"Zeven wetenschappen" worden in deze contreien niet zonder een zeker vleugje sarcasme genoemd. Jongens zoals Boris Vian Ze zijn een van degenen die alle stijlen benaderen en opvallen in elk van hen. In het geval van Vian was er geen culturele of zelfs maar sociologische ruimte waarin hij niet die stempel kon drukken die sommigen boeide en de vijandigheid opwekte van degenen die nooit van zijn vindingrijkheid konden dromen.
En dat, misschien om minder bekwame makers niet te overweldigen en ook vanwege een zekere bescheidenheid tegenover de avant-garde en durf van zijn romans, deze Franse schrijver ook ondertekende met pseudoniemen of heteroniemen, die bijna altijd gekmakende anagrammen vormden.
Diep van binnen blonk Vian enorm uit in zowel muziek als literatuur. En net als een goede schepper die in een open graf wordt gegooid om nieuwe paden te verkennen zonder terugkeer, werd hij soms belasterd, om pas dat aura van mythe te bereiken toen hij het toneel en het intense script van zijn leven dat te vroeg een einde maakte, verliet.
Het is misschien gewaagd om het te vergelijken met Marcel Proust. Maar de waarheid is dat we in de alomtegenwoordige aard van het eerste genie, toen hij zijn moderne existentiële heldendichten vertelde, ook een Vian vinden patafysisch. Een Vian die in zijn autobiografische deel ook put uit die universele visie op het subjectieve bestaan, met de grootste claim van het impressionisme tot een verhaal gemaakt.
bitter als Cioran, met die oneirische en vreemd sombere fantasie van Kafka. Boris Vian nam geen blad voor de mond als het erom ging alles met de nodige venijn te bespatten. Degene die uitgaat van de waarheid als het enige narratieve motief, vermomd als wat hij op het podium speelt maar toch waar is.
Boris Vian's top 3 aanbevolen romans
het rode gras
Niets beter dan luisteren naar de motieven van de maker om te doen wat hij deed, om te schrijven wat hij schreef. En het is altijd beter om het te doen als je al met pensioen bent, in die meer contemplatieve fase van een hectisch leven waarin je jezelf analyseert met de verzachte impulsen van een achtergebleven jeugd.
Met de gekwelde creatieve toekomst van Vian mythologiseert dit boek hem nog meer. Het is niet zo dat hij het goedmaakt of capituleert voor wat hij was en wat hij deed. Een autobiografie is echter altijd een rechtvaardiging die zelden de moeite waard is om naar te luisteren, behalve als deze afkomstig is van een genie. Maar het luisteren naar de redenen van Vian gaat natuurlijk niet over het zitten voor het vuur terwijl grootvader verhalen vertelt. Hier leidt de auteur ons door zijn eigen konijnenhol om terug te keren naar werelden die zijn blootgesteld aan excessen van licht en ijzige schaduwen.
De ingenieur Wolf en zijn assistent, de monteur lazuli, ze bouwen een tijdmachine waarmee Wolf van plan is, door terug te keren naar zijn jeugd, alle fouten en alle obsessies op te roepen die hem toen hadden geplaagd. Alleen door die schaduwen uit te drijven, zal hij, gelooft hij, het vermogen kunnen herstellen om te genieten van de vluchtige momenten van geluk die het leven hem biedt. Maar we weten allemaal dat de inquisiteurs dergelijke brutaliteit niet accepteren en wie weet of Wolf Je zult ze kunnen overwinnen...
Dit is misschien wel de meest intieme en minst burleske roman van Vian, en veel van de situaties verwijzen ongetwijfeld naar zijn persoonlijke leven. Tot de tederheid die dit verhaal inspireert, zowel pijnlijk als zielig, Vian hij kan niet nalaten om, zoals altijd in al zijn werk, de overvloeiende fantasie en lucide onbeschaamdheid toe te voegen die karakters en verhalen die magische en aanstekelijke vitaliteit geeft die zijn lezers van gisteren en vandaag, meer dan onvoorwaardelijke verslaafden, van begin tot eind boeit. .
Het schuim van de dagen
Begreep de schoonheid van het vergankelijke als het enige dat overblijft onder a Kunderistische visie van het leven kan liefde alleen eindigen als martelaar in haar aanhoudende aanwezigheid of in haar wanhopige romantische afwezigheid.
Als de truc eenmaal ontdekt is, blijft alleen de meest grimmige humor over; de hilarische zucht van iemand die de grote trompe l'oeil ontdekt; nihilisme en de komische herziening van alles als de enige uitweg. Desondanks distilleren er in de magische helderheid van elke transcendente ontdekking nieuwe bedwelmende emoties van de tragedie van de leegte. Boris Vian heeft bij deze gelegenheid de leiding, in een van zijn meest briljante composities, om ons een liefdesverhaal voor te stellen met een vleugje surrealisme, psychedelische kleuren en gekmakende fantasieën.
Bijna twintig jaar na de dood van de auteur werd het een van de "bestsellers" van de Franse literatuur. De feestelijke toon, de fantasie van verbale spelletjes, de creatie van een fantastisch en ongewoon universum zijn de instrumenten die op een bitterzoete toon een tragedie van de meest verfijnde eenvoud vertellen, een drama waarin de personages onschuldige slachtoffers zijn van de meest meedogenloze en blinde fataliteit.
de hartenbreker
Er zijn mensen die harten breken en degenen die ze eruit rukken op de wildste manier ooit gezien. Alles begrijpen, van de metaforische idealisering van het hart als de motor van emoties, passies en andere primaire sensaties.
Op de een of andere manier komt er een tijd dat we allemaal ontmoedigd door de wereld dwalen. Niemand verliest zijn hart in de kindertijd, omdat niemand het kan breken en niemand het van ons kan afrukken. Het hart van kinderen behoort tot hun fantasieën, tot hun geheime werelden. Als je het geluk hebt dat je het daar hebt begraven, in het pre-maturity-paradijs, zal niemand je ooit meer zonder kunnen laten. De onvergetelijke karakters van Joël en Citroën zijn door Boris Vian gecreëerd, afgestemd op het schokkende delirium waarin hij gelooft ze leiden meestal aan de ene kant door moederlijke overheersing en aan de andere kant door het onvermijdelijke conflict tussen het autonome, geheime leven van de kindertijd en de tirannie van het gezin en de sociale druk.
Hij gebruikt ook de sinistere Jacquemort, een psychoanalyticus op zoek naar patiënten, om zowel de gekke wereld van de zogenaamde geestelijke en psychoanalyse als het in die jaren zo in zwang zijnde existentialistische gedrag te hekelen. Het is precies in de cyclus van romans geschreven tussen 1947 en 1953, waartoe The Heartbreaker behoort, dat Vian zich lijkt te hebben gevestigd in een universum dat eindelijk het zijne is, in een wereld van poëtische fabels vol fantasie, maar ook spanning. en geweld, waarbij de ervaring van kinderen de waarden van volwassenen uitdaagt.
1 reactie op “Ontdek de 3 beste boeken van Boris Vian”