Laten we beginnen met de hatelijke vergelijkingen. Twee Duitse schrijvers van wereldklasse. Twee auteurs van de XNUMXe eeuw in het hart van het meest verwarde Europa van de moderne tijd.
Thomas Mann hij slikte twee oorlogen en twee nederlagen voor zijn Duitse vaderland. Max Frisch. Zwitsers (dus per se neutraler) kenden “slechts” de Tweede Wereldoorlog en de strijd tegen het nazisme. Mann werd gedreven om een chroniqueur te worden van de nederlaag en van die zeer Duitse existentialistische poging om te overleven en uiteindelijk aan het ergste te ontsnappen. Frisch van zijn kant vloog altijd op afstand over de sinistere oorlogsgebeurtenissen en wijdde zich vanuit literair oogpunt aan de taak van de wederopbouw. Zonder de politieke intentie af en toe op te geven, maar meer te focussen op het verhaal zelf.
Misschien heeft het te maken met het feit dat de literatuur van Frisch van een al volwassen type is. Het meeste van zijn werk dateert van ver na het einde van de oorlog in 45. De schrijver die hij tussen zijn dertigste en veertigste mee naar binnen nam, was in staat om jeugdervaringen op te doen tussen ideologische en oorlogsverschrikkingen, maar hij bracht de mogelijke indrukken nauwelijks rechtstreeks over op zijn literatuur.
Merkwaardige verschillen tussen twee van de grote Duitse schrijvers van de XNUMXe eeuw. Creatieve rijkdom die past bij grijze dagen, zo niet zwarte. Met hun gemeenschappelijke thuisland, Duitsland, altijd in het centrum van Europa. Niet alleen vanuit een eenvoudig geografisch oogpunt, maar ook als iets dat meer centraal staat in een Europa dat behoefte heeft aan evolutie om uit spiralen van nationalistisch geweld te komen.
Maar misschien heb ik de vergelijking tussen de twee schrijvers te ver opgerekt. Omdat, zoals ik al zei, Frisch heel anders is, zijn verhaal is iets anders. In zijn romans vinden we vooral een existentialistische intentie, beladen met filosofie en humanisme. Maar altijd balanceren zoals alleen de groten weten hoe dat moet, met levendige, vermakelijke acties.
Top 3 aanbevolen romans van Max Frisch
Montauk
Schrijven over de schrijver en de toewijding aan het schrijven is een prachtige omhullende actie die, als je weet hoe je het moet dragen, zoals in dit geval het geval is, ons naar hemelen en afgronden leidt van niet alleen literaire maar ook artistieke en vitale creatie in het algemeen.
Lente 1974. Een beroemde schrijver, geïnspireerd door de auteur zelf, is in de Verenigde Staten op een promotietour vergezeld door Lynn, een jonge medewerker van de uitgeverij. In de loop van deze dagen beginnen ze een heel speciale relatie en, voordat hij terugkeert naar Europa, besluiten ze samen een weekend door te brengen in Montauk, een afgelegen stad op Long Island.
De tijd die hij met Lynn doorbrengt, wekt in de schrijver herinneringen op die waren verbannen en doet oude gedachten herleven over succes, leven, dood, liefde, zijn boeken en hoe hij zich keer op keer zorgen heeft gemaakt over dezelfde kwesties. Montauk het vormt een esthetische erfenis waarin de auteur zelf zich afvraagt wat de betekenis van zijn werk is.
ik ben niet stiller
Een van de terugkerende argumenten in spannende romans is dat van geheugenverlies, van het identiteitsprobleem dat net zo geldig is voor een spion als voor een moeder die haar dochter niet kan vinden en die niemand gelooft.
Het idee krijgt in de handen van een intellectueel meer betekenis en vanuit zijn eigen spanning, van de thriller rond de toekomst van de hoofdrolspeler van het moment, doemen veel diepere twijfels op over de menselijke natuur, het bestaan, de perceptie van de werkelijkheid en allerlei benaderingen die overweldigen en fascineren.
Een man die beweert meneer White te heten en Amerikaan te zijn, wordt door de Zwitserse autoriteiten gearresteerd en ervan beschuldigd Herr Stiller te zijn, die jaren eerder in Zürich verdween. Op aandringen van zijn advocaat schrijft hij zijn leven in een dagboek, hallucinerend woont hij een parade bij van getuigen van de identiteit die hij ontkent: Stiller's vrouw, zijn vrienden, zijn broer...
De mens verschijnt in het Holoceen
Dat God bestaat als er geen mensen meer zijn die het zich kunnen voorstellen of dat het gewelf door de Romeinen is uitgevonden, zijn dingen die moeten worden onthouden, en met meer nadruk wanneer het de eenzame en seniele man is die aan hen denkt, met uitzicht op de voorkamer van de dood, zoals de oude meneer Geiser.
Geïsoleerd van de wereld in zijn huis in het kanton Ticino, overgeleverd aan de klimatologische grillen en beschermd door zijn afnemende fysieke kracht, al in verval en op weg naar de afgrond, confronteert Geiser de meest klinkende eenzaamheid door na te denken over de kleine dagelijkse gebeurtenissen: de regelmaat van de postbus, de bezoeken van de zonneonderzoeker, de Minestrone-soep die moet worden verwarmd, de blonde slager, de vuursalamander of de oude kat die niet langer op muizen jaagt.
En om de herinnering vast te houden aan die fragmenten die een heel leven vormen en, uiteindelijk, diegene die het menselijke spoor in de geschiedenis vormen, behangt hij de muren met de pagina's van een oud woordenboek, die hem herinneren aan hoe de eerste kolonisten van de Alpen waren of hoe het gulden segment wordt getekend: die dingen die niet mogen worden vergeten.
"De mens verschijnt in het Holoceen" vertegenwoordigt een briljante literaire impuls tegen eenzaamheid en dood; Het is een geweldige innerlijke monoloog waarin de herhaling van gebaren en het onverbiddelijke verstrijken van de uren worden geverifieerd.
