen stroomt, met dat epische punt dat pubers verleidt en met de diepere achtergrond die ook meer volwassen lezers overtuigt. spannende lezingen
Natuurlijk heeft de lange literaire carrière van de goede oude Neal een lange weg afgelegd, verschillende series romans, non-fictieboeken, verhalen en zelfs games met als hint games tussen rollenspel, escape room en boekenreeksen « kies je eigen avontuur” dat zich in de jaren tachtig of negentig verspreidde.
Hier gaan we stilstaan bij wat er vanuit deze bestseller naar Spanje is gekomen, waar er enkele zijn die bij voortdurend onderhoud aan de top wazig lijken in het licht van meer schuimende verschijnselen.
Top 3 aanbevolen Neal Shusterman-romans
Oogsten (zeisboog 1)
De metafoor van de oogst als de meest sinistere vergelijking met het einde, waarbij de zeis verantwoordelijk is voor het oogsten van levens voor de oogst van de eeuwigheid, of deze nu de hemel of de hel raakt in een zeef van geloof.
Vanaf het oude Egypte, de klassieke oudheid en tot op de dag van vandaag wordt de dood benaderd vanuit de populaire verbeelding met een vleugje fantasie. De elementen Olympus of religie ontwikkelen in de menselijke recensie een ontoegankelijk denkbeeld dat er misschien wel helemaal niets mee te maken heeft. Shusterman nodigt ons uit voor een heel bijzondere, aantrekkelijke en fascinerende recensie van hem, een utopie over leven en dood die uiteindelijk per se dystopisch is.
Vroeger stierven mensen een natuurlijke dood. Er waren onzichtbare moordenaars die ziekten werden genoemd, veroudering was onomkeerbaar en er vonden ongelukken plaats waarvan er geen terugkeer mogelijk was. Nu ligt dat allemaal achter ons en blijft er slechts één heel simpele waarheid over: mensen moeten sterven.
En dat is de taak van de maaiers. Want wie beslist in een toekomst waarin de mensheid de dood controleert, wanneer en hoe deze te zaaien? Citra en Rowan zijn zojuist geselecteerd als reaper-leerlingen. Het doel ervan? Slaag voor de tests van je mentor, wat deze ook zijn. Zelfs als ze daarbij alles opgeven wat hen menselijk maakt.
Verbinding verbroken
Vele jaren geleden, in de vruchtbare jaren tachtig, herinner ik me dat ik een film zag waarin een gezin zich voorbereidde om afscheid te nemen van een kind. Bij het algemene examen burgerschap had hij enorm uitgeblonken in zijn IQ en zijn ouders moesten hem naar zijn bestemming laten gaan. Een lot dat voor de lankmoedige ouders als iets duisters en zeer onzekers opdoemde.
Bij deze gelegenheid kwam hetzelfde idee bij mij op toen ik een algemene aanpak van de Amerikaanse regering ontdekte die jonge mensen in de handen van hun ouders plaatste. Als een tiener vervelend wordt, is er geen beter excuus om hem op zijn eigen manier weg te "duwen"...
De Tweede Amerikaanse Burgeroorlog, ook bekend als de ‘Binnenlandse Oorlog’, was een langdurig en bloedig conflict dat eindigde met een huiveringwekkende oplossing: het menselijk leven zal als onschendbaar worden beschouwd vanaf het moment van de conceptie tot het kind de leeftijd van dertien jaar bereikt, tussen de In de leeftijd van dertien tot achttien jaar kunnen ouders echter met terugwerkende kracht besluiten hun kind te ‘aborteren’… op voorwaarde dat het kind technisch gezien niet sterft.
Het proces waarbij je hem doodt terwijl je hem in leven houdt, wordt 'terugtrekking' genoemd. Momenteel is het verbreken van de verbinding een veel voorkomende en sociaal geaccepteerde praktijk.
Donder (zeisboog 3)
In zijn verkenning van de dood als argument om het gedroomde en geïdealiseerde ‘vermogen’ van onsterfelijkheid te vergroten, bracht Shusterman een apocalyptisch scenario naar voren in wat een nieuw paradijs zou moeten zijn dat door de mens zou kunnen worden bereikt.
En uiteraard heeft het ontsluiten van bepaalde kennis of het overschrijden van bepaalde grenzen altijd consequenties. Deze afsluiting van de trilogie slaagt erin de nasmaak van de belangrijkste fantastische verhalen achter te laten, hoewel ze altijd volledig vermakelijk zijn door hun hectische actie.Alles veranderde drie jaar geleden: het was toen dat Anastasia en Lucifer verdwenen; toen de maaier Goddard aan de macht kwam; toen de Nimbus het woord terugtrok aan de hele mensheid, behalve Grayson Tolliver.
In deze schokkende ontknoping van The Arc of the Scythe, de trilogie die Neal Shusterman met Siega begon, worden loyaliteiten op de proef gesteld en komen oude vrienden weer bovendrijven. Maar het gebrul van de donder is altijd het voorspel van de storm, en het geluid van verandering kan al zijn gaan weergalmen onder degenen die de dood brengen.
