Een Ierse schrijver zijn, heeft een extra schuld te danken aan nostalgie en colum mccann hij weet. Het is zoiets als het dwingende gevoel van alles. Sensatie of perceptie van het vluchtige als het lot van de Ierse ziel. Van Oscar Wilde omhoog Samuel Beckett, wordt een onontkoombare neiging tot het tragikomische van de tijd, geüpload naar het toneel van het leven, herhaald in Iers proza.
Dit is hoe de dingen gebeuren voor de mensen van Ierland, of dit is tenminste hoe de grote verhalenvertellers van het eiland ons leren. Met je aangeboren bagage, Colum McCann verft die levendige en intense kleuren de gevoelens van slecht leven de tegenstellingen, de verliezen, de afwezigheden en de tijd om te leven na het gevoel dat er geen tijd meer zou moeten zijn.
Het fatalisme, de tegenspoed en het ongeluk van Colums personages zijn lessen voor de lezers. De personages geladen met hun kettingen naar het spookachtige gevoel van overleven beginnen met het voordeel dat ze weten dat alles trompe l'oeil is dat gemakkelijk te verwijderen is van een klap van ongeluk.
En uiteindelijk blijft er, hoe vreemd het ook mag lijken, het gelach, het wanhopige leven, het vastberaden uiterste, alle grijze uren overtroffen. Wanneer de mist van de Ierse dichter die romanschrijver is geworden, erin slaagt boven die waas vol koude existentiële vochtigheid uit te stijgen, wordt de grootsheid van elke tragikomedie die leeft met de exclusiviteit van het onherhaalbare opgevangen.
Colum McCann's Top 3 aanbevolen romans
Dertien manieren om te kijken
Een verhaal opgedeeld in duizend stukjes. Die van de personages die de ziel van de lezer doorkruisen met hun specifieke afdruk, met hun passage door de wereld op momenten waarop hun leven finalistische wegen inslaat, bittere aspecten, ijzige aanrakingen of staten die grenzen aan wanhoop.
Het meest opmerkelijke aan dit werk is zijn vermogen om ons te doordringen van snelle verhalen, nauwelijks geschetst, maar misschien om die reden magisch dichtbij. De karakterisering van een personage is een moment van magische neutraliteit waar mimicry gemakkelijker wordt. De auteur Colum McCan weet hoe hij gebruik kan maken van deze schets van zielen om ons te laten voelen in hun lot, van hun eerste profielen van gevoelens, van hun diepste verlangens zonder te rechtvaardigen in grote ontwikkelingen of eerdere plots.
Een soort rauwe lezing, een benadering van de verschillende protagonisten van dit mozaïek van levens op een gewelddadige en directe manier, als authentieke bezittingen van onze lezende ogen op de gedachten van degenen die ons uitnodigen om ze te leven.
Het enige dat we over hen moeten weten, is dat ze iets te vertellen hebben, ook al onthullen ze het helemaal niet. En dat we waarschijnlijk met meer tijd en meer ontwikkeling dat niveau van diepte zouden kunnen bereiken waaraan we gewend zijn als we een roman lezen. Maar Colum heeft het niet nodig gevonden, waarom zou je uitleggen wat ze zijn als we ervoor kunnen zorgen dat ze de personages worden die we denken dat ze zijn?
Een interessant boek om te delen in een boekenclub. Een uitnodiging tot de fantasie van aanname, vervolging en de implantatie van motieven zodat deze personages bewegen terwijl ze bewegen en wat er met hen gebeurt.
Suggestieve en suggestieve literatuur is welkom, de uitnodiging van de schrijver om de scènes te vullen met de ziel van personages die zijn gebouwd om anders te leven in elk van degenen die het ene woord na het andere beginnen te ketenen.
transatlantisch
In het licht van de vooruitgang van de XNUMXe eeuw lijkt de vorige eeuw ons de laatste kans om een wereld te ontdekken die eindelijk klein, beperkt, zelfs bedreigend is geworden...
Daarom krijgt deze roman toch een grotere melancholische toets, zelfs boven de bedoeling uit. Want de sprong tussen heden en verleden nodigt uit om te verlangen naar een mogelijkheid om de tijd op te schorten en terug te keren naar die momenten waarin er nog ruimte was voor avontuur als symbool van leven en ontdekking.
1919 Twee jonge piloten verbazen de wereld door de eerste non-stop transatlantische vlucht van Newfoundland in Canada naar Ierland te maken. In het vliegtuig reist een brief ondertekend door verslaggever Emily Ehrlich, een brief die bijna een eeuw nodig heeft om te openen en waarvan de woorden het lot van vier generaties vrouwen bevatten.
Colum McCann heeft een duizelingwekkend fresco van drie eeuwen geschreven, een literair hoogstandje dat laat zien hoe moed en hoop van generatie op generatie kunnen worden doorgegeven en de tand des tijds kunnen doorstaan.
Moge de uitgestrekte wereld blijven draaien
Je kunt zoeken naar de artistieke symboliek, de dimensie voorbij de actie. Het punt is dat Philippe Petit de Twin Towers overstak met zijn paal in de aanslag op het koord. En hoewel de waarnemers de roekeloosheid net zo in ogenschouw namen als ze het geïdealiseerde voorrecht konden beschouwen om van daaruit de wereld te aanschouwen, is de waarheid dat Petit zich alleen bezighield met het vertegenwoordigen van alle voorbijgangers in een wereld in onstabiel evenwicht. Iets wat we al snel ontdekken naarmate het verhaal vordert...
Bij zonsopgang op een late zomerochtend staarden de lagere Manhattanieten omhoog naar de top van de Twin Towers. We zijn in augustus 1974 en een klein en raadselachtig figuur loopt in een onwaarschijnlijk evenwicht op een kabel tussen de twee gebouwen.
En beneden, in het bruisende en gewelddadige New York van de jaren zeventig, zullen de lotgevallen van verschillende personages elkaar kruisen en zal hun ogenschijnlijk gewone leven voor altijd veranderen: een Ierse priester die tegen zijn demonen vecht en tussen prostituees in de Bronx leeft, een groep moeders die samenkomen om te rouwen om hun dode kinderen in Vietnam, een kunstenaar die getuige zal zijn van een ongeluk dat haar voor altijd zal markeren, een jonge grootmoeder die haar tienerdochter helpt terwijl ze voor zichzelf probeert te bewijzen dat haar leven zin heeft …
