Zoals voor alles, je moet moedig zijn om een overtreder te zijn. Anders blijft het ding in een flauwe en naïeve poging om zich te onderscheiden van een middelmatigheid die uiteindelijk de zijne wordt. In het geval van Frank Maubert, met zijn uiterlijk tussen a Joaquín Sabina ingevoerd in kilo's en a Houellebecq vers van de kapper, onbeschaamdheid komt als straf en verspreidt het links en rechts met de beheersing van iemand die er ondanks alles mee heeft leren leven.
Dit is hoe de ware pose van het uitdagende en puzzelende wordt gemaakt. Alleen jongens zoals Maubert weten dat ze je de wereld naar believen gaan vertellen. En gewoon iemand zoals Maubert zal je de mysteries van kunst toefluisteren en de willekeurige ontmoetingen tussen inspiraties, passies, zweten en andere koortsen die uiteindelijk leiden tot de meest fysieke kunst.
Werkelijkheid en fictie verstrengelen zich als DNA-ketens in een wereld van het artistieke, het picturale of het sculpturale, waar de mens replica's zoekt tussen schilderijen of gebeeldhouwde stenen; waar de vriendelijkste dromen en de meest waanzinnige nachtmerries kanalen zoeken om zich uit te drukken.
Top 3 aanbevolen boeken van Franck Maubert
Het nieuwste model
Contemplatie van de kunst van het portret, van het meest verontrustende uitkleden of van de details van de blik die je nooit verlaat. Dat is de visie van dit boek vanaf het moment dat het op het doek wordt weergegeven, van de vrouw die de verbeelding van de kunstenaar aanvalt en uiteindelijk muze, motief en waanzin wordt.
Caroline, een jonge, onafhankelijke en zorgeloze prostituee, ontmoet in 1958 de grote Alberto Giacometti, die geïntrigeerd en meegenomen wordt door de vreemde jonge vrouw die al snel de enige vrouw is die hij wil aanschouwen. Het twintigjarige meisje zal uiteindelijk zijn godin, zijn 'excess' en zijn nieuwste model worden; zelfs Marlene Dietrich zal het niet uit het atelier of uit het hart van de kunstenaar kunnen verdringen. Fascinerende pagina's waarin Maubert een stem geeft aan de vrouw die hield van de grote beeldhouwer van de twintigste eeuw, zijn waanzin, zijn "Grisaille".
De man die loopt
Aan zijn lot overgelaten lijkt de man van Vitruvius, de man die loopt, weg te gaan van alle kanonnen om nieuwe maatstaven te vinden in de blik van de verbijsterde waarnemer. Niemand weet waar hij heen gaat, maar hij is vastbesloten en marcheert vooruit alsof hij tegen zeer sterke wind vecht. Het teken van de tijd van de mens in deze vreemde eenentwintigste eeuw, alleen als voorhoede voorzien in zijn creatie van de vorige eeuw.
Franck Maubert traceert de omstandigheden waarin het beeld is ontstaan en ontdekt dat het werk, afgezien van de betekenis die het kreeg na de verwoesting van de Tweede Wereldoorlog, zijn tijd heeft overstegen en zo veel dialogen heeft met de meest primitieve manifestaties van de menselijke beschaving als met de mannen en vrouwen van vandaag en morgen.
De geur van mensenbloed verlaat mijn ogen niet
Zo onsamenhangend als pijnlijk tegelijk, dat is waar de artistieke avant-gardes over gaan, zelfs in de titel van een boek. Dat is de reden waarom sommigen kunst maken, terwijl anderen alleen in staat zijn om je hun slops te laten zien met voorwendsel van grote creatie, altijd na de dikke uitleg van dienst. En natuurlijk is de excentriciteit van de kunstenaar belangrijk, of het nu Dalí of Francis Bacon is. Vanwege de maker, het werk, en het beeld en de betekenis ervan.
«Van nu af aan zou Francis Bacon in mijn ogen de schilderkunst meer belichamen dan welke andere kunstenaar dan ook. Sinds die jeugdjaren zou zijn schilderij mij nooit meer verlaten. Omdat het zich aan jou hecht, leeft het in jou, bij jou. Een kwelling die je vasthoudt en je niet meer loslaat. Zijn personages in de algemene crisis, morele crisis, fysieke crisis leven, zoals de Engelse criticus John Russell schrijft, naast je en herinneren je er onophoudelijk aan dat het leven het strakke touw is dat gespannen is tussen geboorte en dood.
Dat leven dat je verergerde visioenen geeft, een buurman in een ziekenhuis, een gesticht. De nachtmerrie is nabij: pijn, geschreeuw, een in zichzelf gevouwen lichaam, gericht op verdraaiingen, zelfs lijden. De terreur blijft daar, geïnstalleerd in die personages die in stilte huilen. Een wreedheid getoond en zichtbaar, onthuld door die mannen dichtgetimmerd in een ruimtelijk schilderij ».
