Satirisch tot op het punt van misvorming, met die bittere nasmaak in de mond die overblijft na de vreemde zoetheid van literaire wraak. Een wraak op het leven, volwassenheid of wat het ook raakt dat enige wrok oproept. Zoiets als dit is een Antonio Ortuño die altijd het leven schenkt aan romans of verhalen vol leven die breken tussen stromen en bloed.
Ortuño is een creatieve geest die bezeten is door een mix van Foster Wallace, Cioran y Bukowski met zes handen romans van bijzondere spanning schrijven. Of misschien niet. Misschien vinden we herinneringen aan sommigen of anderen, afhankelijk van de eigen evocaties van de lezer. Want niets menselijks is ons vreemd en wellicht zijn alle romans hetzelfde, verteld vanuit een ander perspectief. Het belangrijkste is wat er uiteindelijk naar voren komt: de figuur van de overtuigende verteller die op authentieke wijze de identiteit van de personages, scènes, plots en beschrijvingen van het zichtbare en ongrijpbare verspreidt.
Zo ontdekken we de schrijver zonder complexen die weet dat schrijven nooit een daad van lauwheid of overgave kan zijn. Schrijven is in jezelf duiken in de zorgen die via een zinkgat aan het bewustzijn probeerden te ontsnappen. Gered dus, van de meest ongewone ontsnapping, bereiken alle ideeën ons uiteindelijk in de diepten die harmonie nodig hebben om wat licht te zien.
Top 3 aanbevolen romans van Antonio Ortuño
Olinka
Verbrand, getekend door het lot. Geen enkele andere verliezer is zo verliezer als degenen die al terug zijn uit de hel, met een visum zonder gaten om hoop of minimale vrede te markeren. Net als de vos die door de bossen zwerft op zoek naar een prooi, kan de mens zich ook in de schaduw van zichzelf verstoppen, op de loer liggend om het uiterste van het kwaad uit te lokken, dat van ongebreidelde wraak of onnodige schade.
Na vijftien jaar opsluiting verlaat Aurelio Blanco de gevangenis waar hij werd beschuldigd van fraude in Olinka, een luxe ontwikkeling gebouwd dankzij duistere bedrijven en onteigening van gemeenschappelijke gronden. Uit loyaliteit aan de Flores, zijn schoonouders, nam Blanco de schuld op zich met de belofte dat hij spoedig zou vertrekken, maar werd aan zijn lot overgelaten. Nu, in vrijheid, wil hij terugkrijgen wat hem is afgenomen: een huis, een dochter, een leven.
Olinka is een thriller dat begint met wraakzucht in de Mexicaanse stad Guadalajara, hoofdstad en witwasparadijs. De constructie van een utopische urbanisatie voor wetenschappers en kunstenaars dient als achtergrond om een realiteit bloot te leggen waarin corruptie heerst. Antonio Ortuño onderzoekt in deze roman een onstuitbaar probleem: gentrificatie en de rol van zwart geld daarin. En hij doet het met een onverzoenlijke diaprosa, die elk personage ontdoet en de chaos van hedendaagse steden ontleedt.
Minions
Als je van plan bent de lezer te bereiken zoals Tyson deed met zijn directe tegen de kaak, niets beter dan het verhaal. Wanneer de synthese gezegend wordt door inspiratie, is het resultaat een optelsom van dit soort verhalen. Er worden maar weinig verhalenbundels geboren als kinderen van hetzelfde nest. De verhalen komen in delen, wachtend op hun moment. Alles wordt uiteindelijk logisch als de kleine verhalen samenkomen. En dan lijkt de creatie toch wel een onverwacht, perfect gecomponeerd mozaïek. Toen het tot voor kort enigszins werd opgedeeld in onsamenhangende stukjes tijd.
Zoek niet naar Disney-verhalen of morele fabels op deze pagina's. Ze zijn zojuist op de kracht en kracht van de beste Mexicaanse literatuur gestuit. Antonio Ortuño laveert in zijn wildste boek tussen satire en ironie en dwingt ons te kijken naar de dubbele toestand van slachtoffers en daders die we op ons voorhoofd hebben getekend. Soms onderdrukken ze ons en andere keren onderdrukken we in het spel van relaties en de amoraliteit van macht. Alle volgelingen: de baas, de broer, de politieagent, de moordenaar, zo niet jezelf. We zijn meesters, we zijn slaven en we delen het voortbestaan en de ondergang van deze personages, die ons walgen, angst aanjagen of alarmeren in dezelfde mate dat we onszelf in hen herkennen.
De vage ambitie
Iedere schrijver schrijft wel eens over schrijven. Het beste is wanneer dit gebeurt als een fictie waarbij de alwetende verteller uiteindelijk vast komt te zitten, opgesloten in het verhaal dat hij wilde vertellen. Noem het metalliteratuur, noem het sciencefiction. Hij kijkt je aan met het gebaar van de figuur in het schilderij. Totdat hij iets zegt en je uitlegt wat leven om het verhaal te vertellen inhoudt.
Antonio Ortuño ontdoet literaire autofictie van loomheid en laat het koken met tragedie, ironie en vitaliteit. De hoofdpersoon van deze met elkaar verweven verhalen is 'een schrijver van in de veertig, Arturo Murray'. vechten en overleven tussen de familiecatastrofe van het verleden en een grotesk heden, opgebouwd met slechte recensies, lege interviews, halfgevulde presentaties, een bankrekening in steeds rodere cijfers...
Maar door de zes verhalen in dit boek roept Murray, als een met sarcasme en diepe dramatische overtuiging bewapende Falstaff, een leger van heroïsche herinneringen, een aangrijpende scherpte en een diepe schok bij verlies ter verdediging op. En vooral de schaduw van een vervagende moeder en haar kamikaze-overtuiging om te schrijven, altijd en tegen elke prijs te schrijven.
