Ik had deze auteur al heel lang willen leren kennen, een van die makers die na een tijdje als vervloekt zou zijn bestempeld, zou uiteindelijk zelfs vandaag met meer kracht zijn getranscendeerd, in het kielzog van anderen zoals hij. Edgar Allan Poe; waaraan Crispin op de een of andere manier hulde bracht via zijn hoofdrolspeler Gervase Fen en zijn overeenkomsten (niet ontbrekend aan hilariteit) met Auguste Dupin.
En dat Edmund Cripin het verdiende om als een fatale auteur te worden bestempeld, met die tragische uitstraling die lezers boeit. Zijn vastberaden toewijding aan alcohol leidde hem naar zijn verwachte einde tussen de passie voor literatuur en dat gevoel van decadente slijtage van elke schrijver veranderde in een Dorian Gray voor de spiegel of het canvas van zijn werk.
Het punt is dat er maar weinig vertellers zijn die deze fascinatie voor het criminele genre van de XNUMXe eeuw verenigbaar maken (vlammend eerbetoon aan Agatha Christie) om het aan te passen aan zijn transformerende verbeelding, zelfs vol humor. En merkwaardig genoeg is het nu dat zijn heruitgaven nieuwe vluchten opwekken naar de herontdekking van het productieve genie op literair en muzikaal gebied, in de roman en in uitgebreide verhalenbundels.
Edmund Crispin's Top 3 aanbevolen boeken
begraven voor plezier
Er was iets grensoverschrijdends, ontwrichtends en verontrustend opdringerigs in de figuur van een Gervase Fen die bereid was om Quichotische fouten in Engelse stijl ongedaan te maken, alsof hij was beïnvloed door het lezen van Sherlock Holmes en aangemoedigd door dat gevoel voor fictie dat tot leven kwam.
En misschien heeft het daarom zijn bijzondere aantrekkingskracht en onmetelijke creatieve ruimte voor zijn auteur. Want in het profane karakter van Fen, in de autodidactische modus operandi, ontstaan allerlei nieuwe mogelijkheden voor een crimineel genre dat zelfs in het midden van de XNUMXe eeuw dronk van het even esoterische aspect van de dood bij pioniers als Poe of Lovecraft. Precedent van het denkbeeldige dat later zou aanvallen Tom Scherp, bewoog Edumun Crispin met een punt van magnetische vreemdheid tussen de humor en de gruwel van de misdaad. De excentrieke professor en amateurdetective Gervase Fen, die genoeg heeft van het saaie universiteitsleven, besluit een pauze te nemen en naar het afgelegen en onopvallende stadje Sanford Angelorum, in het hart van het Engelse platteland, te verhuizen om zich kandidaat te stellen voor het parlement.
Maar Fen ontdekt al snel dat schijn bedriegt en stort zich in een duister complot dat zal leiden tot een mysterieuze moord. Terwijl zijn prille politieke carrière hem geen voldoening meer geeft, richt Fen al zijn energie op het oplossen van het mysterie, maar zonder het te beseffen, raakt hij verstrikt in een verbijsterend web waar hij excentrieke psychiaters ontmoet, een priester die een poltergeist probeert te temmen, gekken naakt over het veld rennen, mooie vrouwen en een ietwat idioot varken. Een nieuwe aflevering van de avonturen van de onsterfelijke en vindingrijke Oxford-professor en amateurdetective Gervase Fen.
Moord in de kathedraal
Er is altijd een component van voorzienbaar toeval in de gevallen die opdoemen over wie onze hoofdrolspelers zijn in een mysterieus plot. Waar Poirot, Holmes of zelfs Carvalho ook heen gingen, de krachten van het kwaad leken samen te spannen om onze helden geen rust te gunnen. Zeker in het geval van een Gervase Fen, aangezien hij het zelf was die voor zijn plezier in de leeuwenkuil was beland.
Waar Fen ook gaat, dingen gebeuren, met die gemakkelijke intuïtie van het genre en dat onmogelijke onderscheid van de gevolgen... De kieskeurige professor en amateurdetective Gervase Fen heeft zijn geliefde Oxford University voor de zomer verlaten om naar de badplaats Tolnbridge te gaan, waar hij van plan is uw vakantie rustig door te brengen. Hij is gewapend met een insectennet, aangezien hij van plan is zich te wijden aan de kunst van de entomologie. Maar de rust en kalmte zijn van korte duur.
De stad is geschokt door de mysterieuze moord op de organist van de kathedraal. De muzikant in kwestie had geen bekende vijanden en zijn werk in de kerk was ongevaarlijk, waardoor de politie geen verdachte kan vinden. Is het misschien een samenzwering van enkele Duitse spionnen? Of wellicht het gevolg van de covens die volgens geruchten al sinds de XNUMXe eeuw in deze contreien plaatsvinden?
zo geestig als Agatha Christie en net zo hilarisch als PG Wodehouse, presenteert Edmund Crispin, een van de meesters van de Engelse detectiveroman, ons in "Murder in the Cathedral" een nieuw mysterie vol excentrieke personages, geesten die dat niet zijn, tieners die dol zijn op zwarte massa's en nazi-spionnen .
Het mysterie van de gouden vlieg
Met deze roman begon de serie pseudo-inspecteur Gervase Fen. En misschien door het gebrek aan definitie van de rol van de leraar die veranderde in een geïmproviseerde politieagent, verbijstert de plot soms zelfs de auteur zelf.
In latere afleveringen wordt het ding geconsolideerd en geeft de donquichotische perceptie van Fen hem een air van een vreemde held, van een atypische idool die precies in zijn ontwrichting afstemt op elke lezer die zich in zijn schoenen durft te plaatsen als dezelfde leek in de kwestie van kunst, doden en sterven... Theatergezelschappen zijn altijd een broeinest van roddels. Maar weinigen zijn zo intrigerend als degene die momenteel in Oxford speelt.
De dodelijke jonge Yseut, een ietwat middelmatige en ondeugende actrice, staat in het middelpunt van de belangstelling, al is het haar grootste talent om de levens van de mannen om haar heen kapot te maken. Totdat ze onder vreemde omstandigheden dood wordt aangetroffen. Gelukkig zit achter de schermen de excentrieke professor Gervase Fen, die meer plezier beleeft aan het oplossen van misdaden dan aan het doceren van Engelse literatuur. En hoe meer hij de zaak onderzoekt, hoe meer hij beseft dat iedereen die Yseut kende een kandidaat voor moord zou zijn geweest; Maar zal Fen erachter kunnen komen wie het echt heeft gedaan?
