Het is merkwaardig hoe sommige fictieboeken, die niet tot een bepaald genre beperkt kunnen worden, uiteindelijk als gewoon literair werk worden bestempeld. Magere gunst wordt gedaan aan de noir of aan de historische fictie als ze niet als literaire romans kunnen worden beschouwd. Maar het is ook waar dat wanneer men kijkt naar de boeken van auteurs zoals: Elvira Navarro of aan vele andere kroniekschrijvers van zijn tijd vanuit een intrahistorisch oogpunt, het is te mager om ze aan hedendaagse auteurs over te laten.
Omdat auteurs als Elvira literatuur creëren, plots borduren, scènes schetsen, hun karakters blootleggen op de tafels van het bestaan. Allemaal met die zorg voor de vorm zonder ooit de achtergrond te vergeten. Die balans is Literatuur, vandaar de etikettering die in bepaalde classificaties kan voorkomen.
En el fondo, ni tan mal. Sin la vitola de turno uno acaba convencido de que lee vida, sin más. No hay, por ejemplo, un caso que resolver con el giro de turno; se trata de situaciones cercanas donde los giros ya se encarga de generarlos, las propias inercias de este mundo en órbita. Un lugar en constante cambio y movimiento al que todos nos sumimos sin apenas apreciarlo, aferrándonos a un suelo que nos mantenga quietos desde la apariencia de nuestra insignificancia.
Top 3 aanbevolen boeken van Elvira Navarro
Het eiland van konijnen
Dit boek vat een reeks verhalen samen die in wezen gericht zijn op het heden, maar tijdloos in hun presentatie van vervreemding, van dat briljante effect van grote veren die in staat zijn onze realiteit te ontdoen om het op een brutale, wrede, ware manier te kunnen observeren.
Want de werkelijkheid is gestructureerd volgens een imaginaire die altijd naar het subjectieve verwijst. En dat is waar de metaforen, allegorieën of fabels van de grote schrijvers uiteindelijk een gemeenschappelijke plek creëren, een soort limbo waar alle verbeelding toegang toe heeft om verontrustende indrukken te redden, uiteindelijk helder zodra het symbool op ons geweten ontploft en ons sprakeloos maakt.
De titel van het boek: Het eiland van de konijnen, komt van een van de verhalen tussen de fabel en de symboliek met verschillende interpretaties tussen de absurditeit van ons gedrag en onze neiging om problemen te vinden voor geweldige oplossingen. Maar alle andere opgeloste verhalen bedwelmen met die geur van zoet fatalisme van een fantastisch verhaal dat altijd wordt verteld in de cadans van een voortreffelijk muzikale decadentie, zoals gespeeld door enkele muzikanten van de Titanic die misschien de eersten waren die het schip verlieten ...
La perdición es una profecía que encaja perfectamente en un ambiente que se torna de repente tan fantasioso como inquietante. Personajes sometidos a cambios de plano inesperados, dimensiones desconocidas para sentimientos muy comunes. Almas que huyen de entre los huesos ante la tétrica visión de un mundo precipitado al abismo. Un collage narrativo donde el sinsentido es el más sorprendente pegamento. Un encolado narrativo que acaba por componer un lienzo que, visto desde lejos, ofrece una lúcida perspectiva de la más honda humanidad.
De arbeider
Als je er koud over nadenkt, is normaliteit een entelechie en alles wat excentriek is, kan een pathologische neiging zijn die de omstandigheden uiteindelijk zullen stigmatiseren. Over hoe je persoonlijke stappen naar de limiet van de pathologische ...
Esta novela, que confirma a Elvira Navarro como una de las voces más singulares de su generación, es quizá una de las pocas de la literatura española reciente que indaga en la patología mental, sin desligarla del contexto social en el que se produce.
Elisa redigeert boeken voor een grote uitgeverij die betalingen maandenlang uitstelt. Economische onzekerheid dwingt haar een flat te delen met een vreemde vrouw zonder verleden. Een verstikkende stilte over wat het werk en het leven van deze ongewone huurder betreft, leidt Elisa ertoe geobsedeerd te raken door te weten wie ze is. Haar vragen worden beantwoord door een reeks ficties waarmee haar kamergenoot elke mogelijkheid saboteert dat iemand haar ontmoet, althans dat gelooft Elisa, die niet begrijpt dat waanzin een plek is van waaruit ze zichzelf vrijwillig kan opbouwen.
Op deze pagina's verschijnt de ziekte als een teken van normaliteit. Na het lezen rijst de onvermijdelijke vraag of het in een scenario als het huidige, waar gemeenschappelijke projecten lijken te zijn verdwenen, mogelijk is om buiten het pathologische te leven en iets te vertellen dat geen pathologie is.
De stad in de winter
Clara, de hoofdpersoon, zet haar eerste stappen in het leven. In de klassieke verhalende imaginaire heeft de levensgebeurtenis zijn begin, zijn midden en zijn einde. Dit boek bevraagt en doorbreekt die reeks omdat het meisje of de adolescent de knopen, vallen en resultaten zo goed mogelijk opspoort, vindt en oplost. Ik zou niet durven zeggen dat we met een leerverhaal te maken hebben. Het is iets anders: de brute confrontatie met een leven dat haast lijkt te hebben om aanwezig te zijn.
Een bijna nuchter of streng geschrift, schijnbaar gelaten om een droge, sobere, wereldlijke pijn te verklaren, vrij van retorische ophef. Vier verhalende momenten die ons, zelfs zonder duidelijke concessie, hebben doen herinneren aan twee van de beste horrorverhalen in de Spaanse literatuur aller tijden: Mijn zus elba, door Cristina Fernández Cubas, en Er is altijd een hond op jacht, de Ignacio Martínez de Pisón (por cierto, si todavía no los han leído, no dejen de hacerlo). Estremece pensar que lo que nos cuenta este libro está pasando ahí, a nuestro lado, al otro lado de esa calle por la que paseamos tranquilamente.
