De 3 beste boeken van Ángel Gil Cheza

Op dezelfde manier dat het presenteren van twee achternamen aan voetbalscheidsrechters een ik weet niet wat gezag geeft, de Spaans zwart geslacht het lijkt voorouderlijk gebruik en gewoonten te herstellen. Want net als voorheen waren ze Manuel Vázquez Montalbán o Francisco González Ledesma, komen we nu nieuwe geweldige referenties tegen met dubbele achternamen zoals Juan Gomez Jurado, Cesar Perez Gellida y Angel Gil Cheza.

Misschien is het een daad van eerbied jegens die anderen die voor het eerst het duistere politiegenre verkennen, met zijn beginnende Iberische criminele scenario's; of met zijn krachtige en ingewikkelde mysteries gered uit de afgronden van de ziel. Of zonder verder oponthoud kan het zijn dat de gemeenschappelijkheid van de eerste achternaam een ​​onderscheidende versterking in de tweede vereist.

Natuurlijk, vele andere grote huidige auteurs van de hybride die al de politiethriller is, zoals Javier Castillo, Dolores Redondo trek deze bron niet.

Het punt is dat we vandaag hier zijn om de denkbeeldig, de scenografie en de plot van een Ángel Gil Cheza die niet stopt met groeien en volgers krijgt met zijn romans die het sinistere oproepen in plaats van het te stellen, met huiveringwekkende elegantie, navigerend door de oceanen van het kwaad met de schijn van een actuele odyssee.

Top 3 aanbevolen boeken van Ángel Gil Cheza

Herfst weg van het nest

Er was een punt van grotere duisternis in de eerste romans van het noir-genre. Het komt erop neer dat ik eerder Vázquez Montalbán of González Ledesma heb genoemd om die geur van ruwe nederlaag van klassieke helden of goede politieagenten terug te krijgen in een wereld die altijd bezaaid is met corruptie en belangen.

Bij deze gelegenheid gaat het voor deze roman niet om hetzelfde, maar om een ​​evolutie ten kwade, zoals dat met al het slechte gebeurt. Misschien gaat het daarover, dat hoe meer we als samenleving delegeren, hoe meer we erop staan ​​onszelf te vermommen als filantropen vol goede bedoelingen en ad hoc-regels waarvan uiteindelijk alleen de gebruikelijke profiteren. Onder misdaad als het ergste gevolg van elke egoïstische, geïnteresseerde of psychopathische neiging van de mens, is het altijd magnetisch om de oorzaken te ontdekken die ons verenigen in wat in wezen menselijk is, overgegeven aan angsten, schuldgevoelens en andere offers aan het macabere.

Het lot verenigt Ivet, een politieagent die betrokken raakt bij verschillende moorden die verband houden met het alledaagse tot misschien wel het essentiële, met Edgar, een journalist die zich inzet voor de waardigheid van zijn beroep wanneer traagheid en duizeligheid in de richting van het tegenovergestelde gaan. Aan de andere kant van beide, een grove crimineel die vastbesloten is om net zo kwetsbaar over te komen als een grote moordenaar. In dit geval kan alles gebeuren, van bloedschulden tot tegenslagen die waanzin worden. Door de onvoorziene gebeurtenis bevinden Ivet en Edgar zich midden in het oog van de orkaan, waar alles wordt waargenomen met de rust en stilte voorafgaand aan de meest complete fataliteit.

Herfst weg van het nest

De man die de fietsen repareerde

Een titel die doet denken aan een verhaal. Een groot succes voor de heerlijke combinatie die ons in dit perceel wordt gepresenteerd. Want Gil Cheza is erin geslaagd een perfecte mix te maken naar het bitterzoete, met het tragikomische in zijn meest precieze zin van ambivalentie.

Het is duidelijk dat de hoofdpersoon van dit complot de afwezige is, de overledene. En in zijn postume compositie, in zijn nalatenschap, heeft de auteur kunnen afstemmen op een vreemd verlangen naar onsterfelijkheid in ieder van ons. Waar we op elk moment van ons leven van houden, de achterstallige scenario's die we soms tegenkomen tussen dromen of wandelingen door. De mensen die ons ooit misschien nog herinneren...

Het was mooi zolang het duurde, zoals op verschillende momenten in de roman kan worden geraden, maar het gaat er niet om te bedenken dat wat mooi is altijd mooi moet zijn, want het belangrijkste is dat het zo was in zijn vergankelijkheid, zodat het nooit houdt op zo te zijn. Het punt is dat er de drie vrouwen in het leven van de hoofdpersoon zijn. Het zijn de drie grote liefdes. Met één werd hij eeuwig in de tweede, zijn dochter. En met de ander genoot hij gewoon van die schoonheid van het vluchtige. Misschien dacht hij dat hij het toneel van de reünie kon zien.

Het punt is dat zonder een erfenis die aantrekkelijk genoeg is voor hen allemaal, het toeval nooit zou zijn gebeurd. Dus het plan is goed geschetst, zodat er geen mislukking is. Vanaf dat moment alle liefde van een man die niet meer samenwoont in hetzelfde huis met uitzicht op de zee, waar de man met het meeste geduld ter wereld de fietsen repareerde zodat ze nooit zouden stoppen met de trapfrequentie van hun trappen.

De man die de fietsen repareerde

Vissen in het gras

Duik in het zwarte genre en durf opnieuw te componeren of te herstructureren zoals hij deed Joël Dicker in zijn wereldwijde start als bestseller.

Dat is een beetje van wat er wordt ontdekt in deze roman die verschillende focussen combineert op de psychedelica van een lezer die tussen flitsen gevangen zit. Want het verleden is ook een haak in deze plot, zonder twijfel. Maar het belangrijkste is hoe dit onopgeloste kwaad uit een verre tijd ons door een fascinerende hedendaagse Vila-Real leidt, op mysterieuze wijze gebouwd boven zijn diepe grotten waarin zielen, schuld en verdriet voor oude misdaden lijken te zijn geparkeerd, weergalmd door de galerijen tussen andere mythen en legendes van die zwarte onderwereld die contrasteert met het warme licht van de Middellandse Zee.

Miquel Ortells en Ainara Arza, verenigd door die toevalligheden die uiteindelijk onontkoombare draden van het lot worden. Van het onderzoek naar de dood van jonge vrouwen die bijna niemand zich wil herinneren, tot het schrijven van een hangende roman door de perikelen van een vrouwenvoetbal. Al die ongelijksoortige focussen die de auteur hanteert en beweegt, bedriegt de lezer en presenteert ze met ongelijksoortige vertakkingen die echter geworteld zijn in dezelfde ideeën, in elementaire noties over leven, dood en liefde.

Vissen in het gras
5 / 5 - (12 stemmen)

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.