Om naar deze ruimte te hebben gebracht Inclán-vallei en niet hetzelfde doen met buero vallejo Het was een zonde in afwachting van verzoening in deze blog. Omdat ze allebei die praktisch romanistische toneelschrijvers zijn. Auteurs wier werken ons vanaf het podium fascineren, maar die ook veel van hun magie behouden als ze worden gelezen.. En dat is ongetwijfeld vooral te danken aan de grote literaire kwaliteit. Want dan is er nog de stijl van elk, hun meer bohemien of meer realistische bijdrage. Maar dat is nu al een kwestie van de nodige diversiteit en de trends van elk tijdperk.
Wat de synergie tussen de twee betreft, lijkt het alsof een soort toeval een onverwachte verandering veroorzaakte van het eerste genie naar het tweede. Toen Vallé Inclán stierf, in '36, was Buero Vallejo niet eens een schaduw van de schrijver die hij was. Door de burgeroorlog kwam er uiteindelijk een sublimatieproces tot stand dat, in de schaduw van de tragedie van het tijdperk van elke auteur, de beste intrahistorische kroniek van de voor- en naoorlogse situatie kon weerspiegelen.
Met een bibliografie die zo uitgebreid is als die van zijn voorganger die al werd genoemd, heeft Buero Vallejo een flink aantal essentiële werken om te lezen die verder gaan dan zijn dramaturgische perspectief en andere werken die al meer beperkt zijn tot zijn plezier van de theatralisering. We gaan daarheen met mijn indrukken van het beste van de onmetelijke Antonio Buero Vallejo.
Top 3 aanbevolen boeken van Antonio Buero Vallejo
Geschiedenis van een ladder
Trap. Waar elke buurman het geluid van zijn stappen evenaart, ook zijn verdriet. Het naoorlogse costumbrismo in Spanje is een mix tussen een kubisme waarin alles uiteenvalt en een soort dwaze trots van een natie waar morele normen opnieuw lijken op te duiken als een opgelegde horizon waartegen iedereen zich onderwerpt om uiteindelijk ellende te internaliseren als natuurlijke processen richting een glorieuze toekomst.
Maar de tijd verstrijkt en daarmee verschuift het leven voor de inwoners van deze gemeenschap. Dat verstrijken van de tijd is prachtig vastgelegd in de veronderstelling van een nederlaag en de enige mogelijke focus van verbetering bij sommige kinderen, met de laatste wrok dat er zeker niets wordt gedaan (en dat kan ook niet) om ruimte voor hoop te laten.
Een toneelstuk met drie presentatiedaden, midden en slot, waarin het gevoel van een zelf toegebrachte tragedie ons naar een diepgaand existentialisme leidt. De dromen van deze ongelukkige mensen zijn zo groot als hun heden bitter is. Hoop lijkt niet de oplossing voor het plot van de actie, totdat uiteindelijk gevoelens van laatste hoop opduiken in het licht van een realiteit die vastbesloten is elke pretentie van een ander ideaal dan louter overleven te vernietigen.
De Stichting
Het meest verrassende werk in de bibliografie van Buero Vallejo. Hoewel het verhaal van een trap wellicht verder reikt vanwege de locatie gericht op de gevolgen van de oorlog en het al lang aanslepende Franco-regime zonder enig teken van een oplossing, is de stichting in strikt narratieve termen veel interessanter vanwege haar caleidoscopische spel. een soort verwarring waarin we ons bewegen terwijl we wachten op het uiteindelijke beeld van een realiteit die lijkt te ontglippen.
De stichting is een van de werken van Buero Vallejo die meer succes hebben geboekt bij het publiek en de critici, zowel vanwege het drama van het plot als vanwege de nieuwheid van de gebruikte technische procedures. Gepresenteerd als een fabel, presenteert het de lezer-kijker een botsing tussen realiteit en fictie, die geleidelijk wordt opgelost ten gunste van de waarheid.
Wanneer we, geïdentificeerd met de hoofdpersoon van het werk, geloven dat we comfortabel in een Stichting zijn geïnstalleerd, ontdekken we dat we in een gevangenis zitten. Het is de weerspiegeling van onze wereld en onze samenleving.
Vandaag is het feest, Het dakraam
Dit deel brengt twee werken samen uit verschillende decennia, maar verbonden door dezelfde contrasten van de meest typische karakters van Buero Vallejo, die lagere klasse van het naoorlogse Spanje, gevoed door de meeste van een soms Cainite mensen, altijd ondeugend en wachtend op hun kans om te ontsnappen ellende.
Antonio Buero Vallejo wijst vanaf zijn eerste theoretische teksten op de verplichting van de maker om manieren te zoeken om zich uit te drukken in een samenleving die wordt geschonden door censuur. Zijn theaterpremières hadden soms een politieke dimensie, aangezien ze een vorm van burgerlijk verzet en ethische bevestiging vormden, in een dictatuur die andere uitingen van vrijheid niet toestond.
In "Today is a party" is er een sterke sociale intentie: een groep typische personages uit de lagere middenklasse wordt gepresenteerd in een omgeving die tot op zekere hoogte hun ondergeschikte positie bepaalt. Ze laten zelf de problemen zien die hen kwellen, verergerd door de toestand van de wereld om hen heen, de mogelijke kleine oplossingen en hun specifieke dromen. In "El skylight" verwijst de broederlijke rivaliteit onmiddellijk naar de rivaliteit die plaatsvond in de burgeroorlog en de daaropvolgende moeilijke coëxistentie, met speciaal reliëf door de figuur van El padre.
