Het is wat de roeping heeft om te vertellen wat er gebeurt en om sociale gebeurtenissen van welke aard dan ook vast te leggen. Uiteindelijk wil elke journalist Pedro Simon Hij is een krachtige verteller. Omdat fictie wordt gescheiden van de realiteit in de overdaad aan details, in het zoeken naar redenen meer dan ooit in het licht van een realiteit die steeds sneller voorbijgaat zonder detail of mogelijkheid tot analyse.
En merkwaardig genoeg zijn zij degenen die ons de informatie sturen, die gedwongen worden gebeurtenissen in razend tempo uit te braken, die uiteindelijk vrede en rust vinden in de roman, wat nodig zou zijn om de feiten te analyseren zoals de journalistiek ooit deed, voordat de vijand van de netwerken en de vergankelijkheid van interesse op de loer lag als een kwaadaardig monster. Gevallen zoals die van Carlos van liefde, Carme Chaparro, Monica Carrillo…. Totdat hij Don Pedro Simón bereikte met zijn gloednieuwe Voorjaarsromanprijs 2021. Ze getuigen er allemaal van...
Kans schildert haar kaal en als Simóns literaire roeping al wees op een zekere volharding, dwingt de herkenning hem er zeker toe om meer te onderzoeken in fictie en de mogelijkheden ervan om het leven te verzinnen, te transformeren en het verhaal te maken dat het liefst verteld wil worden, het verhaal dat testamenten, bewegingen, mysteries, schuldgevoelens en alles van de mens, verloren in berichten van maximaal 140 karakters, zorgvuldig analyseert...
Top 3 aanbevolen boeken van Pedro Simón
Gevaar voor aardverschuivingen
De journalistieke ader betekent dat in veel van de romans die door een beroepsjournalist worden geschreven, deze interesse in de compositie van gebeurtenissen wordt ontleend aan het intrahistorische, aan verhalen als puzzelstukjes die hun realiteit uiteindelijk pas in de verte onthullen, als je jezelf eerder hebt verlaten. je ogen in de montage van stukken...
Een beruchte baanaanbieding, een gekmakende wachtkamer, een directeur Human Resources die zich overgeeft aan sadisme en entomologie, en negen mensen die wanhopig op zoek zijn naar een baan met de koppigheid van een insect. Dat is het uitgangspunt van Peligro de derrumbe, een veelvlakkige roman waarin de auteur een grimmige ets schetst van de crisis, het epos (als dat mogelijk is) van verwarde en gebroken levens, zoals de takken van een boom die verrot is door houtworm en die geveld moet worden.
De moeder die haar horloge en ook haar meest intieme tijd verkoopt. De universiteitsstudent die geen baan kan vinden of redenen heeft om verder te zoeken. De slapeloosheid die verraad pleegde. De schoonmaakster die zich schaamt voor haar geur. De zakenman die vroeger eng was en nu walgelijk is. De bekister die zijn handen verbergt... In deze wachtkamer zit iedereen in hetzelfde schuitje. Ze doen het allemaal zonder kompas. En ze zijn allemaal op weg naar dezelfde klif
Herinneringen aan Alzheimer
Dit is geen rigoureuze analyse, maar het is merkwaardig dat dit geheugenverlies samenvalt met mensen van maatschappelijk belang die onderweg misschien vele uren slaap hebben verloren. En het is dat de grijze massa ook zijn uren van maximale prestatie zal hebben, zijn veroudering gepland door God of door welke fabrikant dan ook, als dat niet lukt. Het is ook waar dat het een veel voorkomende ziekte is en dat elke zoon van een buurman zijn hersenen oefent tot de uitputting die wordt gekenmerkt door het bevrijdend in slaap vallen. En uiteindelijk lijkt alles daar naar te wijzen, naar de droom waarin de rede wordt overgelaten om ten goede of ten kwade te rocken...
Adolfo Suárez, Jordi Solé Tura, Pasqual Maragall, Eduardo Chillida, Enrique Fuentes Quintana, Antonio Mercero, Mary Carrillo, Carmen Conde, Elena Borbón Barucci, Antonio Puchades, Tomás Zori, Leonor Hernández. De ziekte van Alzheimer is de zak met ijs waarvan Pasqual Maragall niet wist waar hij deze moest bewaren. Het gebakken ei waar Mary Carrillo om moest lachen. "La Internacional" dat kwam Jordi Solé Tura niet bekend in de oren. De verpleegster die Eduardo Chillida verwarde met Dulcinea. Het "wie is Mariam" van Adolfo Suárez.
Het Istanbul van Tomás Zori. De kettingzaag van Leo Hernandez. De wereld rond door Navalmoral de Béjar van de tante van Carlos Boyero. Buitenspel van voetballer Antonio Puchades. De stilte van Enrique Fuentes Quintana. Het Parijs van Elena de Bourbon Barucci. Het blauwe trainingspak van Carmen Conde. Drie keer per dag zingen in de regen door Antonio Mercero...
Herinneringen aan Alzheimer is het resultaat van een jaar lang gesprekken met de meest intieme omgeving van een handvol illustere patiënten, bekende zorgverleners en leegtes die alles opvulden. Herinneringen aan de ziekte van Alzheimer kunnen niet worden gegeten, maar de regels ervan zijn de moeite waard als farmacopee tegen een ziekte zonder genezing, een ziekte die 800.000 Spanjaarden laat schommelen in het vruchtwater van de vergetelheid en talloze familieleden die zich vastklampen aan een fotoalbum.
Barbaarse kronieken
Pedro Simón zou niet eens een glimp opvangen van de romanprijs van het voorjaar van 2021 die voor hem aan de horizon opdoemde. En daar was de journalist, die op het punt stond te worden verheven in de literatuur, nogal suggestieve journalistieke boeken schreef, over overlevenden tussen realiteit en fictie. Dat soort reportages van de wilde kant waar Lou Reed over zong...
Pedro Simón brengt in dit boek reportages samen waar compassie, de open wond, menselijke journalistiek de rode draad is. Een 73-jarige junkie, de man die levend stierf, de weduwe die de moordenaar van haar man ontmoette en andere verhalen uit een Spanje waar je eet of gegeten wordt. Omdat er pijnen zijn die niet met woorden te tellen zijn. En dat ze een heel boek nodig hebben.
Andere aanbevolen boeken van Pedro Simón
het verkeerd begrepen
Javier en Celia zijn een koppel uit de middenklasse met een jonge zoon en een pre-tienerdochter. Hij werkt in een uitgeverij en zij in een ziekenhuis; hij repareert nep-levens en zij repareert echte levens. Ze proberen te gedijen, ze verhuizen naar een betere buurt, het dagelijkse leven. Het zou het verhaal van velen kunnen zijn. Tot er een excursie naar de Pyreneeën plaatsvindt die werkelijk alles verandert.
Dit is het verhaal van een reis naar de afgrond die spreekt over vele andere reizen. De reis van de kindertijd naar de krampachtige adolescentie. Degene die van kinderachtig geroezemoes naar de dodelijkste stilte gaat. Die van de ouders die achterloopt met hun schuldgevoel en te laat komt. Die van de grootouders die voorgingen en naar wie niemand luistert. Degene die iemand doet om een leven te redden. Het is ook het verhaal van die andere reis waar we allemaal bang voor zijn: degene die spreekt over ons donkerste en meest geheime verleden.
Los misunderstood is een roman over eenzaamheid in het gezin, het gebrek aan communicatie tussen ouders en kinderen, de gruwel van het zeggen, maar ook, en vanaf de eerste pagina, over hoop.
