De steengroeve van schrijvers One Hit Wonder (enkele treffer) is onuitputtelijk. Antonius Burgess behoort tot dit bataljon dat zou kunnen leiden JD Salinger, Patrick Süskind o Harper Lee.
Maar in deze heterogene groep zijn er gevallen en gevallen. Van de eerder genoemde Salinger, die bij vele gelegenheden werd verworpen en onderschat zijn Vanger in de rogge, totdat de Süskind wiens El parfum het werd opgenomen als leesvoer voor jongens van over de hele wereld op middelbare scholen.
Burgess was een schrijver voor zijn hit De mechanische sinaasappel en dat bleef zo nadat Kubrick tien jaar nadat het was geschreven besloot om van het script van zijn roman een film te maken.
Met andere woorden, het lidmaatschap van Burgess in de One Hit Wonder Het is toevallig iets incidenteels, niets dat geprefabriceerd of georkestreerd is uit een of andere ongekende marketingoperatie, noch het resultaat van dat opportunisme of de kans waarmee sommige romans hun weg vinden. Burgess begon niet te schrijven met zijn Clockwork Orange en stopte daar ook niet mee na de cinematografische glorie die het voor de hele wereld herontdekte.
Met Burgess hebben we dus een auteur die altijd ontdekt moet worden in zijn ruim twintig werken en sprongen richting dramaturgie, essays en artikelen. Een schrijver die veel versies van zichzelf bevat, van het subversieve punt van zijn meesterwerk tot een bepaald zwart aspect en zelfs werken die het midden houden tussen het fantastische en het surreële.
Top 3 aanbevolen boeken van Anthony Burgess
De mechanische sinaasappel
Wat te zeggen over A Clockwork Orange dat je niet meer kent? Sta er in ieder geval op dat het lezen van zo'n werk, indien mogelijk, nog meer wordt aanbevolen. Want in zijn meesterwerk in duplicaat van Kubrick in de richting wordt de rauwheid op ons gekauwd terwijl in deze roman wij en onze verbeelding alles moeten verwerken wat geschreven is.
En in een zo krachtig werk als dit is de kwestie veel wilder: de beelden reiken nog verder dan de beschrijvingen en psychologische penseelstreken die het scherm nooit bereikt. Het gaat er niet om de zaak ziekelijker te vinden, het gaat erom de zuiverheid van de meest transgressieve groep te herontdekken, zoals in 1984 door George Orwell gepasseerd in het midden van een lyserginezuurtrip.
A Clockwork Orange vertelt het verhaal van tiener nadsat Alex en zijn drie drugsvrienden in een wereld van wreedheid en vernietiging. Alex heeft de belangrijkste menselijke eigenschappen: liefde voor agressie, liefde voor taal, liefde voor schoonheid.
Maar hij is jong en heeft het ware belang van de vrijheid, waarvan hij op gewelddadige wijze geniet, nog niet begrepen. In zekere zin leeft hij in Eden, en pas als hij valt (wat hij feitelijk doet, uit een raam) lijkt hij in staat te veranderen in een echt mens.
Napoleontische symfonie
Als we goed kijken, in de geschiedenis, eindigden de meest onbeduidende en soms zelfs belachelijk uitziende types altijd als grote dictators. Wat te zeggen over Hitler ... of Franco.
Maar hier concentreren we ons op Napoleon en zijn maagzweer. Een man met het uiterlijk van een humorist die een karikatuur maakt van een of andere glorieuze militair. Burgess had het ook tussen de wenkbrauwen om ons dit verhaal te vertellen.
Hier is Napoleon ontdaan van officiële parafernalia; een visionaire en begoochelende man die lacht, schreeuwt en schopt, omringd door een cohort weerzinwekkende personages: van Corsicaanse familieleden tot marshals, knorrige Old Guard-veteranen, of Barras, Telleyrand, Madame de Stäel en talloze anderen.
En de wispelturige en ontrouwe Josefina? Paradoxaal genoeg is zij voor de keizer de enige oase van vrede, eeuwigheid en ware liefde. Een tragikomische symfonie in vier delen, met een ouverture tot Josephine en een coda tot Universal History die Beethovens Eroica als model neemt om een oneerbiedig, leuk en briljant werk te creëren waarin Burgess terloops al zijn virtuositeit en eruditie tentoonspreidt. Het resultaat is een Napoleon die zo levend is dat de lezer de indruk heeft hem te hebben ontmoet.
Aarzeling
Misschien was het een kwestie van compensatie voor de zure weerspiegeling van de wereld van een uurwerksinaasappel. Of misschien juist om afstand te nemen van een roman die zo stigmatiserend is voor de auteur.
En toch trekken de polen elkaar aan. Want in de satirische humor die Burgess in deze roman laat zien, ontdekken we diezelfde ultieme bedoeling van spot in het aangezicht van formaliteit.
Denis Hillier, een spion voor de Engelse geheime dienst, aanvaardt met tegenzin nog een laatste missie voordat hij met pensioen gaat. Hij moet Roper vinden en ontvoeren, zijn jeugdvriend, een wetenschapper die is gedeserteerd en midden in de koude oorlog naar de andere kant van het IJzeren Gordijn is gegaan.
De roman wordt een ware karikatuur van het spionagegenre, met een smerige, onwetende en rampzalige antiheld wiens imago ver afstaat van de koude, slimme en efficiënte spion die we gewend zijn.
Op meesterlijke wijze vertelt Burgess ons een intens en spannend verhaal, dat een beschrijving wordt van de kronkelige koude oorlog die hij heeft moeten meemaken, en een hele ethische reflectie.
2 reacties op "De 3 beste boeken van Anthony Burgess"