Het is niet de eerste keer dat een bij uitstek beeldende auteur op deze blog komt. In het geval van Maria Hessen gaat vooraf aan die van de illustrator Paula Bonet. En dus, tussen ons tweeën, richten we ons op het specifieke universum van deze visionaire vertellers over het meest zintuiglijke aspect van de zaak. Omdat elke schrijver zou willen weten hoe hij zijn scènes op dezelfde manier kan vastleggen als elke illustrator zijn afbeeldingen zou willen versieren met geweldige verhalen. En ze gaan en ze krijgen het gewoon.
Er zijn slechts sporadisch gevallen waarin alles samenzweert en de artistieke maker op zijn best is. Is dit wat er gebeurt met deze twee schrijvers? Illustratoren?…, er zit plezier in verwarring. Het punt is dat het generatie-toeval van María en Paula ons in de vreemde situatie plaatst van de gepaarde toevalligheden van deugd, zoals die van Cervantes en Shakespeare of Ronaldo en Messi als we afdalen naar het terrein van het brood en de spelen van onze tijd.
Maar de boeken van Bonet nemen een vlucht na prozaïsche voorbeelden en zijn raadselachtig omdat je nooit weet wat er op de volgende pagina te vinden zal zijn, of de draad van het verhaal zal doorgaan of dat alles opnieuw zal worden samengesteld in een universum dat in staat is tot synthese of suggestie. hypnose van de blik die ons vanaf het papier observeert. Een hele oefening in existentieel illusionisme als een creatief compendium dat alleen van het formaat tot literatuur is gemaakt. Maar veel verder reikend voor de uiteindelijke scope.
Top 3 aanbevolen boeken van Paula Bonet
Wat te doen als THE END op het scherm verschijnt
Als de Truman-show bijna ten einde is, zegt een van de kijkers die enkele ogenblikken geleden de apotheose van Trumans bevrijding meemaakte, op verveelde toon: Wat casten ze nu? Ja, het leven is in deze tijd vluchtiger. Paradoxaal genoeg leven we langer dan eeuwen geleden, maar profiteren we minder van het moment. Want als er geen onmiddellijke extase is, willen we alleen maar nieuwe emotionele hoogten bereiken waar we onmogelijk van kunnen genieten.
Het einde is een teken in de zogenaamde oneindigheid van ons universum. We gaan daar met de traagheid van het lam naar de schaapskooi. Concessie na concessie, de kindertijd wordt uiteindelijk vergeten en de waarheid is dat dat het enige einde was dat er toe deed.
Een boek over eindes die zonder waarschuwing aankomen, die ons in tweeën breken, die jaren aanslepen en die nooit eindigen omdat ze trots verwarren met herinnering. En dan nemen we de trein, reserveren we hotelkamers in vergeten steden, leven we verslaafd aan schermen wachtend op iemand die besluit om met ons te praten om ons te informeren over de volgende stap, degene die ons bewust dichter bij een einde zal brengen dat we hebben al jaren op zoek. Maar dat einde komt niet. En opeens werden we op een dag wakker en voelden we leegte: HET EINDE verschijnt op het scherm en we besluiten een ander verhaal te beginnen. Een waar we nooit hoeven te doen alsof we elkaar niet kennen.
Aal
Het kunstwerk is het lichaam. In de antropocentrische visie op de wereld en het universum, van de Vitruviusman tot Ecce Homo of Vrijheid die het volk leidt, is het beeld van het menselijk lichaam het embleem dat moet worden veroverd voor perfecte canons of verontrustende beelden. Bloed, zweet, dood en passie. Totdat we stof zijn, is het enige wat we nog hebben het idee dat we een ziel onder onze huid hebben en dat een orgasme misschien wel de enige manier is om de aanraking van God te voelen.
Dit is een boek over het lichaam. Over een lichaam dat liefheeft en geliefd wordt. Een lichaam dat ook wordt misbruikt, geschonden door seks en bevalling, abortus en bloed, vuil. Niet-artistieke materialen in de handen van een schilder die schrijft, een schrijver die toekijkt.
Aal het gaat over herinnering en overerving, spreekt over geboorten en verliezen, over het verlangen dat generaties doorkruist, de geleerde en afgekapte gebaren. Over opstanden en ontsnappingen, over vriendschap en over Chili. Het is het portret van een vrouw die het risico neemt om zonder glans achterom te kijken en op weg is naar een nieuw leven.
Heroïden
Een boek van Ovidius, door Paula Bonet. Liefhebben met het mystieke tintje dat de dichter hem gaf om uiteindelijk te bezwijken voor de vreemde lyriek van sommige illustraties die alle geheimen lijken te onthullen die de hartstochtelijke woorden begraven om zijn emoties van die tijd te overstijgen, omgezet in deze beelden in de bepaalde drijfveren die verborgen achter.
Brieven geschreven vanuit de diepste pijn. Legendarische protagonisten, koninginnen en nimfen van de mythologische wereld zullen ons in briefvorm de pijn sturen die wordt veroorzaakt door verraad, verlatenheid en wrok. Nog een voorbeeld van de verheerlijking van vrouwelijkheid in de klassieke wereld, proberen deze heldinnen het ware verdriet te verbergen dat ze voelen omdat ze in de steek zijn gelaten door de minnaars en echtgenoten die hen eeuwige liefde hebben gezworen. Maar ze doen het door de woede en woede van hun woorden. Het zijn protagonisten die schrijvers worden. Het is de pijn die spreekt met een tragische toespraak vol passie.
