Dat het millenarisme gaat komen is een onbetwistbaar feit sinds de goede oude man Fernando Arrabal Hij maakte het overduidelijk tijdens een van de interessantste televisiebijeenkomsten sinds de televisie bestaat. Noch de visioenen van Nostradamus, noch de Maya-voorspellingen, Arrabal voor altijd.
Gewone parochiaan van het absurde als een verheven vorm van denken en zonder twijfel ronddwalen. Trouwe liefhebber van het surrealisme ook. Maar een auteur die begaafd is voor een dramaturgie die voortkomt uit een ontgoocheling valleinclanesco en afgeleid naar die uiteindelijke misvorming die van de vervreemding als uitdrukkingsvorm. Zonder zijn bekwaamheid als dichter en prozaschrijver te vergeten.
En het is dat ongegronde uitweidingen niet hetzelfde zijn als het bereiken van het irrationele vanuit een filosofisch proces. De conclusie kan hetzelfde zijn, het verschil zit hem in de bagage, in wat er gaandeweg wordt afgeleerd.
Top 3 aanbevolen boeken van Fernando Arrabal
De toren door de bliksem getroffen
Er was een tijd dat schaken de beste metafoor was voor de algemene toestand van een wereld verstrikt in de Koude Oorlog, met de dreiging van kernwapens nauwelijks onder controle. Russen tegen Amerikanen, de inlichtingendiensten of inlichtingendienst ten dienste van een spel dat nooit helemaal was. Fischer tegen Spassky, het Westen tegen het Oosten.
Het is niet verwonderlijk dat nieuwe metaforische verhalen als deze kunnen verschijnen in deze overdreven focus van zoiets symbolisch. Elke schaker speelt meer dan alleen het spel. En hoewel het maar een bord is, kunnen we niet vergeten dat de kansen ervan omhoogschieten naar het oneindige, zoals die dwaze koning Sheram en de tarwekorrels van Sissa...
Elías Tarsis en Marc Amary zijn twee botsende genieën. Voor hen het bord waarop het wereldkampioenschap schaken zal worden beslist. Achter hem staan twee complexe persoonlijke verhalen, gekenmerkt door liefde, fobieën, politieke intriges en toeval.
De rode maagd
De meest merkwaardige anekdotes worden uiteindelijk niet transcendentaal als gevolg van vreemde toevalligheden. Wat in dit boek wordt verteld is zo uitzonderlijk dat het anekdotische karakter ervan voor gewone stervelingen het gebeurde tot de categorie van een grote mythe kan verheffen.
Gebaseerd op een gebeurtenis in Spanje voor de oorlog, is De Rode Maagd een ware gebeurtenis die door de zeef van de beste literatuur is gegaan, die door het gebruik van diepzinnige taal onderwerpt en ons meesleurt in de duisternis van een indrukwekkend en angstaanjagend verhaal dat de samenleving van zijn tijd ontroerde. We zullen het verhaal leren van Aurora Rodríguez Carballeira, een doctrinaire feministe en gepassioneerd door metafysica, die besluit zwanger te worden van een ouder die voor dit doel is uitgekozen.
Het doel? Een dochter verwekken die ze van jongs af aan zal inwijden in de alchemie en die ze zal voorbereiden om een relevante rol te vervullen in de geschiedenis van het denken en de feministische beweging. Het talent van Hildegart blijkt uitzonderlijk te zijn, aangezien ze de jongste advocaat in Spanje werd die in staat was nauw contact te onderhouden met schrijvers en politici van die tijd en wiens publicaties werden bewonderd door HG Wells, Ortega y Gasset en Gregorio Marañón.
Ze was lid van de PSOE en viel op door haar werk in de World League for Sexual Reform... maar Aurora's grote project komt in gevaar wanneer Hildegart opgroeit en besluit het moedernest te verlaten om haar studie voort te zetten. De moeder, van streek, zal een meedogenloze beslissing nemen.
Een groot deel van deze pagina's speelt zich af rond de oven waar moeder en dochter alchemistische metalen smelten om de intellectuele uitmuntendheid van het kind te bereiken, volgens enkele feministische postulaten die antifeministisch worden en hen beiden tot slachtoffer maken. De Rode Maagd, die drie decennia na de eerste editie het levenslicht ziet, is een meesterwerk. Misschien wel de beste roman van dat grote genie van onze brieven genaamd Fernando Arrabal.
Pic Nic, de driewieler, het doolhof
Een selectie van Arrabal kan niet worden gemaakt zonder enkele van zijn delen uit dat theater te presenteren waarin alle bezochte podia werden omgezet in het surrealisme, met zijn uitzinnige of kwetsende conclusies, geladen met zure humor maar altijd onthullend in die reis die eindigt in de herfst van de hoogste afgrond van absurditeit.
«Pic-Nic», «El triciclo» en «El laberinto» zijn drie representatieve werken van het eerste theater van Fernando Arrabal, de meest vertegenwoordigde Spaanse toneelschrijver ter wereld. Deze drie werken verschijnen voor het eerst in Spanje in kritische edities die Ángel Berenguer geduldig heeft uitgevoerd, die hen is voorgegaan met een brede en onthullende studie over de wortels en esthetiek die dit avant-gardistische theater informeren.
