De 3 beste boeken van Erri de Luca

Misschien heeft ooit het generatieconflict op een deterministische manier het creatieve werk van zoveel aangesloten auteurs, voor plezier of met weinig kennis, bepaald aan de huidige trends.

Het punt is dat vandaag twee verhalenvertellers uit de jaren vijftig, pointers in het Italiaanse verhaal als Alessandro Baricco y eri de luca ze lijken net zoveel op een ei als op een kastanje. En oprecht is het iets om dankbaar voor te zijn dat op dit punt iedereen uiteindelijk creëert, schildert, muziek componeert of schrijft, over en hoe ze willen.

De goede oude Erri De Luca heeft altijd dat lyrische punt behouden dat als een finishing touch de transcendente reikwijdte van het kleine verfraait, van de leesfocus die varieert als een zoomlens om de handen te zien die strelen of hetzelfde gebaar in het midden van een groot storm, van zwarte wolken die de gestalte van die twee mensen die tegenover elkaar staan ​​in de schaduw stellen.

Erri's literaire roeping is niet dat het iets heel vroegrijps was. Maar in het schrijversvak is het soms juist dat, om ervaringen op te doen, je over te geven aan andere taken om uiteindelijk het bewijs te leveren van wat er is geleefd en indrukken op alles wat gezien, genoten, begrepen of zelfs vervloekt is.

Top 3 aanbevolen romans van Erri de Luca

De blootgestelde natuur

Een zeer nauwkeurige definitie om onze diepste waarheid te beschrijven. De blootgestelde natuur zou zoiets zijn als het draaien van onze huid om het interne forum van iedereen bloot te leggen met de motivaties en overtuigingen die de smeltkroes van de wil vormen. Een intentie die echter wordt bevestigd als een van de grootste mysteries: wat we werkelijk zijn.

De wil van de hoofdpersoon van deze roman is om levens te redden die grenzen overschrijden, als lyrische metaforen van zoveel hoopvolle transits in de onzekere toekomst.In zijn kleine bestaan, verder gereduceerd door het ruige landschap waarin de auteur hem plaatst, bezet onze hoofdpersoon de vrije tijd die deze specifieke Sherpa-activiteit op weg naar bevrijding biedt, in beeldhouwkunst.

Zijn laatste opdracht bestaat uit het herstel van een Christus. Terwijl hij zich bezighoudt met het beoordelen van die representatie tussen het menselijke en het goddelijke (een metafoor van metaforen van de mens die op het punt staat zijn laatste, meest transcendentale pad te bewandelen), gaat de roman dieper in met een lyriek die over het proza ​​heen vliegt en die innerlijke kern bereikt. waar driften en geloof naast elkaar bestaan; waar de noodzaak om in leven te blijven wordt gecompenseerd door erop te vertrouwen dat er later meer leven zal zijn, van een ander type, geassocieerd met de ziel die geacht wordt met ons overeen te komen als erfgenamen van het christelijke offer. Onze blootgestelde natuur is die tegenstrijdigheid, het is dat geheim dat nooit onthuld kan worden. Seks als het hoogste en tegelijkertijd het meest verworpen. Of een Christus zijn geslacht moet tonen kan een behoorlijk dilemma zijn voor de door moraliteit beïnvloede kunstenaar...

De wandelaars blijven arriveren, zich niet bewust van de fundamentele toewijding van hun verlosser, hoopvol in nieuwe werelden buiten de grenzen, zoals nieuwe Christussen die aan de voorzienigheid worden overgeleverd. Geloof en het wereldse. Leven in een wereld die op zichzelf beperkt is en ingesloten in grenzen om de zaken nog erger te maken (woordspeling bedoeld).

Instinctief overleven en historische hoop in het transcendentale. Religie als voetstuk om het beste in onszelf naar boven te halen en tegelijkertijd ons geweten te straffen. De heiden zoals we in wezen waren. Roman die tegelijkertijd tot poëzie en filosofie is verheven. Een literaire stijl die soms tussen compact en licht op Javier Carrasco lijkt buiten roman.

De vissen sluiten hun ogen niet

Het terroir en zijn tellurische kracht. Het magnetisme dat vanuit ons eerste huis wordt uitgeoefend, heeft een component van zegen en schuld aan de aarde en als afgeleide daarvan een veroordeling waaraan het niet gemakkelijk is te ontsnappen, ongeacht hoeveel we dat huis uiteindelijk verlaten.

Want zoals een wijs man wel eens zei: ga nooit terug naar de plekken waar je gelukkig was. En geluk valt bijna altijd samen met de kindertijd: "Geboren en opgroeien in Napels put het lot uit: waar je ook gaat, je hebt het al ontvangen als bruidsschat, half ballast, half vrijgeleide." Een man herinnert zich de zomer van zijn tien jaar in een kustplaats bij Napels, de jaren waarin hij verlangt naar een toekomst waarop men alleen maar terug kan kijken.

Tussen vissen en boeken, solowandelingen en ontmoetingen met buurtjongens, gaan zijn dagen voorbij, totdat hij een naamloos meisje ontmoet dat hem het gewicht onthult van woorden als liefde of gerechtigheid.

Het tegenovergestelde van één

Het kan nooit kwaad om een ​​geweldige auteur te ontdekken in dat aspect van de briefing, van het verhaal waar het beknopte rekeningen met alle personages en plots aanpast, gebruikmakend van de noodzakelijke synthese om te laden met symbolen, metaforen en open eindes die uiteindelijk elke vertelling verrijken.

Twee is het tegenovergestelde van één. «Dit begrip, dat», zegt Erri De Luca, «in contrast staat met de rekenkunde, is de ervaring van deze verhalen. Het is een openbaring, noch heilig noch profaan. Tussen de herinnering aan een dappere generatie en de existentiële en politieke zoektocht naar een gedeeld geluk, ontvouwt zich het avontuur van een eenling in de ontmoeting met de vorm van twee. Een vrouw komt een winterkamer binnen om de onverwachte warmte van de alliantie tussen de lichamen te brengen. Een non wacht geduldig naast het verzwakte lichaam van een zieke.

In deze hartstochtelijke verhalen worden vele manieren verklaard waarop eenzaamheid, onderwerping en dood elkaar tegenspreken. Achttien verhalen en een kort gedicht vormen deze prachtige reis door de wortels van een van de beste hedendaagse Italiaanse schrijvers.

Andere aanbevolen boeken van Erri de Luca...

Het gewicht van de vlinder

Een titel die op zichzelf al fascinerende contrasten oproept van een even wrede als mooie natuur, terwijl ze zich nog buiten de hand van de mens vermaakt...

Het is november en de Chamois King weet dat hij de laatste dagen van zijn bestaan ​​nadert. Het is een meedogenloos exemplaar en de periode van zijn overheersing is lang geweest. Vanaf de hoogte observeert hij zijn vruchtbare nakomelingen. Hoewel de adelaar angstaanjagend is omdat hij bij verrassing komt, is de enige rivaal die hem kan uitdagen de oude jager. Hij is sluw, maar de geur verraadt de man en zijn zintuigen zijn zeer beperkt. Net als de gemzen neemt hij een vooraanstaande positie in onder zijn leeftijdsgenoten en is zich ervan bewust dat zijn kracht aan het vervagen is. Hij wordt beschouwd als de laatste van de stropers en wordt voorafgegaan door een record van ongeëvenaarde dood. Niemand kent de berg zoals hij.

Zowel de gemzen als de jager zijn solitaire exemplaren en gaan de schemering van hun leven tegemoet. En de tijd is gekomen om hun kracht te meten. Door de lyriek en suggestieve precisie van Erri's proza ​​zijn we getuige van het duel van deze twee eenzame, unieke zoogdieren, elk soeverein in zijn eigen specifieke koninkrijk.

levensgroot

Een replica op ware grootte die rebelleert met zijn grootte. Ondanks dat het het gedeelde beeld en de gelijkenis is van een vader van wie bijna alles is geadopteerd, blijkt dat door de omstandigheden niet belangrijk te zijn. Een bijzondere liefdesrelatie met zijn mogelijke afgeleiden naar verwachtingen of frustraties, oude onvervulde dromen en vragen over de toekomst...

levensgroot is een unieke ontleding van een van de meest heilige en conflictueuze relaties tussen mensen, de ouder-kindrelatie, in een spel van spiegels en referenties dat dit spannende onderwerp uit de filosofie, kunst, religie, geschiedenis of mythologie behandelt.

Uit het verhaal van Marc Chagall of het extreme offer van Abraham, op deze pagina's zijn er ook kinderen die hun afkomst hebben ontkend, die hebben geprobeerd het uit te wissen, zoals de dochter van de oorlogsmisdadiger die maar één totale keuze kan maken: weigeren om altijd het vermogen te hebben om zich voort te planten, om een ​​einde te maken aan de erfenis van haat. 

Met haar persoonlijke blik en haar deskundige gevoeligheid doorbreekt Erri De Luca de knopen die ouders en kinderen voor het leven binden, soms vanuit de afwijzing van genegenheid of het bevragen van vorige generaties en ondankbaarheid, soms door leren, erkenning en acceptatie.