Zonder twijfel Griekse of Romeinse culturen (de tweede grote importeur van de eerste) hebben veel meer charme, met hun goden, hun helden en hun reizen door een nog onbekende wereld dan andere monotheïstische en simplistische culturen. (zie ook onze katholieke of islamitische wortels, die soms uniformiseren en radicaliseren...)
In de laatste dagen van de antieke wereld (de Klassieke oudheid) er wordt een culturele, sociale, politieke en economische erfenis geboren die de basis vormt van alles. Het is merkwaardig dat, ondanks deze macht, de nieuwe religies eindelijk de leiding hebben genomen over het vernietigen van het enorme denkbeeld van Olympus en zijn plannen met mensen om uiteindelijk unieke profeten te vestigen: Jezus of Mohammed, en God of Allah terwijl de entiteiten zich verspreiden (de driehoek als het Oog van de Voorzienigheid in het katholieke of andere geval en niet representatief in het islamitische geval).
De vraag, dat ik rond de struik ga, en duidelijk spreek, is dat: de Bijbel is een literair pamflet tegen de mythologische rijkdom van Grieken en Romeinen met zijn geschiedenis van de mensheid in bundels verdeeld over Iliads, Odysseys en verschillende tragische avonturen. Avonturen die ons ook dichter brengen bij een zeer rijk mozaïek van goden in hun bijzondere tuin van geneugten, bij hun bastaardkinderen, bij de halfgoden, bij de helden in wie we reflectie kunnen zoeken en allerlei tragedies of verhalen met moraal over het goede en slecht, kwaad dat overweldigt in zijn uitbundige plot.
Huidige auteurs zoals Irene Vallejo herstellen, als we ooit verloren, aroma's naar al die werelden die onze cultuur ondersteunen met een kennis van de mens die verrast en ons uitnodigt om zonder twijfel te overwegen dat Nihil sub enige novum, dat wil zeggen, er was niets nieuws onder de zon voor deze wijze mannen, althans in termen van de menselijke conditie vertegenwoordigd in zo'n enorme literaire verbeelding ...
Top 3 aanbevolen boeken uit de Griekse mythologie
Odisea
Held van helden, Ulysses heeft een grotere charme dan Achilles (naar mijn mening). Omdat de mooie metafoor van reizen, van het verloren koninkrijk, van afwezigheden en ontberingen, van verleidingen, van duisternis en eenzaamheid. De hele huidige notie van veerkracht ligt in het vermogen van Ulysses om alles te overwinnen dat wordt gekenmerkt door die fatale, essentiële test. Zonder een held als Ulysses zouden menselijk noodzakelijke noties zoals het overwinnen van de ergste tragedie niet zijn gesmeed.
De omzwervingen en avonturen van de Griek Odysseus, beleefd in de tien jaar van zijn terugkeer naar huis na een actieve deelname aan de Trojaanse oorlog, vormen de strakke, bijna romantische plot van een van de grote monumenten van ons intellectuele erfgoed. Waarschijnlijk gecomponeerd aan het einde van de XNUMXe eeuw voor Christus, neemt de Odyssee ons mee naar een echte wereld, de oude Middellandse Zee, maar vol gevaren en bevolkt door fantastische wezens: tovenaars, nimfen, reuzen, monsters ...
De mariene avatars van de held in dit tweede grote Griekse epos distantiëren Odysseus (Odysseus van de Romeinen) van de scènes van het epos, om hem in een fantastische omgeving te plaatsen, dichter bij de wondere wereld van mysterieverhalen.
Antigone
Het tragische is transcendent omdat het uiteindelijk verwijst naar de dood, naar een mogelijke, of niet (maar uiteindelijk mysterieuze) verheffing van wat we zijn naar een andere onstoffelijke staat. En toch is de pijn die aan dit hele idee van de mens als eindig voorafgaat, zeer alledaags en zeer klevend aan de tranen die het leven op aarde niet laten ontkiemen. Sophocles was de beste verteller van die tragedies waarin de oude mens zijn bijzondere kilheid in het leven tot uitdrukking bracht, zoals hij zou zeggen.
Onder de zeven tragedies van Sophocles (ca. 496-406 v.Chr.) die volledig bewaard zijn gebleven, neemt Antigone ongetwijfeld een bevoorrechte plaats in. Als heroïsche figuur heeft de transcendentie van de hoofdpersoon door de eeuwen heen geleid tot talloze herlezingen (met een uitstekende ontvangst in het hedendaagse theater) en aanleiding gegeven tot allerlei filosofische speculaties.
Het karakter, de belichaming van het conflict tussen individu en samenleving, verwent en verlevendigt het. Creon, koning van Thebe, vaardigt het verbod uit om Polynices te begraven, dat tegen de staat in opstand is gekomen en is vermoord in een broederstrijd. Antigone, in strijd met die expliciete orders, gooit een handvol aarde op het lijk van haar broer en zorgt zo voor een symbolische begrafenis.
Iliada
Ulysses handhaaft een fascinerend evenwicht tussen het fantastische en het tragische, Achilles is duidelijker episch, hoewel er op de achtergrond ook lezingen van de mens voorkomen die naar elk moment kunnen worden geëxtrapoleerd. De Ilias is het verhaal van verhalen over de schuld en haat die mensen kunnen koesteren vanwege hun gefrustreerde ambities. Oorlogen zijn feitelijk dat: de Trojaanse oorlog schetst in elk personage, van Achilles tot Hector, via Agamemnon of Patroclus, het hele scala aan wilsbesluiten die ons tot conflict en oorlog aanzetten.
Een paar dagen voor de laatste van de tien jaar dat de Grieken de stad Troje belegerden, vormen ze het chronologische kader voor de gebeurtenissen die worden verteld in de Ilias, het oudste gedicht in de westerse literatuur.
Product van een lange mondelinge traditie, het epos, zoals de auteur opmerkt in het eerste vers, vertelt het verhaal van de gevolgen van een menselijke passie. Achilles, woedend door de verontwaardiging van Agamemnon, die als leider van de Griekse expeditie zijn deel van de buit van Briseida heeft afgenomen, besluit zich terug te trekken uit de strijd. Maar het zal niet lang duren voordat hij naar hem terugkeert, met hernieuwde woede, na de dood van zijn metgezel Patroclus door toedoen van de Trojanen.
4 reacties op “De 3 beste boeken over de fascinerende Griekse mythologie”