Het gebeurde ook met María Zambrano. Het is grappig hoe de intelligentsia van elke generatie, verstrikt in autoritarisme, eindigt in ballingschap als de enige manier om te overleven in haar inzet voor de kritische visie die elke samenleving nodig heeft. Nieuwsgierig en verhelderend over wat er nog onder de controle van de overheid ligt...
Maar de morele heropleving van een land bij de terugkeer van zijn illustere ballingen is ook magisch. Zoals in ons geval waren ze Ramon J. Sender, Max Aub of bezit Maria Zambrano onder vele anderen.
In het geval van María waren er 45 jaar verstreken sinds 1939 toen de nachtmerrie van de oorlog eindigde om zichzelf te verlengen in het delirium van de dictatuur ... Je land verlaten als een noodzaak voor een denker en auteur zoals maar weinigen die in die tijd konden uitblinken in Europa veronderstelde hij dat het vermenigvuldigen van ontworteling van het creatieve in het filosofische en het poëtische (met een balans tussen de diepte van het lyrische en het prozaïsche die zelden wordt doorgrond), evenals in het essayistische en zelfs in het politieke.
Tussen Amerika en Europa was de briljante in Malaga geboren auteur bezig met het samenstellen van een zeer briljante en uitgebreide bibliografie waarin ze studie en onderzoek afwisselde, de ontwikkeling van haar filosofische gedachte, maar ook het hispanisme van wie moest vertrekken en die nog steeds probeert de redenen voor een cainite oorlog die eindigde met zoveel dingen ...
Top 3 aanbevolen boeken van María Zambrano
Open plekken in het bos
Filosofie bij María Zambrano is een bewustzijn dat van het zintuiglijke naar het rationele gaat. Geen enkele andere denker heeft in deze ambivalentie de beste compositie kunnen vinden om alles te omvatten (wat we natuurlijk kunnen begrijpen). Dit boek is het beste voorbeeld van het genie van de denker die overtuigd is van de noodzaak van het lyrische, zoals de Grieken al deden met hun mythen die hun eigen geschiedenis overstegen.
Werk uit 1977 dat een heel filosofisch-poëtisch monument is, een van de fundamentele boeken van de recente geschiedenis van het denken. Daarin dompelt María Zambrano de lezer onder in een oergevoel, vóór alle tijden, waartoe de angstaanjagende Cronos geen toegang heeft en waar een verloren paradijs, een oervisie, wordt teruggevonden.
Het is in deze niet-plaats die Zambrano betreedt om zich niet verbannen, verbannen te voelen; het is in hem waar we allemaal een altijd verlangde naar oorspronkelijke eenheid kunnen hervinden. De Malaga-denker stelt dus een originele regressie voor waarin filosofie, poëzie, muziek en mystiek ons de weg wijzen om 'het Gevoel' te herinneren, om 'dingen en wezens uit verwarring' te redden.
Het graf van Antigone
Dat de Griekse cultuur al iets avant-garde had, in termen van een ondergronds krachtig feminisme uit de mythologie, valt niet te ontkennen. Misschien meer in Sophocles dan in Homerus. Van Cassandra tot Antigone. Enkele van de meest transcendente personages in deze oude mythologische verbeelding zijn degenen die vrouwen transformeren vanwege hun intelligentie of hun gaven.
Antigone, een onbetwistbaar symbool van morele integriteit en vitale kracht, is een van de meest besproken mythologische figuren in de geschiedenis van het denken. María Zambrano schreef in 1948 aan haar: 'we kunnen niet stoppen met naar haar te luisteren', omdat 'het graf van Antigone ons eigen verduisterde geweten is.'
De denker heeft haar interesse in deze heldin nooit opgegeven, wiens tragische verhaal, verteld door Sophocles in de gelijknamige tragedie, talrijke kwesties omvat die Zambrano tijdens zijn intellectuele carrière diepgaand heeft behandeld: de smalle grens tussen filosofie en literatuur, de sociale karakter en politieke vrijheid, het gebruik en misbruik van macht, ballingschap of de hoofdrol van het vrouwelijke.
De man en het goddelijke
Verscheen voor het eerst in 1955 en aanzienlijk uitgebreid in de heruitgave van 1973, «El hombre y lo divino», een sleutelwerk in de ontwikkeling van het denken van María Zambrano (1904-1991), fungeert als een brug tussen de meest volledige distillatie van zijn eerste ideeën en de articulatie van die 'poëtische rede' die zich vanaf dat moment zou ontvouwen in de schoot van zijn filosofische productie.
Geconfronteerd met een moderniteit die is ondergedompeld in het eeuwige spel van verzaking en terugkeer naar een goddelijkheid waarvan hij verlangt om zich te ontdoen maar die hij niet kan verloochenen, baant Zambrano de paden voor een nieuwe relatie met het goddelijke die, in de voetsporen van vroomheid, ons in staat kan stellen om de realiteit te herstellen om de bevrijdende krachten te onthullen die begraven liggen door dat 'in de geschiedenis gemaakte idool' waartoe we gedoemd zijn.
