Alles bij elkaar genomen is Herbert, per generatie en in wezen per thema, een Stephen King naar de Europeaan. Met een uitgebreide bibliografie, met diverse plots om die haak van psychologische terreur, waarvan Herbert zijn stempel heeft gedrukt, in te voegen, kunnen aan beide zijden van de Atlantische Oceaan aanzienlijke symmetrieën worden gezocht. Analogieën van waaruit het Amerikaanse genie uiteindelijk naar hogere fantasierijke hoogten stijgt.
Want terwijl King in staat is om de paraplu te openen om ons een glimp te bieden van volledigere psychologische profielen in zijn talloze personages, Herbert concentreert zich bijna altijd op de fobieën van zijn hoofdrolspelers, in zijn voorouderlijke angsten, in dat interne forum aan de basis waarvan de donkere wateren van het onderbewuste stagneren.
Zoals ze zeggen, alles is subjectief. Noch beter, noch slechter. Om wat voor reden dan ook, de bibliografie van Herbert is gemakkelijker te verenigen, terwijl die van Stephen King spat van terreur naar fantastisch door het mysterie en zelfs stipt in de repetitie, altijd met zijn gave om lezers te magnetiseren die enorm opvallen.
In de Herbert romans we worden geconfronteerd met plots van maximale intensiteit over personages die draaien om angsten, misdaden, lugubere fantasieën of duistere benaderingen die soms verband houden met het noir-genre. En hij is zeker een auteur die altijd wordt genoten, met die smaak van lezen die je nog een hoofdstuk vooruit lijkt te trekken terwijl je nog een uur slaap verliest.
3 beste James Herbert-romans
Tussen de muren van Crickley Hall
Er komen verhalen aan en in dat voorteken van de lezer, in dat voorteken van onheil, klampen we ons stevig vast aan de stoel terwijl we een lezing ondernemen met beloften van grote doses terreur.
Want hoewel het begin van de plot niet bepaald krampachtig is, moet je de lezing een beetje laten bezinken om gefascineerd te raken door de muren van het Crickley Hall-huis.
Een heel gezin verlaat de grote stad Londen, voordat deze hen door een ernstige afwezigheid in de tegenslag van hun leven verslindt. Maar in de woestenij waarop het huis staat, wacht hen ook niets beters. De eerste nacht is al een intentieverklaring van iedereen die in de vierde dimensie van dat huis woont.
Ze zijn er niet allemaal, de kleine Cam wordt vermist, verzonken in verstrooidheid, alsof hij wordt opgeslokt door het vuil van dat verdomde Londense park. Alleen de parallellen tussen Cam's verblijfplaats en wat ze ontdekken over de kleine bewoners van het huis, ook verloren tussen geluiden en stemmen, houden ze daar, met kippenvel en hun hoofd binnengevallen door de diepste angst.
De schreeuwende kinderen tussen de muren van het huis zullen de verloren zaak zijn van Eva, de matriarch. Op de een of andere manier denkt hij dat hij door hen te helpen de wond van het verlies van zijn zoon kan helen. Maar hij weet niet hoe ver een verbinding met verloren zielen kan gaan...
De geesten van Sleath
De geesten en hun aangrenzende ruimtes met onze realiteit vormen een terugkerend scenario in angst, met zijn tijden van grootste voorliefde voor de populaire verbeelding. Deze roman, gepubliceerd in 1994, is een van de helderste voorbeelden van dit subgenre dat kan worden beschouwd als gerelateerd aan geesten in fictie.
Omdat de setting, dat Sleath-embleem van een kleine en vredige plek, verstoord door de minst gewenste bezoeken, wordt getransformeerd in een allegorie van waanzin tegenover verliezen en schuldgevoelens.
Het hoofdpersoon van David, een sceptisch type en toch een onderzoeker van het paranormale, voert ons van ons eigen ongeloof naar psychologische angst die somatiseert tot op het punt van koude rillingen. Als David begrijpt dat hij weinig kan doen om Sleaths transformatie naar de hel te stoppen, zal het logischerwijs voor iedereen te laat zijn.
De ratten
Iedereen heeft zijn fobieën, daar bestaat geen twijfel over. Maar als we bedenken welk dier de algemene afwijzing heeft verdiend, zal de rat tot de topposities behoren. Ze leven in de meest scatologische onderwerelden, tussen duisternis en besmette vochtigheid, ze corroderen hout, muren en plafonds... Niets beters dan een goede rattenplaag om, gebruik makend van het vermogen van de auteur om ons bang te maken, een stad als Londen te onderwerpen aan de ergste fantasieën.
Reuzenratten die ons als prooi observeren en ons verslinden als voor hen toegankelijke wezens. Een ongelijke strijd waarin heel Londen aan het einde van de XNUMXe eeuw wordt bedreigd, belegerd vanuit de onderwereld.
Alleen een dapper persoon zal oplossingen kunnen voorstellen en de oorsprong van alles kunnen vinden. Ondertussen blijven de slachtoffers zichzelf neerschieten. Alsof het een Tarantino-film is, biedt de plot ons briljante interventies van personages die door de omstandigheden tot groteske zijn veranderd, van de machtigste in de stad tot de bewoners van andere ruimtes die meer lijken op het huis van ratten, de buitenwijken van de stad. . Misschien zijn alleen zij in staat om te overleven en te vechten op basis van aanzienlijke gelijkheid.
Hallo Goedenavond…. Hoe heette de film gebaseerd op het boek Ghosts of Sleath? … Omdat ik haar niet met deze naam kan vinden.
Nou, je snapt me, Luz. Ik wist niet eens dat ze een film maakten. Je hebt mijn nieuwsgierigheid al gewekt, om te zoeken ...