Ik heb altijd zulke avant-garde portretschrijvers gevonden zoals: Eloy Tizon die literatuur tot actie maken en op zichzelf pauzeren; vervreemding en ontdekking; observatie en dynamische vooruitgang. Altijd als complotten gebogen over de resterende waarheid die voor ons overblijft als een nauwkeurige uitkomst.
In mijn pogingen als schrijver, meer geneigd tot actie, avontuur, mysterie of wat dan ook de plot op een voor de hand liggende manier beweegt, stopte ik soms om te genieten van bepaalde momenten van creatieve verlichting. Vreemd genoeg was het niet toen de kernel vooruitging, maar toen je jezelf herschepte zonder de details nauwelijks te beseffen. Op zo'n manier dat het genieten van dat meer of minder penseel met de muzen zich uit in een balans tussen achtergrond en vorm, tussen beelden en betekenissen.
Natuurlijk, hier is een man niet meer dan een leerling, terwijl andere jongens houden van Milan Kundera o Jose Luis Sampedro Het zijn die virtuozen die in hun romans beweging en reflectie, passie en verhalende hook weten samen te vatten. Een voortreffelijke vorm van wonderbaarlijke ontmoeting tussen onze rede en onze verbeelding. Beide dansen in een elegante en gigantische kamer omringd door grote ramen, spiegels en glanzend klatergoud.
Misschien te rococo maar dat is het idee van wat de lezing van Tizón soms uitstraalt. En als deze begraven bedoeling eenmaal is ontdekt, is het moeilijk om literatuur weer als iets lineairs te begrijpen.
Top 3 aanbevolen boeken van Eloy Tizón
Gebed voor brandstichters
De uitdaging bij een verhalenbundel is om, indien mogelijk, te verbinden vanuit die ultieme betekenis die betekenis geeft aan het werk. Dit boek gaat nog verder en geeft betekenis aan de smeltkroes van zielen die er wonen, zo gescheiden als ze worden aangetrokken door de concentrische buitenkant van het bestaan. Om dit te bereiken zorgt Eloy Tizón ervoor dat de vorm meer bevat dan alleen de inhoud, dat de woorden meer overbrengen dan de zinnen, dat de woordspelletjes aan het begrip ontsnappen en emoties bereiken zonder ze te verwachten.
Zo kun je dit verhalenboek lezen dat klinkt als lyrische magie, een koorcompositie als een wereld gevangen in dwalende scenario’s die ons aanvallen vanuit de verrassing van een taal vol nieuwe beelden.
Als je Eloy Tizón leest, betreed je het beste hedendaagse Spaanse verhaal via de voordeur. Met dit uitgangspunt combineert Prayer for Pyromaniacs als geen ander boek van de auteur de ontdekking en openbaring van zijn unieke en onmiskenbare stijl met het doorbreken van wat vaststaat in het genre en het onderzoeken van andere principes.
Negen verhalen verweven door korte glimpen, door eeuwige afwezigheid, door dagelijkse ijver, door creatief zoeken, door het bewijs van het leven zelf van personages die wachten, van een mogelijke eigen herinnering en biografie en herkenbaar in een schrijven dat smeekbede en vuur is , in een literatuur die ons verbrandt. Het leven in de handen van Eloy Tizón.
Tuinen snelheid
Om het onderwerp een beetje te breken, kan worden gezegd dat er wijnen zijn die na verloop van tijd verouderen en literaire werken die in de loop der jaren wonderbaarlijk verjongen, met wat een veroordeling kan het zijn voor hun auteur, een moderne Dorian Gray.
Want juist dat zijn beelden, doeken, symbolen die steeds tijdlozer worden, alsof ze die conditie krijgen in de duurzaamheid van hun plots.
Verhalen die verband houden met onsterfelijkheid wanneer alles wordt teruggebracht tot een gebaar beschreven met de perfectie van het eeuwige; of een beweging die zo goed beschreven is als gecomponeerd in muzikale cadans van een pakkend en onvergetelijk ritme.
Personages die verscheurd worden tussen banaliteit en verwondering vormen het voorwendsel om een schrift vol smaken en geuren op te voeden. Daar waar het geheugen van elke persoon zijn tuinen uitvindt, sensaties ruilt, sterren in de schaduw, want in dit snelle en langzame boek zal de lezer geen andere snelheid vinden dan die die de tijd drijft, noch de reis moeilijker dan de terugkeer naar de bureaus .
labia
Alles wat we zijn, of in ieder geval wat we aan het worden zijn, nemen we op van anderen. Ons verlangen naar kennis, om nieuwe avonturen aan te gaan, is echt een intentie om anderen te worden, in al degenen die we ontmoeten. Het gaat erom te leren zijn hoe anderen leven om gedeeltelijk te ontsnappen aan ons onherstelbare einde. Want de eeuwigheid, zoals men goed ontdekt wanneer men wordt geconfronteerd met het mooiste gebaar dat hij ooit heeft gekend, is dat moment waarop we iemand anders in iemand ontdekken, het meest onverwachte.
Dit is een boek met stemmen, een polyfonie van stemmen die verhalen vertellen waardoor de jonge hoofdpersoon zal leren over het bestaan van een klein briefpapier in de buurt in Madrid in de jaren 70, gerund door drie "heel slimme" zussen, waarvan er één kalligrafie leert en vertelt een middeleeuws verhaal.
Daarnaast zal hij privé teken- en schilderlessen volgen die worden gegeven door professor Linaza, hij zal leren over de moeilijkheden die een schilder doormaakt in Parijs, het slachtoffer van een samenzwering van padvinders, en over de kleine Oscar, die niet kon opgroeien. Een spannend boek dat de auteur zeker vestigt als een van de meest persoonlijke en suggestieve stemmen in het huidige verhaal.
Andere aanbevolen boeken van Eloy Tizón
Verlichtingstechnieken
De sappigste verhalenbundels zijn die waarvan de nexus tangentieel ontstaat. Van het onzichtbare detail op het eerste gezicht, onder de nauwelijks waarneembare aanraking van het meest sibylline toeval maar dat uiteindelijk alles in het leven beweegt.
Wat is er echt gebeurd op het feest gisteravond? Was er een slachtoffer? Wat zit er in de doos die onze baas ons in het geheim geeft, met het verzoek om hem niet te openen, en waarin een opwinding, een minimale kreet wordt gedetecteerd? Wordt het een levend wezen of een uurwerkmechanisme? Wie is 'die andere persoon waar we niet in geïnteresseerd zijn', die meestal verschijnt in relaties die bijna altijd gehecht zijn aan de geliefde en van wie het onmogelijk is om zich te ontdoen? Van wat voor soort apocalyps vlucht die familie die de stad verlaat met hun kleren aan en uiteindelijk verdwaald in het bos dwaalt?
In al deze verhalen is er een keerzijde van schaduw, een hoekpunt van stilte, iets dat niet direct genoemd wordt, maar dat een uitnodiging aan de lezer is om zich onder te dompelen en deel te nemen aan de constructie van betekenis.
Zodat je ingrijpt in de vreemde normaliteit van deze tien dromen, en je een beetje duidelijkheid kunt vinden of een pen tegen ellende. Pagina's die schijnen met hun eigen licht. Verlichtingstechnieken.
