De wraakzuchtige aura die draait om de Boelgakov dat zijn eigen meedogenloze en burleske literatuur in de richting van kritiek verschijnt met de realiteit vermomd onder het fabelachtige of zelfs het fantastische, maakt hem tot een auteur die boven een tot leven komend werk uitstijgt, een misvormde kroniek en een gemaskerde parodie.
Vervelend voor een groot deel van de Sovjetmachten, van wie hij gunsten genoot terwijl hij als arts werkte of toen hij een soortgelijke kroniekschrijver was (maar voor wie hij zich ongemakkelijk voelde toen hij besloot zich aan de literatuur te wijden), werd Boelgakov geleidelijk een soort dissidente schrijver, gestalkt en vervolgd door de politieke politie, maar talloze malen zijn hachje weten te redden. Misschien vanwege de openlijk fictieve benadering, waarbij vergeleken weinig kritisch realisme kon worden gedestilleerd.
Misschien is dat de reden waarom zijn meest kritische werk, zoals 'De meester en Margarita', zo werd dat het nooit helemaal af was, altijd in de la werd bewaard in afwachting van meer gunstige momenten en voortdurend werd herzien tot aan zijn dood, en zelfs in zijn latere redding, vele jaren later.
Boelgakov, ook een groot schrijver van korte verhalen of romans, erft het ijzige existentialisme van Tsjechov alleen dat hij door een prisma is gegaan dat gaat van zijn eigen verontrustende ervaring als arts naar zijn bevoorrechte focus op historische ontwikkeling.
Top 3 aanbevolen boeken van Michail Boelgakov
De leraar en Margarita
De wil tot macht is in essentie zo vergelijkbaar met elk historisch moment dat het begrijpen van de geldigheid van een werk als dit begrijpelijker wordt. Maar net als elke andere menselijke wil, lijkt het bij veel gelegenheden gesmeed in het vuur van de hel door een smid genaamd Devil, die getemperd werd door die God die de mens schiep als een teleurstellend project.
Wanneer de duivel in Moskou arriveert voor zijn periodieke beoordeling van elke stad die zich openlijk aan zijn ontwerpen heeft overgegeven, zullen we een epische hoofdrolspeler vinden als Margarita, ter hoogte van Dante, een hoofdrolspeler die hoog boven allerlei soorten inwoners van een stad vliegt die perfect is volgt de dictaten van de ellendige menselijke conditie.
Trots op zijn werk blijft de duivel echter volhouden dat Margaret geen compromissen sluit met de comfortabele verleiding van het kwaad dat heerst over zwakheden en verleidingen die gemakkelijk omkoopbaar en op vreemde wijze te rechtvaardigen zijn tussen rede en geweten.
Er zit iets vreemds in de kern van het verhaal, maar er is geen volledige deconstructie van het werk die ons een ontwrichtende creatie voor de tijd van de auteur laat zien. De draad is duidelijk en de merkwaardige metaliteraire subplots, ver verwijderd van het belangrijkste historische moment (in tijd en ruimte), dienen om alles met elkaar te verbinden, om zich intenser te concentreren op de hoofdscène, de toekomst van de duivel door een wereld die tot zijn trouwe hof is gemaakt, tussen de weerzinwekkende en de komische.
Behalve Margarita, geïmproviseerde heldin van een mogelijke restmoraal ondanks alles. Want hoeveel ons ook wordt verteld over de appel en het paradijs, het is meer dan waarschijnlijk dat het Adam zelf was die de vrucht uitsneed. De duivel zou ervoor zorgen dat alles achterstevoren werd geschreven.
De fatale eieren
Misschien zijn de fabels in de stijl van George Orwell of de satirische fantasie die deze roman vertegenwoordigt.
Want het maakt zeker niet uit of het om een dictatoriaal regime gaat, of het nu links of rechts is. Het probleem is angst, de daaruit voortvloeiende onderwerping en het daaruit voortvloeiende vermogen om van de meerderheid van de burgers slaafse gelovigen te maken. Tot het punt van de meer dan mogelijke aanval op alles wat op dissidentie lijkt, door een van de individuen die besmet zijn door die aanvankelijke angst. Onder een laag fantasie die niet zo fantasierijk is, verdrijft de auteur de harde realiteit met zijn gebruikelijke uitbarstingen van humor, soms kwetsend, altijd scherpzinnig en intelligent.
Professor Persikov is betrokken bij het onderzoek naar de vervalsing van dieren en planten, zodat ze onevenredig groeien (klinkt als onze genetische verandering van voedsel). Maar uiteindelijk bereiken hun dieren en sjablonen, geconditioneerd door de eisen van de overheid om dat vermogen te vergroten, zorgwekkende, monsterlijke, dromerige niveaus van grootsheid... En natuurlijk vinden de monsters uiteindelijk hun manier om te ontsnappen en dreigen ze neer te halen. heel Rusland, vanwege de domheid van degenen die geloven dat ze alles naar eigen goeddunken kunnen domineren.
morfine
Als het zou kunnen worden opgevat dat Edgar Allan Poe was gereïncarneerd in een Russische schrijver, kon dit werk worden opgevat als het duidelijkste bewijs. Afgezien van de uiteindelijke bedoeling van de ene of de andere auteur, ongetwijfeld gekenmerkt door de historische omstandigheden van elk van hen en door de creatieve afdruk die hen uiteindelijk ertoe bracht te schrijven, leidde de parallelle voorliefde voor het fantastische van beide auteurs plus de smaak van verdovende middelen tot die creativiteit soms verduisterd.
Het leidt en neemt ons als lezers mee door de scenario's die gewone gebruikers van verschillende drugs in het leven tegenkomen. Maar het gaat erom in een werk als dit de beschrijving van het proces te ontdekken, de enscenering van de reis naar die psychedelische paradijzen, in dit geval door morfine in het bewustzijn getrokken.
Als jonge arts en misschien ingehaald door zijn beroep, geconfronteerd met situaties die hij zich niet had voorgesteld, wendde Boelgakov zich tot dit medicijn om te ontwijken. In dit boek gaan we op de meest grove en onverwachte manier door de dagen waarin de jonge arts zijn gecrashte lancering in de praktijk onder ogen zag, waarbij hij te maken kreeg met zaken die hij voor zijn specialisatie nooit had kunnen bedenken.
