Schrijver zijn en Iers zijn betekent de erfenis van transcendente verhalen vertellen in welk genre je je uiteindelijk ook overgeeft. Maar Anne Enright gaat de uitdaging aan vanuit de natuurlijkheid van iemand die al persoonlijke bagage en verhalende motivatie heeft om zich te verdiepen in dat meer waarin ze sindsdien zijn ondergedompeld James Joyce omhoog john banville.
Het resultaat is die intensiteit die op elke scène wordt geprojecteerd. A mengeling van succesvol tragisch bedrog en een constant vitaal dilemma voor sommige personages die overreden worden door hun verleden. Of, in een ander geval, aangevallen door geesten die altijd schulden hebben en door de scènes zweven waarin de hoofdrolspelers bewegen, alsof ze het geluid van planken onder hun voeten hebben.
Misschien is het iets van die intensiteit dat regelmaat in zijn publicaties in de weg staat. Je moet ervan overtuigd zijn dat je het geschikte verhaal hebt waarop je die stortvloed van grove oprechtheid kunt gieten, gebukt onder geuren van schuldgevoelens, van hartstochten die branden op de sintels van de herinnering; of sinistere schaduwen die onmogelijk volledig te verwijderen zijn...
Top 3 aanbevolen Anne Enright-romans
actrice
We kunnen overdreven reageren, vooral als we liegen. Histrionics zou dan de verdediging zijn die we nog hebben om de aandacht af te leiden van onze ellende op het toneel van het leven. Overeenkomsten zoals deze verschijnen voor ons als we Katherine beschouwen door de ogen van haar dochter Norah, een dochter die bereid is alles over haar verafgoodde moeder te onthullen.
Wat acteren betreft, kan een actrice als de grote Katherine O'Dell het zonder twijfel onder alle omstandigheden voor elkaar krijgen. Ze was in staat om de meest verfijnde interpretatie in werkelijkheid te leiden met de absolute solvabiliteit van een paar geschikte tranen of wat ze ook moet bijdragen met haar kameleontische interpretatieve deugden. Maar zoals Dorian Gray zelf heel goed wist, is het portret van jezelf er altijd, wachtend op ons om terug te keren om het op de oude zolder te bezoeken.
Bij deze gelegenheid is het, zoals ik al zei, de dochter die het portret afstoft en terugvindt wat haar moeder van zichzelf zag als de grote geheimen opgestapeld met de stank van de dood en de morele ellende, niet alleen van haar maar van alles om haar heen omringt.
De vergadering
Het vreemde moment van een wake heeft een eindeloos literair sap. Het zal een kwestie zijn van de onmogelijke balans tussen zij die vertrekken en zij die blijven, de scheiding van twee werelden, het tranendal waarin zij die nog een woord hebben en dus literatuur en de hemel waar weinig meer over is om verder te vertellen vreugde en glorie...
Op dat startpunt (nooit beter gezegd) de plot van Vijf uur met Mario, en ook hier de uitgang van de scène van een acteur die we niet kennen, sporen alles na wat toch een stempel heeft gedrukt op mensen en zelfs objecten, met die niet-vervagende geur van herinneringen op elke plek waar hij was voor degenen die blijven en van onschatbare waarde voor degenen wie hebben ze niet ontmoet de overledene.
Deze roman vertelt de duistere geschiedenis van de Hegarty-clan. Wanneer de negen leden in Dublin samenkomen voor de wake van hun broer Liam, lijkt alles erop te wijzen dat drank niet de enige doodsoorzaak was. Er gebeurde iets met hem als kind in het huis van zijn grootmoeder, in de winter van 1968. Iets dat zijn zus Verónica altijd wist, maar tot nu toe nooit durfde toe te geven... Een roman over herinnering en verlangen, over het lot op ons lichaam geschreven.
Het pad van de Madigans
Elke familietak is hetzelfde pad. Elke som van lotsbestemmingen die vanuit de persoonlijke wil van elke persoon worden ondernomen, verwatert uiteindelijk tot een enkele tak die rechtstreeks afstamt van een oorspronkelijk punt dat zich rond een herinnering verzamelt. Het keerpunt waarop elke persoon naar zijn of haar specifieke claim marcheert, verjongt en herstelt het idee om erbij te horen, wanneer soms het pad verloren lijkt of de weddenschap verslagen.
Zoveel als niets van het materiaal of enige plaats wordt gemaakt, zijn zij dat uitgangspunt. Alles is de herinnering aan een aanraking, een gemeenschappelijk gezien landschap. Niets dat overblijft, niets tastbaars bezet dat moment dat alles blijft verbinden...
De vier kinderen van Rosaleen Madigan hebben hun geboorteplaats aan de Ierse Atlantische kust allang verlaten om een leven na te streven waarvan ze nooit hadden kunnen dromen, in Dublin, New York of Segou. Nu hun moeder, een vrouw die even moeilijk als fascinerend is, heeft besloten het ouderlijk huis te verkopen en de erfenis te verdelen, keren Dan, Constance, Emmet en Hanna terug naar hun oude huis om daar hun laatste kerst door te brengen, met het onontkoombare gevoel dat hun jeugd en hun geschiedenis staan op het punt voor altijd te verdwijnen...
Er zijn maar weinig schrijvers die, zoals Anne Enright, de taal zoveel spanning en schittering weten te geven, dat ze kunnen laten zien hoe de levens van hun hoofdrolspelers in duizend stukjes uiteenspatten en vervolgens weer versmelten tot een perfect kristal. Of in de woorden van de auteur zelf: «Als ik naar mensen kijk, vraag ik me af of ze naar huis terugkeren of weglopen van hun dierbaren. Er is geen ander soort reis. En ik denk dat we een merkwaardige klasse vluchtelingen zijn: we ontsnappen aan ons eigen bloed of we gaan ernaartoe ».
