Als er iemand is die het schrijven met nauwgezette professionaliteit benadert, dan is het dat wel Donna Tartt. Sinds haar begin in het vertellen van verhalen, viel Donna op door haar geweldige kwaliteit die haar ertoe bracht om Pulitzerprijs in 2014, maar hun verhalen hebben een decennium rust nodig tussen de ene publicatie en de andere.
Dus, in de beroemde balans tussen inspiratie en zweten naar het bereiken van een werk, die Edison op 99% naar de meer fysiologische kant zette, Tartt vervult het uitgangspunt voor een kostbare literatuur waarin niets toegeeft aan improvisatie of wordt meegesleept door neerslag.
In deze creatieve modus operandi, Tartt lijkt benaderingen te delen met een Jeffrey Eugenides dat maakt ook zijn toewijding aan het schrijven van een activiteit die vrij is van externe opleggingen om uiteindelijk beide romans te schrijven die klassiekers van onze XNUMXe eeuw zullen zijn.
Hoe het ook zij, uit dit lange wachten kan men een voorliefde voor perfectionisme afleiden en een vertrouwen dat het verstrijken en het bezinken van de tijd elk van zijn romans verrijkt.
Het is in zicht als we kijken naar de bijna perfecte balans die zijn fictieboeken uiteindelijk innemen. Verhalen van mysteries of direct zwart, maar altijd geladen met iets meer, met transcendente elementen in een kritisch aspect.
Zonder elk van de als cast gevormde personages te vergeten, zijn ze in hun interventies eersteklas acteurs geworden, dankzij een perfecte schets in hun beschrijvingen en interventies.
Dit alles zonder een aspect te vergeten waarvan men zou kunnen denken dat deze auteur eronder zou kunnen lijden: natuurlijkheid. Die noodzakelijke waarheidsgetrouwheid in alles wat er gebeurt, in gedragingen en dialogen.
Dus, gezien zoveel werk dat zeer gewaardeerd wordt door de auteur, is het niet verwonderlijk dat hoge cadans in haar fictiepublicaties. Want ja, ondertussen Donna Tartt schrijft ook andere soorten non-fictieboeken. dat hoewel ze andere markten niet zo vlot bereiken, ze haar de kwaliteit van een groot schrijver op alle gebieden schenken.
Top 3 aanbevolen boeken van Donna Tartt
Het puttertje
Misschien denk je dat Donna Tartt niet streeft naar hoogdravende titels om romans te schrijven met zo'n lange looptijd. Maar het is al bekend dat synthese bijna altijd een deugd wordt.
In deze nieuwste roman van Donna duiken we in een van die werken die onoverkomelijk klinken. En wetende dat de auteur vastbesloten is om te verbeteren, kan het haar een paar decennia kosten om aan de volgende te beginnen.
Het meest fascinerende aan dit verhaal is de aanval van spanning en mysterie vanuit een praktisch existentialistisch perspectief. Het personage van Theo Decker leeft zijn laatste dagen opgesloten in een hotelkamer in Amsterdam, hoewel hij in werkelijkheid in een voorbijgaand moment leeft dat zich in zijn hersenen herhaalt zonder tekenen van een oplossing.
Toeval of misschien de samenzwering van het lot, bracht hem met zijn moeder op een onverwacht bezoek aan het Metropolitan Museum dat zijn leven voor altijd zou veranderen.
Degene die de bom heeft geplaatst, zou zich niet kunnen voorstellen dat Theo, de jongen, terloops de faciliteiten bezocht met zijn moeder, of misschien was alles in een script geplaatst. Tussen de vage grijze herinneringen aan stof en puin leidde de sinistere kans hem uiteindelijk op een vreemde missie rond een ring die een ander slachtoffer hem had gegeven.
Wat daarna gebeurt, wordt vervoegd tussen het enigma van de ring en de weg van de ondergang die wordt bewandeld door een Theo die zich het slachtoffer voelt van een macaber plan, van een zin die hem ervan weerhoudt te sterven.
Tenzij het uiteindelijk allemaal iets anders betekent. Omdat bij zoveel daaropvolgende gelegenheden, toen hij aan de dood grensde, de bittere smaak van hersenloos overleven hem was komen redden voor een vreemde missie.
Het geheim
De toewijding blijkt. Er zit niets anders op dan het al te herkennen in deze eerste roman die in 1992 verscheen, toen Donna nog geen dertig jaar oud was. En juist om deze reden, gezien het thema misschien klinkt het als een jeugdverhaal vanwege de ligging in een studentenomgeving, ontdekken we uiteindelijk een zwarte plot die veel andere sociale aspecten raakt.
De lezing van dit spannende plot wordt schrijnend in zijn dubbele aspect van thriller en kritiek op de elitaire cultuur die rijke jonge mensen een hoger niveau lijkt te schenken. Alles speelt zich af in een Universiteit van New England.
Dit is waar Richard Papen naartoe gaat, vanaf de westkust van het land. Eerst met tegenzin ontvangen door een groep van vijf vrienden, sluit hij zich uiteindelijk aan en deelt hij zijn specifieke ervaringen met hen. De kinderen worden geleid door een literatuurleraar die ervoor zorgt dat ze zich speciaal, anders, boven vele anderen voelen.
Overtuigd door die visie van zichzelf en overgegeven aan alcohol en drugs, bewandelen ze uiteindelijk de donkerste paden van hedonisme, nihilisme en het vreemde ingeprente supremacisme.
Totdat de schaduwen van hun acties hen bedekken met sinistere vooruitzichten op een storm. De dag waarop ze de gevolgen van hun buitensporige daden moeten dragen, zal hun grote geheim uiteindelijk hun ziel markeren naar de meest complete ondergang.
Kinderspel
Normaliteit is een tafelkleed waarop de zonden, schuldgevoelens en geheimen van elk gezin in een vreedzaam diner worden bedekt.
Dat idee komt naar voren in het geval van een familie als de Kleef. En jezelf martelen heeft geen zin. Toen Robin overleed, zat een deur voor altijd op slot. Die tijd was gesloten ten behoeve van het overleven. Maar het is al bekend dat kinderen gesloten deuren of geheimen niet begrijpen.
Voor Harriet is haar broer Robin slechts een vage herinnering, een geur, een band die verbroken werd toen ze nog een baby was. Maar op twaalfjarige leeftijd begint ze het gewicht van haar afwezigheid al te begrijpen en voor haar, bevrijd van elk soort filter, is het essentieel om naar de andere kant van die deur te gaan.
Met 12 jaar is alles een spel, zelfs de verkenning van de wereld in zijn zwartste aspect. Ze staat erop meer te weten te komen over de oorzaak van Robins dood, hangend aan een boom.
De visie van de familie die geforceerd en onwerkelijk blijft, waarin iedereen zijn verdriet verdraagt ​​​​in de richting van zelfvernietiging door te doen alsof desktopnormaliteit het plot met verdriet vult.
Maar Harriets jeugd gaat over het brengen van de gloed van de kindertijd, de onschuldige bedoeling om de waarheid te ontdekken. En wie weet? Soms kan de visie van de kindertijd veel dingen ophelderen die destijds over het hoofd werden gezien.
