Als er een auteur is in afwachting van verdere follow-up door uitgevers in Spanje, dan is dat: Jennifer Egan. Het is ook waar dat in de partituur van sommige van haar werken die tot ons zijn gekomen, het risico van een groot schrijver wordt geraden soms omvergeworpen in verfijning en symboliek. Bronnen die zijn grote verhalende capaciteit aanduiden, maar die het risico op misverstanden van de grote leesmassa met zich meebrengen.
Toch lijdt het geen twijfel dat we binnenkort kunnen genieten van zijn volledige bibliografie. Op dezelfde manier dat veel andere niet-classificeerbare inzendingsschrijvers uiteindelijk een parallelle goedkeuring krijgen van critici en lezers.
Door wat vervelende vergelijkingen te maken op zoek naar een soort synthese, zou je kunnen zeggen dat Egan een mix is ​​tussen de Paul Auster meer introspectief verleden door de vertoning van een denkbeeldige a la Woddy Allen. Met andere woorden, leergierig vitalistische benaderingen gezeefd door een humor die draait om de ellende van het bestaan ​​en de ontdekking dat het beste misschien altijd de compilatie van orgasmes is die je in het leven hebt kunnen bereiken.
Natuurlijk, afgezien van de analogieën, als ik aandringen op de waarde van deze auteur, is dat ook vanwege de originaliteit en het verschil. Want dat is wat Jennifer Egan's ware erfgoed maakt. Het spel tussen realiteit en fictie neemt een heel bijzondere vorm aan in zijn verhalende voorstel, of in ieder geval in verschillende van zijn werken. Het is een collage waar de personages komen en gaan; ze bezetten hun leven en bezoeken het onze; ze vallen ons vliegtuig aan en slepen ons naar dat van hen.
Een magische synthese, een verrassende ontmoeting op de diffuse drempel die het vertelde verhaal en zijn mentale compositie scheidt (in zijn geval eerder combineert). De werkelijkheid is niets meer dan onze eigen fictie. En we zijn waarschijnlijk niet veel relevanter dan de personages waarover we lezen. Als we wat meer ruimte innemen...
De 3 aanbevolen boeken van Jennifer Egan
Tijd is een schurk
Elk leven heeft een soundtrack. Soms kan deze muziek demodé klinken, maar de teksten spreken altijd over jezelf, zing dezelfde akkoorden die niet in overeenstemming zijn met het heden om je eraan te herinneren dat veel van je tijd voorbij is.
Zeker voor een man als Bennie Salazar, beladen met oude muzikale glorie, nachten van overdaad en een aanzienlijk erfgoed dat hij graag zou verbranden in die andere ik van het verleden. Rond Bennie ontmoeten we veel andere personages die op de een of andere manier met hem omgaan om een ​​mozaïek te componeren tussen uitzinnig en melancholiek.
De geschiedenis zelf staat niet stil. Op elke pagina plaatsen we onszelf op een nieuwe plek waar we later een tijd, een moment, op zetten. Het leven is wat er gebeurt terwijl je plannen maakt, zoals die zei.
Maar het toeval verbindt, naast de causaliteit die iedereen domweg zou kunnen beschouwen als het traceren van zijn lot, veel meer alle groteske types die als satellieten van de roman tussenbeide komen, met die oncontroleerbare beweging van bedwelming. Ja, misschien is dat waar het om gaat, het leven als een kater.
Je herinnert je dat je lekker hebt geneukt, je lacht om hoe goed je het naar je zin hebt gehad... Maar de vraag is wat er is gebeurd. Tijdens een hectische reis van het ene einde van de wereld naar het andere, heb je misschien het gevoel dat je niet beweegt, maar dat het tijd is dat je door elkaar schudt zonder nauwelijks van de plek te komen.
het snoephuis
Het is absoluut noodzakelijk om het werk van Egan voort te zetten met dit vervolg uitgesteld tot het moment waarop de realiteit uiteindelijk de plot ondersteunt. Een soort verhalende toewijding aan de toekomst die uiteindelijk parallelle lijnen trekt tussen realiteit en fictie met een nasmaak van een self-fulfilling prophecy waar Egan meesterlijk van getuigt.
The Candy House, dat de culminatie vormt van het ambitieuze verhalende project van Jennifer Egan, begonnen met Time is a Scoundrel (Pulitzer Prize in 2011), vertelt het verhaal van Bix Bouton, een briljante IT-zakenman in een recessie die uiteindelijk een succesvol technologisch hulpmiddel patenteert dat ons in staat stelt om toegang krijgen tot onze herinneringen en deze delen, en het heeft duizenden mensen verleid. Met een verbazingwekkende verscheidenheid aan verhalende bronnen concentreert Egan zich op de digitale wereld en sociale netwerken en vertelt hij het verhaal van verschillende personages die op zoek zijn naar een echte verbinding in een steeds meer gedigitaliseerde en hyperverbonden wereld.
Manhattan strand
Van de nood moet altijd een deugd gemaakt worden. En als daarnaast de behoefte kan dienen voor de claim, honing op vlokken. Ik bedoel dat feminisme noodzakelijk is in zijn natuurlijke opvatting van gelijkheid.
Het is niet zo dat de roman een verontschuldiging wordt voor het vrouwelijke; sterker nog, het is meer dan waarschijnlijk dat Anna liever niet alleen haar weg had willen gaan, zonder haar enige vaderlijke steunpilaar. Maar de dingen gebeurden zoals ze gebeurden. En toen Eddie verdween, misschien verteerd door de decadente omstandigheden van de Grote Crisis Amerika, moest ze op zoek naar een toekomst.
En Anna koos voor de vrijheid van de koorddanser die in zijn eentje besluit om op koord de afgrond over te steken. Maar onbeantwoorde vragen, zelfs als je niet meer weet of je ze wilt weten, worden uiteindelijk altijd definitief heroverwogen.
Het leven met zijn vader liet wat losse eindjes achter tussen de Hudson-pieren die tussen Harlem en Chelsea liggen. En een stad als New York, tussen zoveel mensen, kan uiteindelijk voor toevalligheden zorgen.
Het is zeker lang geleden dat Eddie verdween, maar Anna kon nooit weigeren te weten waarom. We slenterden in twee etappes door de straten van Manhattan's West Side, tijdens de moeilijke jaren na de Grote Depressie toen Anna nog een kind was en vele jaren later, toen de stad en Anna zelf geloofden dat ze hun ergste herinneringen achter zich hadden gelaten.
Andere aanbevolen boeken van Jennifer Egan
de donjon
In het hart van elk kasteel dat zijn zout waard is (of beter gezegd dat het op zijn stenen heeft kunnen houden) staat de donjon.
In een bij uitstek strijdlustige constructie zoals een kasteel probeerden deze torens te pronken met macht en kracht, naast het bieden van wat extra comfort voor het geval de dienstdoende heer ter plaatse zou verschijnen.
Het punt is dat Howie er een in Europa heeft gekocht en zijn kosmopolitische neef Danny uit New York uitnodigt. De waarheid is dat de neven genoeg redenen zouden hebben om elkaar te verwerpen. Niet vanwege enige vijandigheid, maar vanwege de sinistere herinneringen die werden gedeeld.
Echter, ver verwijderd van dat schandelijke gedeelde jeugdmoment, zijn Danny en Howie bereid zichzelf een kans te geven of misschien hun geweten te zuiveren. Maar misschien is de plaats niet de meest geschikte. Omdat het kasteel van Howie soortgelijke geheimen herbergt die perfect in overeenstemming zijn met de fataliteit van wat ze samen hebben geleefd.
Deze roman wordt uiteindelijk bedekt met een bepaalde spanning naar een spanning die nooit als een plot werd vermoed. Tussen de labyrinten van de herinnering en die van het kasteel zelf lijkt de waarheid op de achtergrond op te duiken als het uiteindelijke doel van een labyrintische lezing waarvan de middelpuntzoekende kracht je onvermijdelijk in de val laat lopen.
