Een van de grote deugden van Isaac Rose het is zijn vermogen om alles te vernieuwen. Het is niet langer alleen een kwestie van hun vermogen om tussen genres te schakelen, altijd met de solvabiliteit van de overtuigde schrijver en uitgerust met alle goede creatieve tools van het vak (geïmporteerde en standaard geleverde).
Wat ik ga doen is dat in die magische projectie van onze wereld die kan bereiken transformeer het alledaagse in een voedingsbodem voor een potentieel interessant verhaal, dook Isaac Rosa met het hoofd eerst in de aangegeven bouillon zoals Obélix deed in de pot van onverwoestbaarheid.
En zo worden we altijd verbluft door de werken van Isaac Rosa, die in staat is om het realisme dat het dichtst bij onze huid ligt te verhullen met de attributen van zijn transformerende verbeeldingskracht. Het kan zijn door een symboliek die onze wereld binnenkomt en verlaat, die ons leert wat er is om het het volgende moment weer om te zetten in de helderziende misvorming van wat we uiteindelijk hebben achtergelaten.
Verhalende spellen gemaakt van goochelarij van een bepaald realisme. Als in auteurs zoals Jezus Carrasco (van een vergelijkbare verhalende trouw aan wat we in wezen zijn, ongeacht plotverschillen) vermoeden we een dubbele intentie tot vervreemding die alles ontneemt, zonder twijfel neemt Isaac Rosa deel aan die intentie. Iets dat misschien meer typerend is voor de traagheid van de tijd waarin we leven dan voor enige pretentie van generatiestempel.
Top 3 aanbevolen romans van Isaac Rosa
Gelukkig einde
Het was een kwestie van het omdraaien, van het instellen van de hyperbaton om over liefde te kunnen spreken met de troost van het bewandelen van nieuwe wegen. Want ja, alle liefde ziet er van het einde tot het begin beter uit, van het afscheid tot de ontmoeting die alles lijkt te imploderen als een innerlijke oerknal die hoop, verloren tijden en allerhande existentiële teleurstellingen verzoent.
Deze roman reconstrueert een grote liefde die aan het einde begint, het verhaal van een stel dat, zoals zovelen, verliefd werd, een illusie leefde, kinderen kreeg en tegen alles vocht - tegen zichzelf en tegen de elementen: onzekerheid, onzekerheid, jaloezie, Hij vocht om niet op te geven en viel meerdere keren. Als de liefde eindigt, rijzen de vragen: waar is alles misgegaan, hoe zijn we zo beland? Alle liefde is een omstreden verhaal, en de hoofdrolspelers ervan kruisen hun stem, confronteren hun herinneringen, zijn het oneens over de oorzaken, proberen dichterbij te komen. Happy end is een meedogenloze autopsie van zijn wensen, verwachtingen en fouten, waar bezonken wrok, leugens en misverstanden naar boven komen, maar ook veel gelukkige momenten.
Isaac Rosa behandelt in deze roman een universeel thema, liefde, van de vele conditionerende factoren die het vandaag moeilijk maken: onzekerheid en onzekerheid, vitale ontevredenheid, de inmenging van verlangen, de verbeelding van liefde in fictie ... Omdat het mogelijk is dat de liefde, zoals ons werd verteld, is een luxe die we ons niet altijd kunnen veroorloven.
De donkere kamer
Een van de romans waarin we het beste het vermogen van de auteur ontdekken om de werkelijkheid door een onverwachte filter tussen het fantastische en het existentiële te laten gaan, altijd met zijn voeten vastklampend aan het realisme van wat we nog hebben (zoals ik zo vaak probeer te noemen .. .)
Een groep jongeren besluit een "donkere kamer" te bouwen: een afgesloten plek waar nooit licht binnenkomt. Aanvankelijk gebruiken ze het om te experimenteren met nieuwe omgangsvormen, om anonieme seks te beoefenen zonder consequenties, door een mengeling van spel en overtreding. Naarmate ze volwassen worden met hun beslissingen, teleurstellingen en tegenslagen, wordt de duisternis een vorm van opluchting voor hen.
Met het verstrijken van de tijd worden sociale onzekerheid en persoonlijke kwetsbaarheid in hun leven geïnstalleerd en verschijnt de donkere kamer als een toevluchtsoord. De realiteit sijpelt steeds meer naar binnen, terwijl sommigen denken dat dit geen tijd is om je te verstoppen maar om terug te vechten, zelfs als hun beslissingen de rest van de groep in gevaar brengen.
De donkere kamer het is een verkenning van de literaire mogelijkheden van de vergetelheid, maar ook een generatieblik: een portret van hen die opgroeiden met vertrouwen in de belofte van een betere toekomst die ze nu zien wegdwalen. Door de levens van degenen die het in de loop van vijftien jaar zijn binnengekomen en verlaten, zien we het harde ontwaken voor de realiteit van een generatie die zich bedrogen voelt.
W
Ik geef het toe, de fantasievolle argumenten die aansluiten bij onze meest alledaagse realiteit hebben me altijd vanaf het begin gewonnen. Het zal zijn vanwege wat ze verbinden met onze meest fantasierijke kant, het deel van de hersenen dat ons op het minst verwachte moment naar de meest afgelegen plek op aarde leidt, naar de vierde dimensie of naar de slaapkamer van ons meest onuitsprekelijke verlangen.
De ontmoeting met je dubbelganger wees op sciencefiction, dystopie, wetenschappelijke fantasie of zelfs een dubbelzinnigheid, een ruimte-tijdplooi. Het punt is dat Isaac Rosa het hier als een keerpunt ziet om die wending te geven aan het leven dat tot op zekere hoogte altijd al gewenst was ... Er was Valeria, bij de bushalte, op een maandag in september, die aan haar spullen dacht. Ook hangend op haar telefoon, wachtend op Laura om haar laatste bericht te beantwoorden, in de veronderstelling dat haar voormalige collega's zonder haar een andere chatgroep hadden opgezet.
Toen sloeg hij zijn ogen op. En hij vond het. Bij de halte voor de deur. De andere. Haar dubbelganger, identiek aan haar. Wat zou jij doen als je iemand precies zoals jij tegenkomt? Dat er niemand is zoals jij? Ja natuurlijk. Denk niet dat je zo speciaal bent. Je bent niet onherhaalbaar, noch een uniek exemplaar. Als je nog nooit iemand zoals jij hebt gevonden, blijf dan zoeken. Valeria's leven veranderde.
