Als Venezolaan en schrijver zijn, of andersom, ontstaat er tegenwoordig altijd het gevoel van een verteller op het ideologische kruispunt. Omdat de helft van de wereld met argwaan naar Venezuela kijkt, terwijl het andere deel met verontrustende hoop toekijkt. En zo krijgt het vertellen van wat er ook wordt verteld een toon die relevanter is omdat het tot het land in kwestie behoort, omdat het afkomstig is uit een land met een voortdurende revolutie, veronderstelde internationale samenzweringen en olie, heel veel olie.
In het geval van jonge Venezolaanse schrijvers, of omgekeerd, zoals: Rodrigo Blanco Calderon o Karina Sainz Borgo Het is al bekend dat de literatuur ervan met een vergrootglas kan worden geanalyseerd. Omdat zij het zijn, de vertellers en kroniekschrijvers van Venezuela die zullen blijven, die moeten uitleggen wat er overblijft en bekend moeten maken wat er ontbreekt. Historisch gezien is het zo geweest. Uiteindelijk vertelt de schrijver en laat zwart op wit achter met het meest notariële zegel van de ziel, dat de officiële feiten overstijgt.
Soms lastig, maar soms ook voordelig. Want uiteindelijk wordt de intensiteit gedestilleerd, stijgt de intentionaliteit en komen de personages tot leven, ook al komen ze uit de karikatuur van het nieuws of de reportages. Het gaat erom alles te overwinnen en op te vallen met de persoonlijkheid van de grote schrijvers die alles overwinnen, omdat ze een stem hebben en een zwaarbevochten autoriteit, met krachtige verhalen en verhalen die uiteindelijk stereotypen of vooropgezette ideeën vernietigen.
Top 3 aanbevolen boeken van Rodrigo Blanco Calderón
Sympathie
Een goede vriend van mij uit Venezuela heet ook Ulises. Het was dus niet meer zo exotisch om een personage met die naam te ontdekken. Maar de intentie is er ondanks alles nog steeds. Omdat een zekere wil tot vervreemding en fabel wordt geïnterpreteerd vanuit een plot dat door de auteur wordt gepresenteerd vanuit de ingewanden van het huidige Venezuela naar de veel universelere feiten van menselijke relaties ..., en niet zo menselijk.
Ulises Kan is een wees en een filmfanaat. Paulina, zijn vrouw, heeft, zoals zoveel mensen die het verwoeste land waarin ze leven ontvluchten, besloten te vertrekken. Zonder hem. Nog twee gebeurtenissen verstoren haar leven: de terugkeer van Nadine, een onvoltooide liefde uit het verleden en de dood van haar schoonvader, generaal Martín Ayala. Dankzij zijn testament ontdekt Ulises dat hem een missie is toevertrouwd: Los Argonautas, het grote familiehuis, omtoveren tot een tehuis voor verlaten honden. Als het hem lukt om het voor de aangegeven tijd te doen, erft hij het luxe appartement dat hij met Paulina had gedeeld.
Het controversiële testament zal een complot ontketenen dat Ulysses zal wikkelen tussen de intriges van Paulina en de schaduw van Nadine, die hij niet kan ontcijferen. Ondertussen zullen de andere bewoners van het huis hun eigen verhalen en spoken op de vreemde architectuur projecteren.
In een failliete samenleving, waar alle menselijke banden lijken te zijn verbroken, is Ulysses als een zwerfhond die de kruimels van sympathie opraapt. Kun je echt weten van wie je houdt? Wat is, diep van binnen, een familie? Zijn achtergelaten honden het bewijs van het bestaan of niet-bestaan van God? Ulysses belichaamt deze vragen onbewust, als een pelgrim van genegenheid in een post-love-tijdperk.
De nacht
Geen enkel historisch feit begint bij de anekdote. En black-outs die zo bruut waren als die waar Caracas al meer dan eens last van heeft gehad, hadden kunnen leiden tot elke vorm van sociale opstand in een grote stad die in duisternis was gestort. Toch beginnen geweldige verhalen altijd vanuit een anekdote of toeval...
Caracas 2010. De energiecrisis wordt door de revolutionaire regering gebruikt om stroomonderbrekingen uit te vaardigen die het hele land urenlang zwart maken. In deze perioden lijkt Venezuela terug te gaan in de geschiedenis naar een nieuw stenen tijdperk dat door alle scheuren heen sijpelt. Te midden van deze sfeer bespreken twee vrienden, een gefrustreerde schrijver en een psychiater die gewend waren aan het leven van zijn patiënten, een reeks misdaden die het afgelopen jaar hebben plaatsgevonden.
Pedro Álamo, een ander personage in deze polyfone roman, zoekt obsessief in de woordspelletjes – de spellen die hij maakt en de spellen waarvan hij droomt van zijn bewonderde Darío Lancini – naar de sleutel tot het begrijpen van de gekke wereld waarin hij leeft. Alsof je probeert de werkelijkheid in iets anders om te zetten, door de volgorde van de elementen waaruit ze bestaat te veranderen en zo de exacte betekenis ervan te vinden.
Literatuur, rock, dromen, geweld, politiek, liefde, afwezigheden en angsten vermengen zich in de hoofden van de hoofdrolspelers. Ze openen doolhoven, creëren kruispunten en kortsluitingen die van levensbelang zijn. Met dit verhaal waarin alles op de rand van delirium lijkt te staan. Waar het huidige Venezuela wordt weerspiegeld in een spiegel die wordt doorkruist door apocalyptische schaduwen en zijn inwoners het lot onder ogen zien dat hen onverbiddelijk wacht; of het nu de vervulling van zijn obsessies is of de dood.
Kalveren
Het is altijd een plezier om je onder te dompelen in auteurs die de absurditeit van die Valle Inclán herontdekken tussen waanideeën en een lichte laag romantiek. De bittere drank die contrasteert met de realiteit, komt altijd uit de cocktail. Alles wat er vanaf dat moment gebeurt, is een diep drama of feestvreugde van het absurde, zonder middenweg.
Taxidermistische schilders die schipbreuk lijden in een vijandige samenleving, blinden die de stedelijke labyrinten kennen, naakte automobilisten die langs de lanen circuleren, buitenlanders die een taal leren door te biechten, stervende piloten die rusten bij het lezen van Saint-Exupéry of levens ontvoerd door Cervantes en Petrarca. Sommigen leven te midden van Venezolaanse angst, anderen met terrorisme op de loer in Frankrijk of Mexico, symbolisch voor de kogels van de revolutie.
Onberispelijk en meesterlijk in zijn verhalen, bouwt Rodrigo Blanco Calderón een altaarstuk van nachtelijke personages, die slachtoffers en beulen worden van een offer, van de boetedoening die het leven is op elk moment, in elke ruimte, waarin we allemaal "kalveren" zijn.
