बाँच्ने को अन्त्य। जीवन को लागी गहन आवश्यकता कहिले काहिँ टाढाको बिन्दुमा जान्छ, यसको विपरीत। यो ध्रुवहरु को त्यो अजीब चुम्बकत्व को बारे मा छ कि अन्त मा मूल मा एउटै अलग चीज जस्तो देखिन्छ। एक चीज, एक सार, एक चीज जो जिद्दी र लगातार जिन्दगी को सम्पूर्ण दायरा को पुनर्मिलन को माग गर्दछ कि यसको dichotomous अस्तित्व उत्साहपूर्ण स्पष्टता संग व्याख्या गर्न सक्छ।
एक ईवा Baltasar को पहिलो व्यक्ति मा आवाज सफलतापूर्वक एक हजार कविताहरु मा फ्यूज, अधिक तीव्रता यदि सम्भव भए उनको कथा को नायक दिन्छ। ती मानिसहरु मध्ये एक जो आशा को बन्दरगाह, शायद यो बिल्कुल चाहना बिना, तर्क र सत्य मा धुन, व्यक्तिपरक छापहरु को बीच त्यो खाडल मा खुशी र एक सम्भावित संसार को उद्देश्य को लागी हामी सबै को सबैभन्दा घृणित असन्तुष्टि को लागी नेतृत्व, यात्रीहरु एक एकल जीवन को, जस्तै मैले औंल्याए मिलान कुंदेरा अस्तित्व को असहनीय लाइटनेस मा।
यस उपन्यास को नायक बाँच्न को त्यो चिसो को शिकार गर्न को लागी इच्छुक छैन र, त्यो permafrost मा लुगा लगाएको छ जसको साथमा हाम्रो ग्रह को सबैभन्दा असहनीय पनि कभर गरीएको छ, उनी आफैंलाई महिला को अझ खुल्ला hedonism मा जो अझै पनी उहाँ कसरी आफ्नो शरीर को शासन को लागी जिम्मेवार ठहरिन्छ।
जीवन यति तुच्छ छ कि यो सांसारिक चिन्ताहरु मा बस्न लायक छैन जस्तै कि ती जो तपाइँको परिवार वा तपाइँको साथीहरु द्वारा बरफ मुनि डूबिएका छन्। सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण कुरा यो हो कि, केहि पनि यसको लायक छैन को प्रभाव मा, कम्तीमा त्यो पागल प्रामाणिकता संग पल को फाइदा उठाउन को लागी मात्र ड्राइवहरु लाई दुखाईएको छ कि उनीहरुको पीडादायक सामाजिक र नैतिक कलंक बाट मुक्त छ।
विपरीत पोल सधैं त्यहाँ छ। गहिरो ड्राइभहरुमा इस्तीफा, आत्मसमर्पण, एक नयाँ कदम उठाउन को लागी थकावट, यति धेरै तुच्छता संग दिक्कित को अनुहार मा अन्तिम साहसिक को रूप मा आत्महत्या।
नायकको खालीपन तिर त्यो उन्मत्त मार्च मा एक चुस्त उपन्यास। किनारहरु र समस्याहरु बाट पनी एक कथा जो बाट कालो हास्य जो कोहि सबै चीज बाट फिर्ता आउँछ को विशिष्ट देखीन्छ। चरम स्पष्टता को एक किताब, नायक को छाला को रूप मा बर्फीलो को रूप मा हाम्रो संसार को एक परिप्रेक्ष्य संग।
तपाइँ अब उपन्यास Permafrost, ईवा Baltasar को पहिलो, यहाँ किन्न सक्नुहुन्छ: